In de artistieke krochten van Sargasso is Banksy misschien wel de meest genoemde kunstenaar. We zouden hem dus links kunnen laten liggen, omdat herhaling verveelt. Maar dit nieuws is weer te leuk om te laten lopen. Banksy heeft bevestigd dat een muurschildering in het Britse Hull van zijn hand is. Het trekt veel trots publiek dat, getuige de commentaren in dit BBC-item, de kennis als kunstcriticus er lustig op los laat. Op één (?) zuurpruim na. Het werk werd een paar dagen geleden gevandaliseerd, maar weer gerestaureerd door een ramenlapper. De man werd tot held uitgeroepen.
Ideaal voor in de stad, graffiti met water en licht. Geen gezeur over schoonmaken in ieder geval. Van kunstenaar Antonin Fourneau.
Water Light Graffiti by Antonin Fourneau, created in the Digitalarti Artlab from Digitalarti on Vimeo.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
In veel Latijns-Amerikaanse landen is graffiti geen daad van vandalisme, maar sociaal en politiek bewogen kunst.
Toen ik in Harlem woonde, liep ik altijd graag Spanish Harlem in. Niet voor de mooie gebouwen, of het lekkere straatgevoel, want Spanish Harlem is nog tamelijk onveilig. Wat mij aantrok waren de vele muurschilderingen. In heel Latijns-Amerika behoort de muur tot het standaard-canvas van kunstenaars. De muur is een uithangbord voor je politieke boodschap, of om de passant gewoon wat moois te bieden, iets dat zijn dag opvrolijkt. Vandaag in Elders daarom een fraai overzicht van Latijns-Amerikaanse graffitikunst. Wil je meer achtergronden lezen, dan heeft Global Voices een aardige serie (hier).
Twee Argentijnse mevrouwen fleuren de straten op:
Azafrán Rojo / Street Art – Subtitled from Pura Vida TV on Vimeo.
De Ecuadoriaanse kunstenaar Carla Sanchez:
Budoka – Expo en el Este Café from Ilustradores Ecuatorianos on Vimeo.
Flickr cc GSZ
Flickr cc GSZ
Flickr cc Paul Lowry
Flickr cc Guneyc
Flickr cc Paul Lowry
Flickr cc minusbaby
Flickr cc gaspi*ny
Thanks gsz, Paul Lowry, gaspi*yg, guneyc, minusbaby.
Antwerpen heeft een grote aantrekkingskracht op Nederlanders. Een weekendje of een dagje Antwerpen staat altijd hoog op het lijstje van menigeen. Logisch ook, dichtbij en cultureel zeer interessant. Maar de omgeving van Antwerpen biedt ook een aantal bijzondere plekjes die het bezoeken zeker waard zijn.
Doel
Op de E34 naar Knokke-Heist neem je de afslag naar Doel. Een heel klein dorpje met een paar huizen, een dorpsschool, een tankstation, een molen, een kerk, een gesticht én een kerncentrale. Mijn jeugd heb ik doorgebracht in Zeeuws-Vlaanderen en ik was me in die jaren erg bewust van de nabijheid van twee kerncentrales, Doel en Borsele. Doel ligt net over grens in België, naast het Verdronken Land van Saeftinge. Het ligt op de linkeroever in de monding van de Schelde en moet daarom worden opgeofferd voor de uitbreidingsplannen van de Haven van Antwerpen.
Dat betekent dat Doel ontvolkt moest worden. Door het aanbieden van een sociaal plan werd het dorp in de jaren ’90 grotendeels leeg getrokken en de leegstaande huizen zijn verkrot. Het officiële inwonersaantal van Doel daalt nog steeds maar het reële inwonersaantal blijft groeien doordat krakers er zich gevestigd hebben.
En natuurlijk trekt het spookstadje ook kunstenaars aan, in het bijzonder graffiti kunstenaars. Dat maakt Doel meer dan een bezoekje waard. De verlatenheid en vergankelijkheid van de dichtgetimmerde en verkrotte huizen, de naargeestige sfeer van een dorp in verval, het afval dat er gedumpt wordt en de hardnekkige bewoners maken het een bijzondere plek. Graffitikunstenaars maken het tot een bijzondere openluchttentoonstelling.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Niet dat er iets meer om handen is dan dat Georgious Panayiotou een controleprobleem heeft [bron], en het Britse blad ‘Zon’ op de hun eigen bekende stijl alles kapotschrijft wat leeft, maar ik had toch hoog respect voor de graffitist die met een marker op geniale manier de volledige carriere van, het laatste voorval met èn het effect van dit alles op Georgious weergaf.
