Deze vrijdag waren er parlementsverkiezingen op Dominica, een Antilliaanse eilandstaat met 72.000 inwoners, die het voor een belangrijk deel moet hebben van de bananenexport. Als voormalige Britse kolonie genoot het daarbij tot voor kort een bevoorrechte positie op de Europese markt. Tegenwoordig leunt het op hulp uit Venezuela. Omdat de prijs voor die hulp niet zo hoog is, lag het voor de hand dat de Dominicanen hun premier Roosevelt Skerrit zouden herkiezen. Hetgeen ze deden. Zelfs oppositieleider Ron Green slaagde er niet in zijn zetel te behouden. Buurlanden haastten zich de winnaar te feliciteren. De hulp van Chavez is zo genereus dat Dominica zelf de sinterklaas kan uithangen. Buurlanden Antigua en Anguilla kregen in de afgelopen weken miljoenen dollars, hetgeen zij ontkennen. Het blijft natuurlijk gerommel in de caraïbische marge, maar een opmerkelijk verschijnsel is het wel: je loyaliteit verkopen en van de opbrengst proberen andermans loyaliteit te kopen.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Ruim een week geleden dreigde de Venezolaanse president Hugo Chavez zijn buurland Colombia met oorlog. Een akkoord tussen Colombia en de Verenigde Staten over het gebruik van militaire bases in de drugsbestrijding bracht de populistische president tot deze botte uitlating. Vervolgens sloten 15.000 militairen van de Bolivariaanse Nationale Garde de grens af. Met weinig succes overigens, de peace loving people of Venezuela and Colombia blijven onverdroten de grens oversteken voor werk, handel, boodschappen en familiebezoek. Een nieuwe economische activiteit: ladders verhuren. Zie hier het verschil tussen de retoriek in de media en de realiteit in de samenleving. (bron: France24)
Wat zouden de media zonder rücksichtlose populisten moeten? Een populist is immers altijd goed voor wat opschudding, een strobrandje waar redacties weer op kunnen draaien. Nederland heeft haar eigen perpetuum populism in de vorm van Geert Wilders die afgelopen weekeinde weer eens een ultieme Calimero deed. Zuid-Amerika heeft Hugo Chavez met zijn wekelijkse tv-programma Aló Presidente op zondag. Gisteren zei Chavez in Aló Presidente dat het Venezolaanse leger zich klaar moet maken voor oorlog. Een oorlog tegen buurland Colombia wel te verstaan. Omdat Colombia onlangs een afspraak maakte met de VS over stationering van militair personeel op Colombiaanse bases t.b.v. de bestrijding van de drugshandel. Nu stapt Colombia terecht naar VN Veiligheidsraad om zich te beklagen (NRC) over de oorlogsretoriek van deze populist. Alle opwinding om Chavez zijn recente uitlatingen is een kopie van anderhalf jaar geleden toen hij (ook op zondag) tanks naar de Colombiaanse grens stuurde, daarna gebeurde er niks. Ook deze strobrand zal wel weer snel over zijn. Maar het blijft opvallend dat Chavez altijd heftig reageert als er iets ondernomen wordt richting de drugsdealende terreurbeweging FARC waarvan men vermoed dat hij er banden mee onderhoud. Diezelfde heftigheid vertoont onze eigen populist ook altijd als hij in verband gebracht wordt met extreem-rechts en staatsgevaarlijkheid. Je zou bijna zeggen: waar rook is is vuur? Ook al is het maar een strobrandje?
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
“De nieuwe aantijgingen van Venezuela dat Curaçao en Aruba door de Verenigde Staten worden gebruikt om een aanval op het land voor te bereiden, zijn onjuist, ongefundeerd en echt uit de lucht gegrepen.”
Maxime Verhagen reageert toch maar weer op de jongste aantijgingen van Venezolaans president Hugo Chavez. Verspilde moeite?
Venezolaanse cacao staat wereldwijd bekend als een product van de hoogste kwaliteit. Chocolademakers uit Europa beconcurreren elkaar meedogenloos om toegang te krijgen tot de Venezolaanse markt en zijn bereid aanzienlijke sommen geld neer te leggen voor dit unieke product. Desalniettemin brengt het land tegenwoordig niet veel meer cacao voort dan drie eeuwen geleden: minder dan één procent van de wereldwijde productie.
Al bijna een eeuw lang, tot op de dag van vandaag, is olie ’s lands voornaamste exportproduct. Ondanks uitgestrekte vruchtbare gronden kreeg de olie-industrie altijd voorrang van overheidswege en moest Venezuela zelfs voedsel importeren. Dictator op dictator wist zichzelf aan de macht te houden dankzij de enorme olieopbrengsten met als laatste incarnatie Hugo Chávez die de afgelopen jaren grootste sociale werken opzette, grotendeels gefinancierd door een almaar stijgende olieprijs.
