Danielle Ponder is echt een held. Ik kwam haar op het spoor door de serie Truth be Told (over een true crime podcaster die elk seizoen haar tanden in een zaak zet en die uiteindelijk (mede) oplost).
Ze groeide op in Rochester (NY), niet ver van de Canadese grens, in een groot gezin met een vader die pastor was. Als kind al muzikaal, op haar 16e zat ze in een familieband. Al zal dat vooral gospel geweest zijn, want thuis mocht van pa geen “seculiere” muziek worden geluisterd, laat staan gemaakt. Toch koos ze voor een carrière als advocaat, nadat haar broer 20 jaar cel kreeg vanwege de “three-strikes”-wet. Als public defender stelde ze zich in dienst van de gemeenschap. Ondertussen speelde ze nog steeds regelmatig met een band – pa was inmiddels ook wat losser in zijn christelijke muziekmoraal geworden – en trad ook op. Zelfs in Europa, even een tourtje in het weekend, om maandag weer in de rechtbank te staan.
Dat werd uiteindelijk teveel, ze moest kiezen. En koos voor de muziek. Nu, na haar 40e, is haar debuutalbum een daverend succes. En terecht! Die vrouw heeft een dijk van een stem en een heel eigen stijl. Het is erg bluesy, wat je toch niet veel meer hoort tegenwoordig, gemixt met R&B, beetje triphop en een vleugje rock. De titel heeft ze ontleend aan een boek dat haar (ook nog) tot een zwarte feminist maakte: “All The Women Are White, All The Blacks Are Men, But Some Of Us Are Brave." Dat thema komt dan ook vaker terug in haar nummers. Het titelnummer begint meteen te spelen als je op haar YouTube-kanaal komt. Ik koos voor het nummer dat in de serie voorbij kwam: Holding me Down.
https://www.youtube.com/watch?v=mf6IBRUq0PU&ab_channel=DaniellePonder-Topic
