Toen Suriname in 1975 onafhankelijk werd waarschuwde de Surinaaamse politicus Jaggernath Lachmon al dat een land zonder duidelijk vastgestelde grenzen in de toekomst problemen zou krijgen. Lachmon was destijds tegenstander van een snelle overgang (De Autonomie van Suriname, Jan Pronk). Een paar decennia later kreeg hij gelijk toen Suriname en Guyana bijna een oorlog begonnen over de zeegrens nadat er in het omstreden gebied olie was gevonden. In de komende maanden zal echter het Internationale VN- Tribunaal voor het Recht van de Zee (~UNCLOS) een uitspraak doen over waar de grens loopt (bron: IPS). De onduidelijkheid over de juiste grenzen is al vroeg in het koloniale tijdperk ontstaan toen Nederlandse en Engelse overheersers niet veel werk maakten van het bepalen van de landsgrenzen in ondoordringbaar moerassig mangrovegebied. Enkele eeuwen later in het jaar 2000 dreigde de inmiddels onafhankelijke staten Guyana en Suriname echter met elkaar in oorlog te gaan toen er olie werd aangetroffen in het grensgebied. Het zou een dure en ‘lachwekkende’ oorlog zijn geworden, aangezien het leger van beide landen niet meer dan 4.000 militairen telt (IPS). Opmerkelijk detail was dat in dit conflict, dat dus haar wortels heeft in de koloniale tijd, internationale bedrijven wederom een rol speelden. Representing Guyana is CGX Energy Inc. of Toronto, Canada. Suriname's claim is being supported by Spain's Repsol YPF of and Denmark's Maersk Oil. (CorpWatch). Ondanks hun actieve bemoeienis waren de bedrijven niet geïnteresseerd in een politieke oplossing zo wordt beweerd in het artikel van CorpWatch. Gelukkig bestaan de Verenigde Naties (ondanks alles) nog en zal er dus binnenkort een onafhankelijke uitspraak komen, maar of daarmee de kous af is?
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
In koeienvlees exporterende landen als Brazilië, Argentinië, Paraguay en Uruguay maakt methaangas 48% van de totale broeikasgasemmissie uit. Dit is in tegenstelling tot veel industrielanden waar het aandeel CO2 juist veel hoger is. Maar deze vier Zuidamerikaanse landen zijn minder geïndustrialiseerd en hebben een zeer grote veestapel. Die veestapel staat de hele dag boeren te laten. Boeren vol met methaangas zo hebben Argentijnse onderzoekers gemeten. Klimaatmaatregelen moeten dus op het platteland worden genomen. Om daar iets aan te doen volstaan enkele simpele maatregelen, zoals een evenwichtig dieet tussen weidegras en veevoeder met additieven om de spijsvertering van de dieren de verbeteren. “De methaanuitstoot kan makkelijk met 30 procent worden verminderd”, zegt Gratton. (IPS) Bijkomend voordeel van een uitgebalanceerd dieet is dat de koe lekkerder in zijn/haar vel zit en een hogere productiviteit haalt. Tot zover de land- en tuinbouwberichten.
In de media wordt de Venezolaanse president Chavez steevast als de tegenpool van de Amerikaanse president Bush neergezet. Maar eigenlijk lijken deze presidenten behoorlijk op elkaar (3x lijk in één zin, puur toeval sorry guys). Beiden misbruiken immers een bewust gecreëerd buitenlands vijandsbeeld om meer en meer macht naar zich toe te trekken. Het Venezolaanse kwaliteitsblog Caracas Chronicles verwoordt het zo: Please get it through your heads: Chávez’s rabid condemnations of Bush are not about Bush at all. What Chávez is doing is building up a credible foreign straw man to help him delegitimize dissent and consolidate autocratic control over society. That’s what’s at stake here. Net als dat Bush zijn War on Terror heeft misbruikt om burgerrechten in te perken zo misbruikt Chavez nu het vijandsbeeld Bush om Venezuela naar zijn hand te zetten. Zijn laatste streek is het uiten van een beschuldiging dat de CIA infiltreert in de Community Councils. De zeer waarschijnlijke uitwerking van deze beschuldiging doet Orwelliaanse beelden opdoemen. Now, try to think through what happens when Chávez says the CIA is trying to infiltrate them. Suddenly, anyone at the local council with a dissenting opinion becomes suspect of treason. (CaracasChronicles). Maar misschien is het allemaal wel voor de ‘goede zaak’ net als bij zijn collega Bush?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Volgende week zaterdag is het precies 25 jaar geleden dat een van de meest tragische gebeurtenissen uit de geschiedenis van de Nederlandse journalistiek plaats vond. In El Salvador werden IKON-journalisten Koos Koster, Hans ter Laag, Jan Kuiper en Joop Willemsen doodgeschoten door soldaten van het regeringsleger.
Koos Koster (midden op de foto) was een geëngageerd journalist die grote betrokkenheid toonde met de slachtoffers van dictatoriale regimes in Latijns-Amerika. Deze betrokkenheid is hem uiteindelijk noodlottig geworden. Verschillende organisaties en nabestaanden zullen volgende week de dood van de journalisten herdenken: Overleven Verplicht
Bovengetekende mocht in de hoedanigheid van burgerjournalist een bijdrage leveren aan de publicatie voor deze herdenking. Deze bijdrage focust op de veranderingen die het internet en weblogs hebben gebracht voor geëngageerde journalistiek. Want 25 jaar later hebben de mensen waarvoor Koos Koster het destijds opnam zelf de mogelijkheid om de wereld te vertellen over mensenrechtenschendingen en onderdrukking. Baghdad Burning, Kareem en Glutter zijn slechts een paar voorbeelden. Of de wereld er vrijer door is geworden valt noch te bezien, maar de sleutel tot ‘verplicht overleven’ wat Koos Koster deed ligt nu in handen van miljoenen mensen, dictators houden daar niet van.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“Fora Bush” oftewel “Weg met Bush”: het stond afgelopen dagen op heel veel spandoeken tijdens grote anti-Bush-demonstraties in Zuid-Amerika. Het meest gedurfde protest kwam echter van deze dame. Op zijn Braziliaans, zullen we maar zeggen. Helaas kon de politie niet van haar afblijven. Hier trouwens foto’s van een grote demonstratie in Colombia.
Fotograaf Jasper Groen heeft jouw hulp nodig bij het maken van ¡eXisto! (“Ik besta!”). Voor dit project fotografeerde hij gedurende meerdere jaren Colombiaanse trans mannen en non-binaire personen. Deze twee groepen zijn veel minder zichtbaar dan trans vrouwen. Met dit boek wil hij hun bestaan onderstrepen.
De ruim dertig jongeren in ¡eXisto! kijken afwisselend trots, onzeker of strak in de camera. Het zijn indringende portretten die ook ontroeren. Naast de foto’s komen bovendien persoonlijke en vaak emotionele verhalen te staan, die door de jongeren zelf geschreven zijn. Zo wordt dit geen boek óver, maar mét en voor een belangrijk deel dóór trans personen.