Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant. Backworld (MySpace) is een relatief onbekende band opgericht en gecentreerd rond Joe Budenholzer. Budenholzer is bij tijd en wijle ook het enige bandlid. De muziek wordt gekarakteriseerd door rustige, zweverige folk met mystieke invloeden. Geen stevige rock, of ophitsende dance, maar muziek voor op de luie zondagochtend met een centrale plek voor de akoestische gitaar, cello, viool en piano, waarbij de muziek gedragen wordt door het warme stemgeluid van Budenholzer. (The Devil's Plaything / Anthems from the Pleasure Park)
Isobel Campbell begon haar muziekcarrière als klassiek geschoolde celliste, maakte de overstap naar de Indierock als achtergrondmuzikant in Belle & Sebastian, om vervolgens een solocarrière te beginnen.
Van 2007 tot 2013 nam ze een drietal platen op met Mark Lanegan, die we hier eerder deze week voorbij zagen komen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Elke vrijdag laat GeenCommentaar zijn licht schijnen op een bekende of minder bekende artiest. Van politiek gedreven zanger(es) tot stevige no-nonsense rock, we bespreken elke week een spraakmakende muzikant.
Wat hebben de bands Queens of the Stone Age, Screaming Trees, Soulsavers, The Twilight Singers en artiesten als PJ Harvey, Kurt Cobain (Nirvana) en Isobel Campbell (Belle & Sebastian) allemaal met elkaar gemeen? De titel van deze spotlight-aflevering verraadt het eigenlijk al: Mark Lanegan. Begonnen als zanger bij de te weinig geprezen grunge outfit Screaming Trees, heeft Lanegan zich door de jaren heen ontpopt als muzikale duizendpoot. Zowel als gastzanger en solo bewijst hij keer op keer dat hij behoort tot een hele selecte groep, de absolute top van de hedendaagse rock!
(‘Driving Death Valley Blues’ / album ‘Bubblegum’)
Mark Lanegans stem begon al redelijk ruw, maar is door de jaren heen steeds meer richting brulboei Tom Waits gegaan. Waar Tom Waits zijn stem volledig is kwijt geraakt en echt een -zij het geweldige- brulboei is geworden is Lanegan’s stem donker, diep en vol met warmte. De naar waarschijnlijkheid grote hoeveelheden whiskey en kettingroken heeft zijn stem eigenlijk alleen maar goed gedaan.
Screaming Trees
“Drag me far enough to know
I`m blind every mile that you burn
There`s a rider that`s fallen and
It`s clear theres no time to return”
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.