Lees u eerst deze ronkende woorden uit de gezamenlijke verklaring van de EU en de VS over de samenwerking op het gebied van justitie, vrijheid en terrorisme: "In the spirit of mutual respect and partnership, we commit to enhancing our policy and operational cooperation to meet common challenges with due regard to reciprocity. To this end we will further enhance the exchange of information on policy and operational initiatives, share experiences and best practices, reinforce cross-border law enforcement and judicial cooperation, and organise, when relevant, joint training and expert meetings. Whenever appropriate, we will foster cooperation with the private sector." Leest u dan even de volgende verklaring, opgesteld twee weken later, tussen dezelfde partijen: "Draft Council Decision on the signing, on behalf of the European Union, of an Agreement between the European Union and the United States of America on the processing and transfer of Financial Messaging Data from the European Union to the United States for the purpose of the Terrorist Finance Tracking Programme ("SWIFT" Agreement)" En denkt u dat de samenwerking zover gaat dat we ook nog wat terugkrijgen?
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Al ruim een jaar lang komt met enige regelmaat de irritante reclame voorbij die afsluit met “….kip het meest veelzijdige stukje vlees, kip! Campagne mede mogelijk gemaakt door de Europese Unie.“.
Al maanden wilde ik hier een stukje over schrijven. Kwam er niet van. Maar gisteren verscheen ineens het bericht dat geld van de EU gebruikt gaat worden om ons meer melk te laten drinken. Om de arme melkboeren te helpen en omdat het toch zo “gezond” is.
Toen brak mijn klomp. Waarom geld van de EU gebruiken om producten van een reeds gestoorde bio-industrie-markt nog verder door de strot van de Europese consumenten te duwen? Als er één manier is om er zeker van te zijn dat mensen denken dat hun belastinggeld verspild wordt in Brussel, is het dit wel. En als er één manier is om mij aan het twijfelen te brengen over het nut van de EU is het dit ook wel.
Hoe kan de EU nu een commissaris hebben die de hele tijd bezig is met eerlijke concurrentie terwijl een ander deel van de EU bezig is om de markt te manipuleren. En waarom steeds weer op het vlak van de landbouw? Hebben die gvd zo langzamerhand niet genoeg steun/subsidie/smeergeld gekregen? Of schijten die lui in Brussel nog steeds koeienvlaaien bij de gedachte aan weer een blokkade van een paar tractoren?
Hopelijk bedenken ze zich nog en sturen ze die Verburg weer met lege handen naar huis.
Aan de vooravond van de Europese Parlementsverkiezingen is het wellicht aardig eens terug te kijken op de geschiedenis van wat vandaag de dag de Europese Unie heet. Vandaar hier een overzicht van de belangrijkste inspiratoren en voormannen die de Europese gemeenschap schapen.
Op de eerste plaats staat altijd Richard Nicolaus graaf Coudenhove-Kalergi (1894-1972), Oostenrijks diplomaat en oprichter van de Paneuropese Unie slechts enkele jaren na het einde van de Eerste Wereldoorlog. De graaf droomde van een verenigd Europa waarin vrijheid, vrede en welvaart werden gedeeld. Toen zijn beweging in de jaren dertig echter door het Naziregime werd verboden en enkele jaren daarop een tweede oorlog uitbrak leek de Europese eenheid verder weg dan ooit.
De oorlog verbrijzelde echter niet geheel die toekomstvisie. Al in 1946 gaf Sir Winston Churchill (1874-1965) in Zürich een toesprak waarin hij pleitte voor Europese samenwerking. “Als Europa ooit verenigd was in het delen van haar gezamenlijke erfenis zouden er geen grenzen zijn aan het geluk, aan de vooruitgang en de glorie welke haar drie- of vierhonderdmiljoen mensen zouden genieten,” zo sprak hij. Churchill was nauwelijks een overtuigd Europeaan echter zijn verwijzing naar een “Verenigde Staten van Europa” blies het Paneuropese gedachtegoed in een klap nieuw leven in.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
‘Omdat de islamisering moet worden gestopt: Turkije mag nooit lid worden van de Europese Unie,’ stelt de PVV. Je kan veel kritiek uiten op een mogelijke toetreding van Turkije tot de EU, maar de islam noemen is dan wel een heel zwak punt. Noem bijvoorbeeld de corruptie en de schending van de mensenrechten door de Turkse overheid in de gevangenissen. Maar ook bepaalde landen die al EU-lid zijn, hebben evenmin een gezonde en rechtvaardige samenleving. Het verdeelde Italië, onder aanvoering van Silvio Berlusconi, moet eens kritisch worden bekeken door EU-bondgenoten. Berlusconi is een grootmeester in poses, quotes en een glimlach, maar achter de façade gaat het ernstig mis.
