De onderzoeksjournalistiek staat onder grote druk. De publieke omroepen krijgen meer armslag om hun actualiteitenrubrieken vorm te geven en verbannen gevestigde programma’s als Zembla, Reporter en Argos naar de marge van de televisie. Ook de ervaringen bij andere media, beloven weinig goeds. Zonder onderzoeksjournalistiek zouden we nog steeds geloven dat de JSF een goed idee is, zou de Commissie-Davids niet hebben bestaan, de bouwfraude pas veel later zijn opgemerkt, ziekenhuizen vies blijven, incompetente Officieren van Justitie zich niet hoeven verantwoorden, pensioenfondsen de productie van clustermunitie financieren. We hebben onderzoeksjournalistiek hard nodig. Ministeries, gemeenten en bedrijven verbergen zich in toenemende mate achter een schild van voorlichters die ontwikkelingen, documenten en nieuws in een voor hen gunstig licht proberen te spinnen (politie Utrecht: ‘we communiceren voortaan veiligheid’). Er zijn inmiddels meer voorlichters dan journalisten en daar kun je inmiddels ook een bescheiden stadion mee vullen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
GeenCommentaar heeft plaats voor gastlogs. Vandaag is dat een stuk van Martin Swinkels, die het per mail instuurde.
Erg he, van dat dooie meisje en die politieman? Ja, inderdaad heel erg. Voor de ouders, om precies te zijn. En natuurlijk voor broers of zussen. En voor opa en oma. En ook wel schokkend voor de klasgenootjes. Nou goed dan, voor de buren is het ook niet leuk. Maar verder valt het toch wel mee? Het feit dat het verlies van een kind het allerergste is want een ouder kan overkomen, schijnt vandaag de dag te betekenen dat half Nederland een paar dagen over moeten mee-jammeren over hoe zielig het is.
Je kunt dat positief zien. We zijn blijkbaar een volkje van vriendelijke gevoelige en meelevende mensen (op een enkele geschifte politieman na). Het hele land wordt één grote rouwende familie als er iets ergs gebeurt.
Hartverwarmend toch?
Of helemaal niet hartverwarmend, wat mij betreft. Wat is eigenlijk het verschil tussen de ramptoerist die met zijn auto naar de smeulende resten van een vuurwerkfabriek rijdt, en de ramptoerist die aan de buis gekluisterd zit om elk detail op te zuigen over een bizarre moord, ergens in het land. Het oppervlakkige verschil is dat de TV-ramptoerist niemand last valt. Op het eerste gezicht althans. Dat lastig vallen is namelijk gedelegeerd aan de mensen van de pers. Maar het mooie van het verhaal is, dat de pers er ook niks aan kan doen. Want de perst doet dit alleen maar omdat er vraag naar is. Als er al een schuld is, dan legt de journalist die probleemloos terug bij de rampkijker. De journalisten zijn namelijk helden voor wie geen moeite te veel is om de onstilbare, maar o zo gerechtvaardigde sensatiehonger van de de rampkijker te stillen. U vraagt, wij draaien. En de schoorsteen moet ook roken.
Rimmer Frissen: student Journalistiek aan de Fontys Hogeschool ging voor het uitwisselingsprogramma Beyond your World van Lokaalmondiaal naar een jeugdgevangenis in Porto Velho, Brazilië. Daar zitten jongeren tussen de 14 en 18 jaar. Zij zitten voor zware misdrijven, zoals gewapende overvallen en moord. Binnen de instelling zijn er nauwelijks activiteiten om te zorgen dat de jongeren kunnen reìntegreren in de maatschappij. Bekijk na de doorklik ook deel 2 en lees meer over het project:
Afgelopen januari ging een groep studenten van de Fontys Hogeschool Journalistiek naar Brazilië. Tijdens het project hebben studenten verschillende verhalen geschreven en gefilmd. Zowel over duurzaamheid als over de cultuur in Brazilië. Op 7 april verschijnt het blad JOIN met een Brazilië-special over deze studiereis. Stijntje Blankendaal, correspondent in Sao Paulo voor dagblad Trouw, heeft de mensen geïnterviewd. De studenten hebben het item gefilmd en gemonteerd.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
[i]GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag Alexander Pleijter, als wetenschappelijk docent op het gebied van ?journalistiek en nieuwe media? verbonden aan de Rijksuniversiteit Groningen. Dit artikel verscheen eerder op zijn eigen weblog.[/i]
“Het is een rare paradox”, vertel Jan-Albert Hootsen aan de telefoon. “Mexico is een van de veiligste landen van Latijns Amerika, met een van de laagste moordcijfers. Maar voor journalisten is het totaal anders. Voor hen is Mexico na Somalië en Irak het gevaarlijkste land om te werken.”
