De Nederlandse pers is een goed gedresseerde circusleeuw

Terwijl de Nederlandse pers zich druk maakt over zeilende tieners en Islamitische bruggenbouwers, sterven steeds meer zonen en dochters van krantenlezers en televisiekijkers in een lege woestijn, hier ergens ver vandaan. Ze zijn scholen aan het bouwen en leren mannen met baarden hoe je moet stemmen. En ze worden uiteengereten door bermbommen, geplaatst door diezelfde mannen met baarden. Die overigens donders goed blijken te weten hoe verkiezingen werken. In de provincie Kandahar zijn er volgens de New York Times door 25 duizend kiezers 350 duizend stemmen (op Karzai) uitgebracht. Hoezo, de Afghanen weten niet hoe ze moeten stemmen?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Quote du Jour

Quote du Jour | Rugdekking

, door

“Een journalist in uniform loopt extra risico. Hij kan door de tegenstander als militair doelwit worden gezien. Bovendien kunnen militairen in het heetst van de strijd het overzicht kwijtraken. Ze weten niet of die man in uniform, die daar ergens ligt, wel of geen rugdekking kan geven”. (DePers)

Wim van den Burg van de militaire vakbond AFMP is niet zo gelukkig met de kledingkeuze van stijlloze Rutger in Uruzgan. Uit een artikel van Arnold Karskens in de De Pers blijkt dat er namelijk is afgeweken van de opgestelde regels voor embedded journalisten: sinds 2006 horen die niet meer in uniform. Maar is Rutger in Uruzgan überhaupt wel journalist? Wie op de vrolijke header van GeenStijl klikt, waarop dandy man Rutger op kekke wijze met een legerhelm poseert, vliegt vliegensvlug naar werkenbijdelandmacht.nl. Het is dus eigenlijk een gevalletje embedded advertisement: Loeki de Leeuw met een kogelwerend vest. Asjemenou… zijn daar al regels voor?!

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Embedded bij de Taliban

, door

De journaliste Claire Billet ging voor het tv-station France 24 embedded bij de (vrouwenmeppende) Taliban in Afghanistan. Ze mocht o.a. een nachtelijke aanval op een Afghaans checkpoint filmen. Wat vooral opvalt is het gemak en de rust waarmee deze fundamentalistische strijders zich door het land bewegen. De strijders maken grappen en rijden de ochtend na hun aanval doodleuk langs het smeulende checkpoint waar een paar uur daarvoor drie Afghaanse politiemannen het leven lieten. De Taliban hadden die nacht geen slachtoffers maar het scheelde een haar of de Amerikaanse luchtmacht had de kale akker van waaruit de Westerse journaliste de aanval filmde met een lading clusterbommen omgeploegd. Achteraf vraagt een Taliban aan haar “why did you run?” ze antwoordt: “because I was afraid”. “We are human beings too, we didn’t run…” zegt de fedayeen strijder kritisch kalmpjes.. De fedayeen zijn zelfmoordstrijders. De engelstalige reportage treft u hier. Voor wie frans verstaat is hier een sneller ladende versie, de aanval begint op 6min30sec, maar in feite is het beeldmateriaal van relaxte Taliban vooraf en achteraf interessanter. Hoe deze opmerkelijke reportage tot stand kwam leest u hierrr.

Billet toont veel moed en vakvrouwsschap met deze reportage. De Taliban informeerde Billet pas op het allerlaatste moment wat ze gingen aanvallen, in dit geval was het een checkpoint aan de weg Kandahar-Kabul. Hoe zouden de reacties zijn geweest als Billet een dodelijke aanval op Franse troepen had gefilmd?

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Embedded fotograaf ontslagen vanwege publiceren foto’s dode VS-mariniers

, door

Op 26 juni jl. was embedded oorlogsfotograaf Zoriah Miller op patrouille in Fallujah met een eenheid mariniers toen er even verderop een zelfmoordaanslag plaats vond. Bij de explosie kwamen twintig Irakezen, twee tolken en drie Amerikaanse mariniers om het leven. De toegesnelde mariniers troffen een bloedbad aan: overal lagen afgerukte lichaamsdelen, er was paniek, een marinier moest kotsen van wat hij zag. Miller schoot zijn foto’s, de rest van de dag hebben de mariniers lichaamsdelen verzameld in plastic zakken en emmers.

Toen later de Naval Criminal Investigative Service (NCIS) arriveerde waren ze aangewezen op de foto’s van Miller. Nadat hij zijn foto’s voor hen had gekopieërd werd hem bevolen zijn geheugenkaart te wissen, hij weigerde maar ze drongen verder niet aan. Vervolgens zette Miller enkele foto’s op zijn eigen weblog, wel eerst na overleg met de betrokken mariniers, die keurden het goed.

Alleen in de legertop was men niet blij met Millers’ uploads en onderschriften. Op 1 juli kreeg Miller telefoon van een communicatie-officier, die hem beval de foto’s van zijn blog te verwijderen. Het zou in strijd zijn met zijn contract als embedded fotograaf, Miller vond van niet. Niet veel later kreeg Miller te horen dat zijn opdracht was beeïndigd en dat hij op het vliegtuig naar Bagdad werd gezet. Hij werd ontboden bij generaal-majoor John Kelly, de bevelhebber van de mariniers. Kelly liet Miller tweemaal tevergeefs wachten in de brandende zon, uiteindelijk vond de ontmoeting niet plaats maar ontving Miller wel zijn ontslagbrief. Ontslagen omdat “zijn gedetailleerde onderschriften bij de foto’s het risico alle Amerikaanse troepen in Irak zou hebben verhoogd”. Tot zover carrière van Zoriah Miller als embedded oorlogsfotograaf (?)

Doneer!

Mededeling

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.