Staketsels en geraamtes
We kennen Italië als een prachtig vakantiegebied, een historische cultuurschat met een rijke keuken en een zangerige, amoreuze taal. Maar de verfijnde modeshows in het noordelijke Milaan zijn letterlijk en figuurlijk mijlenver verwijderd van het vergeten zuiden, dat in de luwte afglijdt naar de status van een armoedig ontwikkelingsgebied. Wie wel eens in West-Sicilië resideert, ziet het met eigen ogen. Hoezeer het land me aan het hart ligt, steden als Menfi zien er armoedig en verwaarloosd uit, in het landschap afgewisseld met staketsels en geraamtes van nooit volbrachte gebouwen. Een teken dat de maffia, een Godfather-variant van de Taliban, welig tiert. De cijfers van jongerenwerkloosheid en weinig kansen voor een progressieve carrière zijn net als in Griekenland verontrustend. En Berlusconi misleidt: hij werpt zich op als de hoop van de jongeren uit het zuiden, maar de resultaten lijken tot dusver nogal mager. Natuurlijk is dat een Europese trend, maar volgens de Italiaanse leider is dat uiteraard te danken aan het prutswerk van zijn linkse voorganger Romano Prodi.
Beschieten
Bizar was de ‘smoes’ van Berlusconi om in september 2008 Moammar Gaddhafi van Libië ‘compensatie’ te betalen voor de bezetting door Italië in de beginjaren van de vorige eeuw. Een onderdeel van die campagne gaat absoluut te ver: legervaartuigen voeren langs de Libische kustlijn om bootvluchtelingen tegen te houden, en soms zelfs te beschieten. In de havenstad Porto Palo, niet ver van het eerder beschreven Menfi, komen nog regelmatig vluchtelingen aan die bepaald niet zachtzinnig behandeld worden door de Italiaanse regering. In 1996 zonk er een boot met vluchtelingen. Pas 11 jaar later was het premier Romano Prodi die toestemming gaf om het wrak eens te zoeken. Volgens PICUM, het Platform International Cooperation on Undocumented Migrants, hebben de autoriteiten het ongeluk, waarbij honderden mensen omkwamen, jarenlang genegeerd.
‘Het is dieptriest gesteld met de vrijheid van meningsuiting in Europa. […] Ik zal doorknokken om mijn boodschap ook daar te kunnen uiten, al moet ik ze allemaal in de rechtszaal bestrijden. Ik geef nooit op’, aldus Wilders op de site van de PVV. Het is weer zover. Wat is er aan de hand? ‘Denemarken wil Wilders niet ontvangen op conferentie’ kopt de site van Elsevier. ‘Deense premier tegen komst Geert Wilders’ zegt De Standaard. Nou, het zit iets anders.
Er wordt een conferentie georganiseerd in de Deense hoofdstad Kopenhagen over vrijheid van meningsuiting. Wilders zou zijn uitgenodigd voor deze conferentie door de Deense Volkspartij. Mede-organisator en politieke partij Liberal Alliance had echter geen zin in Wilders omdat de conferentie anders zou uitdraaien op een ‘Freakshow’, volgens Anders Samuelsen van die partij in de krant Politken van 25 maart.
Boycot
Dat Wilders Denemarken niet in zou mogen of wordt ‘geboycot’, is nergens bevestigd. Van een situatie zoals in Engeland in februari van dit jaar is geen sprake. (En wat wil Wilders graag op die zwarte lijst van Engeland! Op de lijst staan Ku Klux Klanners, extremistische Joden en leden van de Hamas. Jammer dat zijn naam er niet tussen staat, maar omdat er een paar namen niet zijn vrijgegeven, gokt hij er toch op). Natuurlijk is Wilders weer boos. Want zijn vrijheid van meningsuiting is in het geding. Maar deze Samuelsen mag toch geen zin hebben in de komst van Wilders? Dat is, jawel, zijn vrijheid van meningsuiting. Overigens is volgens de Conservatieve Partij Wilders wel welkom. Ayaan Hirsi Ali stond ook op het lijstje van genodigden, al is volgens Naser Khader van de Conservatieve Partij het verschil tussen die twee niet groot: ‘Ik zie alleen dat zij donker en prachtig is, en hij blank met lelijk haar.’ (eveneens in de Politken van 25 maart).
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Wat moet Europarlement doen bij de mogelijke herbenoeming van José Manuel Barroso als voorzitter van de Europese Commissie?