In vier letters! Op het plaats delict.
Respect!
De woensdagmiddag is op GeenCommentaar Wondere Woensdagmiddag. Met extra aandacht voor de nieuwste ontwikkelingen in Wetenschap- en Techniekland.
Dat was de eerste keer sinds 7 jaar dat ik iets tekende. Ik heb het gevoel dat ik al die tijd onder water gehouden werd en dat iemand nu eindelijk in het water reikte en mij hoofd omhoog haalde zodat ik kon ademen.
Bovenstaande quote is afkomstig van graffiti-kunstenaar TEMPT1. TEMPT1 was één der groten in de Amerikaanse graffiti-scene van de jaren 80. Zijn carriere kwam tot abrupte en absolute stilstand toen in 2003 bij hem de neurologische aandoening ALS werd geconstateerd. Net zoals de bekendste ALS-patient Stephen Hakwing raakte TEMPT1 volledig verlamd. Maar in tegenstelling tot Hawking had TEMPT1 niet de top-verzekering die nodig was om de bekende spraak-computer te kunnen betalen. TEMPT1 was daardoor zo zo’n beetje verstoken van communicatie met de buitenwereld.
Grafisch ontwerper en ondernemer Mick Ebeling wilde TEMPT1 graag helpen. Met veel moeite zorgde hij ervoor dat de patient weer met de buitenwereld kon communiceren. Maar Ebeling wilde TEMPT1 ook weer laten tekenen. Na een jaar plannen bracht hij een stelletje ongeregeld bij elkaar om een open-source zelfbouw graffiti-bril in elkaar te zetten. Met goedkope spullen zorgde hij ervoor dat de verlamde kunstenaar voor het eerst sinds zijn verlamming weer kon tekenen.
De meeste van mijn Russische vrienden geven geen moer om politiek. Ze ‘doen hun ding’. Ze werken, reizen, studeren en vloeken op de politiek. Tijdens de parlementsverkiezingen gingen er misschien een paar naar het stembureau. Bij de Medvedev-verkiezingen stemde niemand.
Mijn vriend Andrej had een interessante tactiek: hij ging naar het stembureau om zijn biljet op te halen en nam die vervolgens mee naar huis. ‘Zo kunnen ze er tenminste niet meer mee frauderen’. Hij was niet de enige. Een overzicht ‘stembiljetgraffiti’. (via)
‘Voor Koni!’ (de hond van de Russische president)
‘Jongens, laten we vrienden zijn!’
‘Ik hou het kort: Een goede avond!’
‘Make erection, not election! Mijn keuze: heerlijke seks! Beter … dan stemmen!’
Geen commentaar
‘Verkiezingen, verkiezingen, alle kandidaten zijn homo’s’ Populaire folklore uit recente film
‘Denk niet dat we idioten zijn!’
‘Geen verkiezingen zonder keuze!’
‘Origami’
Bloemetjes
Chuck Norris!
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Het kostte de Duitse tourist anderhalve dag om zijn graffiti van de Nieuw-Zeelandse gletsjer af te schrobben, ondertussen werd de 28-jarige Scharbert beschimpt en uitgescholden door de passerende touristen (stuff.co.nz). De dag daarvoor hadden Engelse touristen hem weten te fotograferen terwijl meneer een ijswand onder de verf spoot. Kort daarop werd hij aangehouden en kreeg het bevel zijn troep weer op te ruimen.
Tja dan moet je maar niet een Werelderfgoed locatie met graffiti besmeuren… Nu is het aanbrengen van graffiti an sich al een relatief domme bezigheid, het ondersprayen van een stuk unieke natuur is überhaupt achterlijk te noemen. Wat dacht deze jongeman toe te voegen toen hij besloot zijn spuitbussen te legen op een gletsjer? Misschien was het de naam van de Nieuw-Zeelandse gletsjer: Franz Josef glacier, vernoemd naar de keizer van Oostenrijk-Hongarije dat iets losmaakte in de jonge Duitser? Zocht hij zo Anschluss met de natuur en de historie? Het zal waarschijnlijk altijd een raadsel blijven. Maar Scarbert heeft zichzelf in ieder geval succesvol getagt als Volldiot.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
