Burgemeesters in crisistijd
Eerst waren het de burgemeesters in oorlogstijd, die de shit over zich heen kregen. Nu zijn het de burgemeesters in crisistijd, die het zwaar te verduren hebben. Arme sloebers zijn het. Uitgerangeerde politici die de moeite nemen voor een hongerloontje te verhuizen naar een of ander gat, dat zit te schreeuwen om een krachtig bestuurder. Het is toch niet niks om Rotterdam te verruilen voor Den Helder, of Amsterdam voor Utrecht.
En dan zitten deze bestuurlijke ras-idealisten, die het burgervaderbloed genetisch door hun aderen voelen stromen, ook nog eens met de economische tegenwind. Verplicht verhuizen naar het ontwikkelingsgebied en ondertussen blijven zitten met onverkoopbare stulpjes in de stad van herkomst. Dan mogen ze toch wel verwachten dat de nieuwe werkgever te hulp schiet? Dat er wat creatief gedeclareerd wordt aan dubbele woonlasten…soi! Dat nota bene Binnenlandse Zaken zelf de wet oprekt en helemaal niet zo’n probleem heeft met het declareren van een paar duizendjes aan extra huisvestingkosten.
Aleid Wolfsen, toch al pech hebbend met een nieuw college plus VVD, betrekt een appartementje in het Utrechtse van slechts 1600 euro de maand, terwijl het onroerend goed in Amsterdam ook moet worden doorbetaald. Mag die dan ook even wat vangen en doordeclareren?…
We hebben het hier dus niet over miljoenenbonnussen, maar over een paar duizendjes in de pocket. Peanuts, als je nagaat dat deze jongens wel even met dubbele woonlasten, verhuis- en inrichtingskosten zitten. Dan zit je toch niet te wachten op krantenberichten, die je geldnood openlijk tentoon spreiden? Hulman werd in Den Helder geslachtofferd, louter omdat hij zijn karige loontje wat creatief wilde aanvullen. Het valt werkelijk niet mee: burgemeester te zijn in crisistijd.
Hoe zit het eigenlijk met Aboutaleb? Heeft die de woonzaken/declaraties wél goed voor elkaar? In Buitenhof oogde hij zondag, tijdens het functioneringsgeprek over honderd dagen Rotterdam, behoorlijk nerveus…..