Holocaustontkenning

Mensen zijn gehecht aan hun dreigingen. Vorige week verschenen er berichten in de krant over cyberaanvallen op en van het Nederlandse leger. Ik werd gebeld door een journalist die vroeg: ‘Is het mogelijk om heel Nederland plat te leggen met een cyberaanval?’ Die vraag krijg ik ongeveer een keer per maand.     Het is een onderwerp waar overdrijving de norm is geworden. Degene met de meest levendige fantasie, domineert het debat. Voor alle duidelijkheid: het lijkt me zinnig dat het leger haar systemen kan verdedigen en, binnen militaire operaties, de systemen van tegenstanders kan aanvallen. Maar veel zaken die nu onder het kopje ‘cyberoorlog’ worden geschaard, zijn marginale vormen van criminaliteit of activisme.     Laatst was ik te gast bij de VVD.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Riccardof (cc)

Anatomie van een geducht Amerikaans cyberwapen

Het hoge woord is eruit: de VS en Israël zitten achter Stuxnet, het computervirus dat het atoomprogramma van Iran even aardig in de war schopte. Op zich is dat geen enorme verrassing – wie is er anders in staat om zo’n complex wapen te maken? Maar met rode oortjes las ik het uitgebreide achtergrondverhaal in de New York Times over hoe de VS Stuxnet hebben ontworpen en hoe ze de controle erover verloren. Als je het verhaal nog niet gelezen heb, doe dat dan. Het is een spannend relaas.

Het programma van waaruit Stuxnet is voortgekomen, is opgestart door president Bush en gretig omarmd door Obama. Eigenlijk dacht niemand dat het zou lukken. Teveel haken en ogen. Kun je een virus ontwikkelen dat zich specifiek op de Iraanse centrifuges richt? Hoe zorg je ervoor dat je niet gesnapt wordt (deniability is wel zo fijn)? En, dat is het lastigste, hoe krijg je de software in de van de buitenwereld afgesloten computers van de verrijkingsfabrieken in Natanz?

Halverwege jaren ’00 gingen Israëlische en Amerikaanse programmeurs aan het coden. Het idee ontstond al snel om de centrifuges, die het uranium verrijken, als doelwit te nemen. Maar hoe doe je dat? Op dat moment werd Libië ontwapend – althans Gaddafi leverde zijn nucleaire faciliteiten in bij de Amerikanen. Waaronder een aantal centrifuges.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.