Crowdcontrol bij Serious Request
ACHTERGROND - Serious Request haalde dit jaar meer dan twaalf miljoen op. Al negen jaar is de glazenhuisactie een groot succes. Maar het is ook een enorme veiligheidsoperatie. Hoe gaat dat in z’n werk?
Ik ben fan van Serious Request. Ik moet huilen als de DJs het glazen huis ingaan, ik moet huilen als er grote cheques worden aangeboden door kleine kindjes, ik moet huilen als Eric Corton een verdrietig verhaal vertelt uit Malawi, ik moet huilen als ze er op kerstavond uitgaan en hun appel/vriendin sinds een week weer in handen krijgen en als de zoontjes van Gerard Ekdom even gedag komen zeggen gaat de kraan helemaal open. Ik ben eigenlijk een watje.
Uiteraard kan ik hier dus ook geen boze-oude-mannetjes verhaal van maken (dan mogen andere zure reaguurders doen), maar het blijft natuurlijk een criminologisch blog. En zelfs aan een mooi, liefdadig project als het glazen huis van Serious Request zit een veiligheidsaspect.
De reden dat Serious Request elk jaar zo’n groot succes is: veel enthousiaste bezoekers, weinig noemenswaardige incidenten, veel geld binnenhalen voor het Rode Kruis, #SR12 en #3FM trending topics op Twitter, is namelijk hetzelfde mechanisme waardoor Project X in Haren heeft kunnen gebeuren. Groepsgedrag en ergens bij willen horen. Het kan dus wel: met grote mensenmassa’s op een plein een gezellig feestje vieren. Maar je moet het wel willen. Natuurlijk is Serious Request een stuk strakker geregeld en is de samenstelling van het publiek anders: diverser qua leeftijd, er zijn kinderen bij, minder anoniem (want: hele sportverenigingen, schoolklassen en bedrijfsafdelingen) en voor een goed doel. Het heeft dan ook een laag veiligheidsrisico.