HafuPosuto: Abe’s spreekbuis

De Japanse Huffington Post is met veel tromgeroffel van start gegaan, maar valt al na een paar dagen erg tegen. De Huffington Post – de goed bezochte en gelauwerde Amerikaanse nieuwssite - heeft nu ook een Japans jasje aangetrokken. Met de troetelnaam HafuPosuto voor de Japanstalige versie eist de website met veel PR/media-geroffel een plaats in het Japanse medialandschap op. Er zit groot geld achter dit initiatief. En groot geld is ook het hoogste doel van deze Japanse joint venture. Anders is het met HuffPo gedaan. Zoals elders (Canada, het VK, Frankrijk, Spanje, Italië, en in de herfst ook Duitsland) is het moederbedrijf, zelf onderdeel van mediaconglomoraat AOL, een alliantie met een draagkrachtige lokale partner aangegaan. Asahi Shimbun, 's lands één na grootste dagblad, is in het web van Arianna Huffington gevlogen. En het lijkt erop dat de geestelijke vleugels van dit links-van-het-midden dagblad van meet af aan gekortwiekt zijn. Een productie van vier dagen is niet zo veel om een nieuw medium-outlet te evalueren. Het gaat hier dan ook om eerste indrukken. Mainstream is wat de klok slaat.

Door: Foto: copyright ok. Gecheckt 21-03-2022

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De toekomst van content

arianna huffingtonDe overname van the Huffington Post door AOL vorige week voor maar liefst 315 miljoen dollar was groot nieuws. 315 miljoen! Voor een site met echte originele artikelen nog wel! Dat is veel meer dan Van Thillo neertelde voor alle kranten van PCM. In een tijd waarin bijna ieder journalistiek bedrijf op internet zoekt naar een verdienmodel wordt zoiets dan ook met argusogen bekeken. Is dit goed nieuws? Kan het dus toch, geld verdienen met gratis online journalistiek?

AOL is een moloch uit het internetverleden. Een 1.0-bedrijf dat groot werd met het aanbieden van ouderwetse inbelverbindingen. Maar het aantal mensen dat een internetaansluiting had via AOL daalde en daarmee de winst. Onlangs deed een voormalige CEO een bizarre onthulling: De inkomsten zijn nog steeds voor het overgrote deel afkomstig van mensen die denken dat ze nog internetten via AOL, maar dat al lang niet meer doen; mensen die niet snappen dat ze geen modem meer hebben en niet weten dat ze AOL helemaal niet hoeven te betalen om hun webmail te lezen.

Los van deze twijfelachtige ethiek, kan je je afvragen of een bedrijf met een dergelijk bedrijfsplan ook de juiste strategie heeft om te overleven op internet. Op zoek naar een nieuwe inkomstenbron wil AOL een content-bedrijf worden. Het wil zoveel mogelijk mensen naar eigen websites lokken die daar op advertenties klikken, zoals bij de Huffington Post. Is dat zoveel geld waard?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Van Jole en de rechtse dominantie

Als Francisco van Jole iets zegt, ongeacht wat, dan kan je ervan uitgaan dat een deel van het internet over zijn nek gaat. Of hetgeen hij zegt nu steek houdt of niet, dat is irrelevant. Waarom? Omdat Van Jole Van Jole is. Op het net is het bon ton om het per definitie met hem oneens te zijn. Toegegeven, dat heeft hij gedeeltelijk aan zichzelf te danken door wat onhandige media-optredens waarbij hij vooraanstaand bloggend Nederland tegen zich in het harnas joeg.

En het internet ging dan ook gevoegelijk over zijn nek toen Van Jole zijn site Joop.nl aankondigde, een site die de Nederlandse Huffington Post wil worden. Links en progressief, want volgens Van Jole “domineert in Nederland de rechtse mening op internet“. En dat vindt hij een ongezonde situatie.

En daar heeft hij een punt. Maar als je kijkt naar aantallen blogs, dan kan je niet anders dan concluderen dat het aantal linkse blogs in de meerderheid is. Echter, deze zijn bijna allemaal zonder uitzondering erg klein, zeker als je het afzet tegenover het grootse rechtse blog, GeenStijl. In augustus van dit jaar bezochten ruim 8 miljoen mensen de site.

Laten we dat eens afzetten tegen het aantal bezoekers van Sargasso.nl, toch het grootste links-progressieve opinieblog van Nederland. In augustus bezochten ruim 117 duizend mensen die site. Grofweg gesproken is GeenStijl dus zo’n 75 keer zo groot als Sargasso.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: De wereld vóór God, door Kees Alders

De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.

In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.