Onderwijssystemen verschillen in Europa. Hoe lang kinderen naar school gaan, vanaf welke leeftijd, hoe lang alle kinderen ongeacht hun niveau bij elkaar blijven: dat varieert allemaal nogal. Onderlinge vergelijking van de effecten van het onderwijs is daarom erg leerzaam. In The European Second Generation zijn de school- en arbeidsloopbanen van kinderen van Turkse gastarbeiders vergeleken in acht verschillende landen: Nederland, België, Duitsland, Frankrijk, Spanje, Zweden, Zwitserland en Oostenrijk. Het onderzoek werd gecoördineerd door Maurice Crul, hoogleraar onderwijs en diversiteit aan de Vrije Universiteit in Amsterdam. De onderzoekers kozen voor de Turken omdat die naar alle onderzochte landen zijn geëmigreerd. De verschillen die zij constateerden in de prestaties van de kinderen waren opmerkelijk. In Zweden gaat minder dan 10 procent van de tweede generatie Turkse jongeren zonder diploma van school. In Duitsland bereikt maar 5% van de tweede generatie een hogeschool of universiteit.
Britse wiskundeleraar (30) en leerlinge (15) vluchten smoorverliefd op elkaar naar Frankrijk | Britten overstuur, Fransen onverschillig: 15 ans, c’est légal
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Tom van Doormaal ervaart een aardig staaltje van medemenselijk vertrouwen.
Vertrouwen is van belang, maar in de ander, in je oordeel en ervaring? Het was in Montbron, een klein dorp in La Charante in Frankrijk, vorige week. Op het pleintje stond een blauw race-monster met wulpse vormen. Er om heen bewoog zich aandachtig een volwassen kleine jongen.
Ik moest even kijken, want z volwassen ben ik nu ook weer niet. “Parlez vous francais?”. “ ’Un peu’. “C’est un vrai Ferrari?” Ik dacht het wel want het logo zat overal. Toen mijn vrouw iets in het Nederlands zei, bleek hij ook onze taal machtig.
Hij wist alles: dit moest een 250 GT st (of zoiets) zijn, waarvan maar 37 exemplaren gebouwd waren. Maar waarom was hij knalblauw en niet Ferrari-rood? Dan verschijnt een wat lompe Brit: hij slaat op het dak met vlakk hand en schopt tegen een wiel: “these things are made to use, not to love”. Wij geloven onze ogen niet: “are you the owner?”, vraagt de grote kleine jongen, hetgeen zo blijkt te zijn.
“Why is it blue? Is it really a Ferrari? Is it the 250 GT? Shouldn’t it be red? When did you buy it?” Hij komt nu helemaal los. De Brit heeft hem gekocht in 1962. Het is inderdaad nummer 37 uit de serie. Toen hij tien jaar geleden emigreerde naar Frankrijk, vond hij dat hij het zijn nieuwe landgenoten niet kon aandoen een rode sportwagen te rijden. Vandaar het knallende Franse blauw, waarmee hij het rood van Ferrari liet overspuiten. Over smaak moet je niet twisten.
France in the Year 2000 is a series of futuristic pictures by Jean-Marc Côté and other artists issued in France in 1899, 1900, 1901 and 1910. Originally in the form of paper cards enclosed in cigarette/cigar boxes and, later, as postcards, the images depicted the world as it was imagined to be like in the year 2000.
There are at least 87 cards known that were authored by various French artists, the first series being produced for the 1900 World Exhibition in Paris.
Meer verstrooiing bij The Presurfer
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
We are all Greek Jews schrijven twintig bekende Europese intellectuelen naar aanleiding van de verkiezingswinst van de neonazistische partij Gouden Dageraad. Ze zijn verontrust door de openlijke verwijzingen van deze partij naar de Duitse fascisten: het hakenkruis, de Hitlergroet, de antisemitische, racistische ideologie, de holocaustontkenning en de verheerlijking van de grote leider. De ondertekenaars van het manifest zijn onder andere de Italiaanse schrijver Dario Fo, de Britse socioloog Anthony Giddens, de Franse ex-minister van Buitenlandse Zaken Bernard Kouchner, en de Poolse journalist en politicus Adam Michnik. Een Nederlander ontbreekt bij de initiatiefnemers. De groep wijst er op dat extreem-rechts ook in andere Europese landen in opmars is en roept een van de motieven voor de oprichting van de Europese Unie in herinnering: nooit meer oorlog, nooit meer fascisme. Die Europese droom, een maatschappij gebaseerd op saamhorigheid en vrij van racisme, moet het antwoord zijn op de opleving van extreem-rechts. Daarvoor moeten we dan wel afzien van een Europa als gesloten vesting waar bepaalde mensen niet thuishoren. En we moeten ook afzien van het dogma van de bezuinigingen ten koste van de toekomst van de Europese jeugd. Want de aanhoudende crisis voedt de behoefte aan zondebokken en de angst voor vreemdelingen die de eigen cultuur bedreigen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
