Afgelopen weekeinde vond in het Griffioen theater in Amstelveen alweer voor het vijfde achtereenvolgende jaar het Himalaya Filmfestival plaats. Het festival is een initiatief van het Himalaya Archief Nederland dat zich ten doel heeft gesteld om de regio rondom het gebergte beter te belichten zodat ook wij iets kunnen meekrijgen van de culturele en religieuze diversiteit, het natuurlijke schoon en de spanningen in de regio die duidelijk zichtbaar aanwezig zijn. Tijdens het festival werden er 45 films en documentaires vertoond over gebieden of volkeren in China, Tibet, Pakistan, India, Nepal en Bhutan. Eén van de documentaires was Siachen - A war for ice van de Italiaanse regisseurs Fulvio Mariani & Mario Casella uit 2006. Het is een verhaal over een oorlog die al zo'n twintig jaar voort duurt, maar die waarschijnlijk ook de minst bekende is. De Siachen gletsjer bevindt zich ten noorden van Kasjmir en beschrijft een oppervlakte van ongeveer tweehonderd vierkante kilometer ijs, op een hoogte variërend van drie- tot zevenduizend meter. Na het vertrek van de Britse kolonisator in 1949 werden de grenzen tussen India en Pakistan vastgesteld zoals we die nu kennen. Het doortrekken van die lijn boven het coördinaat NJ9842 leek zinloos omdat de Siachen gletsjer zo onherbergzaam is dat geen mens er zijn habitat van zou willen maken. Het gebied werd daardoor dus min of meer een niemandsland.
Het lijkt een beetje op een bloggersmeeting, ergens op een centrale plaats in het land. Je voelt je een vreemde eend in de bijt en bij de meeste bloggers, die je nog nooit in het echt hebt gezien, had je jezelf toch hele andere gezichten voorgesteld… Toch maar even op de foto. Leuk voor de kleinkinderen!
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit vertoond zijn en leveren daarbij zelfs een affiche.
Nadat het tijdschrift Vogue de film “The Devil wears Prada” kreeg, kon je er op wachten: dat het tijdschrift Viva ook een eigen film zou krijgen. Met de film Viva is dat inderdaad gebeurd. We volgen de ontwikkelingen van een frisse jonge meid vanaf het moment dat zij op de Viva-redactie binnenkomt. Trouw aan de Viva-formule zit de film vol huis-tuin-en-keuken intriges, goede raad en ontbreken ook de naakte hoofdeloze lichamen –in een bloederige variant op de rubriek ‘Anybody’- niet. Na een uitgebreide Viva-brainwash eindigt onze jonge heldin uiteindelijk breiend op de bank, klaar voor de Libelle. What next? Een coming-of-age film voor Yes-lezeressen?
Vertoning: Bioscoop het Scherm, zaal 22, 03:59u
Meer filmfestival? Zone5300.nl
Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit vertoond zijn en leveren daarbij zelfs een affiche.
Scream of the Ants is de eerste dogma-film waarin insecten de hoofdrol spelen. De film houdt zich netjes aan de dogma-regels. Zo wordt de film in kleur, op 35 mm en op locatie, een mierenhoop, geschoten. Ook zijn er geen moorden of andere oppervlakkige acties te zien, wordt er geen gebruik gemaakt van special effects, krijgt de regisseur geen credits en is het geen genre-film.
De film begint als een natuurdocumentaire, waarbij opvalt dat met name de close-ups nogal rommelig en bewogen – want dogma, dus uit de hand geschoten – zijn. Gaandeweg ontwikkelt de film zich echter tot een waar helden-epos, ware het niet dat identificatie met de held door de slechte beeldkwaliteit en de wel bijzonder onopvallende hoofdpersoon vooral in het begin wat lastig is.
De film toont, in documentaire-stijl, het levensverhaal van een mier die anders is dan de rest. We zien hoe hij verstoten wordt door de groep, alleen op pad gaat en op tragische doch heldhaftige wijze aan zijn einde komt. Saillant detail is dat de regisseur, die uiteraard onbekend blijft, want dogma, uiteindelijk zelf zo meeleefde met de mier dat hij het niet over zijn hart kon verkrijgen hem te laten sterven voor de camera. Daarom is er op het laatste moment gekozen voor een stand-in stuntmier, die wordt opgeofferd voor de slotscène, en daarbij de hartverscheurende kreet laat horen waaraan de film zijn titel dankt.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Op het Filmfestival Rotterdam zien Waa & Arianne films die nooit vertoond zijn en leveren daarbij zelfs een affiche.
Na the Sound of Music (niet op het iffr) en naast the Sound of Silence (Iraanse film over de muziekindustrie in Iran, wel op het iffr), is er nu ook Sounds of Sand. Een film over geluid, zonder geluid. Als je een film kunt maken over geuren, zonder geuren te laten ruiken -a la The Perfume, de film naar het boek van Patrick Suskind- moet het ook mogelijk zijn om een film te maken over geluid zonder geluid te laten horen, zo moet de regisseur geredeneerd hebben. En dus zien we tijdens de drie uur durende film zandkorrels. Heel veel zandkorrels.
Zandkorrels die met z’n velen uit een vrachtwagen vallen, zandkorrels die met razend tempo over een, op een enkele boom na lege, zandvlakte razen, zandkorrels die worden weggespoeld door de zee. Afwisselend zien we de zandkorrels vanaf grote afstand en extreem close-up; soms zoomt de camera zo ver in dat we slechts een paar zandkorrels zien, andere keren zien we een volledige woestijn. Ook experimenteert de regisseur er lustig op los, door zandkorrels achterstevoren te laten vallen, ze te versnellen of juist te vertragen, het beeld in vieren te delen of twee minuten zandkorrels ‘by night’ te laten zien, wat neer komt op zwart beeld. En dat alles uiteraard zonder geluid.
Het Idfa zit er weer op; ruim een week lang passeerden meer dan 300 documentaires de revue. De prijzen zijn verdeeld; de Joris Ivens Award ging naar The monastry – Mr. Vig & the Nun van Pernille Rose Grønkjaer, een verhaal over een zonderlinge figuur die in Denemarken een kasteel wil omturnen tot een Russisch orthodox klooster. De publieksprijs ging naar We are together van Paul Taylor, dat verhaalt over een meisje in een weeshuis dat tegen de gevaren van armoede en aids haar kracht put uit de samenzang met haar mede-lotgenoten. En daarmee zat uw correspondent er volledig naast met de bewering van afgelopen donderdag dat Primo Levi’s Journey een grote kans maakte om tot publieksfavoriet te worden verkozen.
Het Idfa was dit jaar voor het eerst niet thematisch opgezet, m.u.v. het onderdeel dat Chinese films in het licht zette, en deze keuze pakte goed uit. Het festival kende een grote mate van diversiteit en heeft op die manier dit jaar weer meer mensen naar de bioscoopzaal weten te trekken. Het is jammer dat het Idfa zich alleen in Amsterdam afspeelt; een reis van het festival naar andere steden in het land zou een verrijking voor de filmcultuur van die steden kunnen betekenen. De vraag is echter hoe men het Idfa volgend jaar gaat organiseren in Amsterdam; het hoofdtheater van het festival, City, gaat komend jaar op de schop waarbij Pathe het om wil vormen tot een waar filmhuistheater. Er schijnen al contacten te zijn gelegd met o.a. Tuschinski, maar of deze locatie zich leent voor het Idfa, is nog even afwachten.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.