De afgelopen maanden is de olieprijs echter sterk gekelderd, wordt Chávez in eigen land meer en meer veracht en zoekt de schreeuwdictator steun bij landen als China en Rusland die maar al te graag opstappen om hun invloed in Zuid-Amerika uit te breiden. Chávez zijn oplossing voor de noodlijdende cacao-industrie: de weinige private ondernemers overdonderen met controles, regelgeving en intimidatie.
Reeds voor de Tweede Wereldoorlog werden tal van cacaoplantages onder het bewind van Juan Vicente Gómez geconfisqueerd. Ambtenaren vergaarden vervolgens praktisch een monopolie over de sector terwijl de export van allesbehalve olie door een combinatie van regelzucht en tarieven werd tegengewerkt. De cacaoproductie daalde jaar op jaar. Onder Chávez namen de belemmering alleen maar toe. Waar, voordat Chávez aan de macht kwam, cacao-exporteurs vier formulieren moesten invullen om hun producten overzees te mogen verschepen worden zij nu geconfronteerd met maar liefst tweeënvijftig verschillende vergunningseisen.
Om de ontwikkelingen in Honduras beter te kunnen duiden, nemen we nu een gastbijdrage over van Pablo Eppelin.
Zondag 28 juni hebben militairen van het Hondurese leger de president van het land, Manuel Zelaya, aangehouden. Dit gebeurde enkele uren voordat de stembussen zouden opengaan voor het referendum over de mogelijkheid tot grondwetswijziging. De arrestatie vond plaats in de presidentiële woning. Zelaya werd door het leger naar een militaire basis gebracht, waarvandaan hij naar Costa Rica is vervoerd. Daar heeft de president politiek asiel gevraagd.
In zijn eerste verklaringen vanuit dit land beweert Zelaya dat hij het slachtoffer is van een “gewelddadige ontvoering” en dat hij is verraden door een “complot van militairen”. Kortom, de recente verontruste verklaringen van de president zelf en van verschillende Hondurese sociale organisaties dat er mogelijk een staatsgreep op komst was, zijn werkelijkheid geworden.
De zenders van de staatstelevisie en van Maya TV zijn uit de lucht gehaald. De staatszender TV 8 deed een uur voordat ze zou sluiten een oproep aan de bevolking om zich te verzamelen rondom de presidentswoning. De laatste woorden van de zender waren: “het lijkt erop dat de militairen hierheen komen”. Er zijn verklaringen dat zo’n 1.000 personen de presidentswoning genaderd zijn, maar militairen hebben de bevolking de toegang tot de plek versperd. Volgens sommige Hondurese kranten is de situatie in de hoofdstad relatief rustig, maar de militairen mobiliseren zich in de straten van de hoofdstad in tanks. Volgens de pers zijn er op verschillende plaatsen in Tegucigalpa rookgordijnen waargenomen. Het persagentschap Reuters meldt dat de politie traangas heeft ingezet tegen aanhangers van Zelaya die proberen bij de presidentiële woning te komen. Boven de hoofdstad vliegen militaire helikopters en vliegtuigen. Radiozenders riepen de bevolking op in huis te blijven en de kalmte te bewaren. Tegelijkertijd viel in verschillende regio’s en steden de elektriciteit uit.
Conflict
President Manuel Zelaya won de presidentsverkiezingen van 2006 voor de Partido Liberal (PLH). Zelaya, een populistische liberaal van goeden huize, had zich ten doel gesteld de armoede, corruptie en het geweld in zijn land te bestrijden. Hij heeft zware kritiek geleverd op de Hondurese oligarchie waarvan het leger gedurende de hele geschiedenis van het land de politieke en economische belangen heeft verdedigd. Honduras is met een bevolking van 7,2 miljoen inwoners een van de armste landen van Latijns-Amerika. Zelaya heeft Honduras lid gemaakt van de ALBA (het Bolivariaanse alternatief voor Latijns Amerika, gestimuleerd door Venezuela ), de politiek van Bush veroordeeld en de blokkade van Cuba afgewezen. Het heeft hem de sympathie van de progressieve presidenten van Latijns-Amerika en van de Hondurese sociale organisaties opgeleverd. Anderzijds reageerde de oppositie door haar belangen te blijven verdedigen en zij heeft zich verhard in haar acties tegen de regering.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Laten we geen dag verliezen: we moeten ons voorbereiden op oorlog, want dat is de verantwoordelijkheid van iedereen.”
Hugo Chavez vraagt zeer dringend aandacht voor zijn fittie met Colombia. Aanleiding is de opening van Amerikaanse bases in Chavez’ buurland, die volgens hem bedoeld zijn om een inval in Venezuela te faciliteren.