Hootsen zegt zelf weinig te merken van het geweld tegen journalisten. ?Ik woon in Mexico City en daar is het veilig. Ik kan gewoon werken. Ik ben nu in het noorden en hier is het wèl gevaarlijk, want hier zijn de drugsbendes actief die zorgen voor dood en verderf.” Dat de schrik er daar in zit merkte hij zelf. “Er wonen twee neven van mijn vriendin in de buurt, maar ze willen niet dat ik op bezoek kom. Ze geven les en hebben kinderen van drugsdealers in hun klas. Ze zijn doodsbang dat ze aangevallen worden als ze met een journalist worden gezien die misschien schrijft over de durgskartels.?
Zelfcensuur
De vele moorden, martelingen en verdwijningen zorgen ervoor dat steeds minder Mexicaanse media het nog aandurven om te berichten over de drugskartels. ?Dat zijn er inmiddels nog maar één of twee. Verschillende kranten hebben op hun voorpagina aangekondigd dat ze niet meer publiceren over drugshandel, in de hoop dat hun journalisten dan niet lastig gevallen zullen worden door drugsbendes.?
Dit is een gastbijdrage van Wouter Mijland, zelfstandig tropisch bosbouwkundige West-Afrika.
Even wat joernalistiek nieuws van onze correspondent uit Wagadoekoe, de hoofdstad van Afrikaland: Er is geschoten! [mirror]. In Equatoriaal Guinea. Het is natuurlijk volgens onze correspondent geen echte “Massamoord in Equatoriaal Guinea”, daarom zetten we de titel tussen haakjes. Als er negers sterven is het niet echt moord, want moorden zit deze wilden nu eenmaal in het bloed.
Als we iets verder hadden gekeken dan onze joernalistieke neus lang is, hadden we ontdekt dat het bloedbad al 28 September dit jaar in Conakry, de hoofdstad van Guinea, had plaatsgevonden. Ons maakt dat niet uit. Het gaat er om dat zo vlak voor de kerst onze lezers nog even lekker kunnen reaguren over die domme wilde negers die elkaar voor de lol doodmaken. De lezers kunnen met al die sneeuw toch niet naar hun kutbaantje en kunnen zo nog even lekker hun eenzijdige denkbeelden over Afrikaland kwijt. “Ies koeltoer” enzo schrijven. Ook prikkelt het de zieke fantasie van de geile reaguurder dat er door die grote zwarte negersoldaten vrouwen zijn verkracht, daarom benadrukken we het nog even voor de zekerheid.
Dat er in Guinea een heleboel aardige mensen wonen, die de dupe zijn van steeds weer een kwaadaardige militair junta, in het zadel gehouden door Rusland, Frankrijk, Duitsland en China, maakt onze kerstsfeer niet stuk. Goedkope toegang tot grondstoffen is wel zo makkelijk om ons witte übermenschen leuke kerstkadotjes te laten kopen. Hiermee kunnen de militaire machthebbers weer leuke kadootjes kopen voor hun bevolking. Die kadootjes delen we uit als 50.000 burgers laten merken dat het tijd wordt voor vrije verkiezingen in een voetbalstadion. Oke, de internationale gemeenschap zegt vanaf nu helemaal geen wapens meer aan die boze soldatennegers te willen verkopen, maar voor het feestje waren ze helemaal nog niet boos.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Further to our article “Now the EU spouts off…about our milk jugs” on February 3, we have been asked to point out that there is no proposed EU ban on milk jugs or any other milk containers”. (Daily Express)
Het kan dus wel: een krant die halfslachtig …maar tóch excuses maakt voor ongefundeerde tendentieuze berichtgeving. De Britse Daily Express zoog vorige week een verhaal over de Europese Unie die melkkannen in de typisch Britse teashops zou willen verbieden compleet uit haar duim. Het zal wel een hoernalistieke reflex zijn geweest waarmee men wilde inspelen op lucratieve euroskeptische sentimenten onder het publiek? Voor je het weet bepaal je immers met een je eigen relletje de mediadiscussie voor een klein weekje en verkoop je (eenmalig) een paar duizend extra exemplaren van je dode boom. Na Referendumgate, Fitnagate en Climategate weet iedere calculerende journalist immers dat je euroskepsis, klimaatskepsis, xenoskepsis én alle andere vormen van latent aanwezige skepsis tot de laatste druppel dient uit te melken voor het beste commerciële resultaat, ongeacht de feiten. Maar zo nu en dan sorry zeggen, dat kan er dus ook bij horen. Anders worden we op een dag nog eens massaal journaliskeptisch, of bent u dat eigenlijk al?
![[mirror]](2009/12/SPTSJPG.jpg){kind=link}
