UvA stelt Laurens Buijs op non-actief

In de afgelopen periode heeft Laurens Buijs UvA-collega’s en andere wetenschappers op sociale media onder meer "monsters", "extremisten", “corrupt” en "levensgevaarlijk" genoemd. Vergelijkbare berichten met een dreigende, eisende, en beschuldigende inhoud heeft hij ook aan collega’s gestuurd via mail, Teams of Whatsapp. (...) Wat de UvA betreft is de grens bereikt. De UvA vindt deze uitlatingen onacceptabel, omdat die de veiligheid van wetenschappers en de veilige werkomgeving van collega’s bedreigen. De Universiteit van Amsterdam heeft docent sociale wetenschappen Laurens Buijs per direct op non-actief gesteld.  Buijs is al enkele maanden verwikkeld in een publiekelijk conflict met de universiteit om wat hij beschouwt als de kneveling van de academische discussie door 'woke' gedachtengoed van studenten en docenten. Buijs kwam nationaal in de belangstelling te staan na een stuk in het universiteitsblad waarin hij zich kritisch uitliet over de intolerantie van progressieve studenten en hij de notie van een non-binaire gender afdeed als "een lege hype" en bestempelde als vorm van "extremisme". Critici van Buijs wezen vervolgens op zijn geringe publicaties en eigenaardige blogposts, waarin hij stelling nam tegen coronavaccinaties en het opnam voor de antisemitische complotdenker David Icke, die meent dat de wereld stiekem bestuurd wordt door reptielachtige wezens. Op Twitter liet Buijs zich de afgelopen maanden regelmatig in felle, negatieve bewoordingen uit over het universiteitsbestuur, academische collega's maar ook over Sigrid Kaag en virologe Marion Koopmans. Daarnaast stelde hij het slachtoffer te zijn van een hetze door de UvA en links Nederland, die hem monddood zouden willen maken. Afgelopen week nam Buijs onder meer hoogleraar Gender & Sexuality Sarah Bracke (UvA) op de korrel, door haar te omschrijven als "een extremist die tegenstand doortrapt uit de weg ruimt" en "levensgevaarlijk". Ook UvA-decaan Agneta Fischer moest het ontgelden. Zij zou "onbewust onbekwaam" zijn, een "brokkenpiloot met zelfoverschatting", aldus Buijs, en enkel in het zadel gehouden worden omdat ze de 'machtsagenda' van het College van Bestuur uitvoert. Voor de UvA lijkt de maat nu vol. Overigens benadrukt de universiteit dat de op non-actiefstelling van Buijs losstaat van het klokkenluidersonderzoek waarom Buijs heeft gevraagd, en dat het Buijs zich verder vrij staat "zich publiekelijk te mengen in debatten over non-binariteit of willekeurig welk ander onderwerp."

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Doneer voor ¡eXisto!, een boek over trans mannen in Colombia

Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.

De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.