In 2003 voerden twee studenten van de Praagse filmacademie, Vít Klusák en Filip Remunda, een experiment uit. Hoever zou de kracht van een goed uitgevoerde marketingcampagne reiken om mensen te kunnen laten geloven in een fictieve mega-supermarkt? Het is een vraag waarvan het antwoord eigenlijk al vantevoren te voorspellen is en daardoor dus volkomen irrelevant wordt. En daarmee vertoont de semi-documentaire Český Sen (Czech Dream, 2004) grote gelijkenis met Super Size Me (2004) van Morgan Spurlock waarbij de fimmaker een maand lang zich volpropt met MacDonalds eten hetgeen ernstige fysieke problemen met zich meebrengt. Het is niet de uitkomst die van belang is, maar de manier waarop daar naartoe wordt gewerkt die zorgt voor een mix van hilarische en soms ook tragikomische beelden. Zo ook dus Český Sen dat de naam is van de mega-supermarkt die op 31 mei 2003 op een weiland wordt geopend. De film begint met een aantal beelden van westerse bedrijven die hun eerste filialen openden in het voormalige Oostblok-land waarvan de meest recente die van Electroworld in 2002, waarbij de eerste honderd mensen naar binnen mochten, mensen die al enkele dagen voor de winkel hadden gebivakkeerd om verzekerd te zijn van binnenkomst. De studenten nemen alle mogelijke marketing-instrumenten ter hand en beginnen met een restyling in maatpakken van Hugo Boss en krijgen advies over de uitstraling die ze zich als betrouwbare managers zich eigen moeten maken.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Gin zit voor vier maanden in Sierra Leone om onderzoek te doen naar ex-kindsoldaten. De film Blood Diamond die gaat over de geweldadige handel in diamanten in dit West Afrikaanse land bekeek ze daar in verschillende gezelschappen en ze peilde de meningen.
De populaire Hollywood flick ‘Blood Diamond’ heeft ook het land dat centraal staat in de film, Sierra Leone, bereikt. In Freetown is de film voor 3,50 euro op bijna iedere straathoek te koop, maar het vindt geen gretige aftrek. Het aantal mensen dat gelukkig genoeg is over een generator én een televisietoestel te beschikken is waarschijnlijk minder dan het aantal films dat in omloop is in dit land. En daarbij komt dat de meesten de Nigeriaanse versie van Blood Diamond al gezien hebben. En Nigeriaanse films zijn populairder dan Hollywood-films. In de kranten is er wel veel aandacht aan de film besteed, de meningen van de recensenten zijn verdeeld tot in de extremen. Volgens de ene recensent is de film een perfecte afspiegeling van de werkelijkheid, de andere recensent vindt de hele film één grote farce. Maar de meeste recensenten zijn mierenneukers, dus besloot ik de film te kopen en met verschillende gezelschappen te bekijken. Op de binnenplaats van het guesthouse waar ik ‘woon’ verzamelde zich de eerste avond een groep van twaalf personen, mannen, vrouwen en kinderen, een gemengd gezelschap. Geen van hen heeft actief deelgenomen aan de oorlog, maar ze hebben het allen van dichtbij meegemaakt. Een panel van experts dus. Na een uur gekloot met verhuizingen van televisietoestel, DVD-speler, de generator en tig-duizend draden en verlengsnoeren kan de show beginnen.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
De posters van de komende nieuwe duo-film Grindhouse van Tarantino/Rodriguez zijn niet helemaal gelijk.
Poster met links Poster met rechts
Overigens is het in de film haar rechterbeen dat vervangen wordt.
Ter geruststelling, deze dame heeft in het echt gewoon twee benen.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
