Koolhaas, Ramadan & de staats-tv

"Het is duidelijk dat ik uitga van een ander soort afrekening. Niet die van goed gedrag jegens fout gedrag, van deugden tegenover niet-deugden. Ik denk dat de afrekening die uiteindelijk voor mij telt, het antwoord is op de vraag: heb je op de wezenlijke momenten je met de wezenlijke processen van deze tijd beziggehouden? Ben je er niet voor weggelopen?" De Volkskrant heeft zowaar Rem Koolhaas weten te verleiden tot een interview. Het citaat is een onderdeel van zijn verantwoording voor het ontwerpen van het gebouw van de Chinese staatstelevisie: het is een bijdrage aan de geleidelijke transformatie van China. "Ze hebben een 24 hour news channel geopend. In het Engels. Het betekent dat ze de concurrentie moeten opzoeken met CNN. Dus ze moeten wel eerlijker zijn dan ze tien jaar geleden waren. En spannender, interessanter." Is dit pragmatisch idealisme of toch gewoon hypocrisie? Kan Tariq Ramadan niet hetzelfde zeggen over zijn talkshow op Press TV? Dat is immers [url=http://news.bbc.co.uk/2/hi/middle_east/6260716.stm]de Iraanse variant van die Engelstalige Chinese nieuwszender[/url] waar Koolhaas het over heeft. Zelf ben ik er niet uit. Het ligt er ook maar net aan hoe je het doet: voer je slaafs de opdrachten uit van je dictatoriale opdrachtgever of probeer je echt van binnenuit het systeem te veranderen?

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Quote van de Dag: Suu Kyi

“De aanklachten tegen Suu Kyi zijn in strijd met het nationaal en internationaal recht.”

Staat er in een EU-verklaring. De Birmese Nobelprijswinnares moet zo’n anderhalf jaar extra in gevangenschap doorbrengen omdat ze de voorwaarden van haar huisarrest zou hebben geschonden omdat ze een Amerikaan onderdak had verleend die naar haar huis is gezwommen, naar eigen zeggen om haar te waarschuwen voor een aanslag.

De VS veroordeelde het vonnis ook, maar in de VN-veiligheidsraad kwam het nog niet tot een veroordeling. De vertegenwoordigers van Rusland, China, Vietnam en Libië moeten eerst even overleggen met hun regeringen of steun aan deze veroordeling hen politiek en economisch niet al teveel zal schaden. Vooral China investeert miljarden in het arme Birma.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Volkskrant speelt spelletje

Vandaag enkele artikelen in de Volkskrant waarin Oeigoeren de hoofdrol spelen. Het eerste artikel handelt over een uit de hand gelopen demonstratie van Oeigoeren in Den Haag: ‘De demonstratie begon ordelijk, maar ontspoorde nadat één van de deelnemers een telefoontje kreeg van familie in Urumqi. Die berichtte dat Chinezen vier Oeigoerse studentes hadden onthoofd en hun lichamen van een brug hadden geworpen. Als reactie op dit nieuws uit het vaderland vlogen al snel de eerste klinkers door de lucht.’ De rechter is onverbiddelijk en straft de stenengooiende Oeigoeren met korte onvoorwaardelijke celstraffen. Haar motivatie: ‘De Nederlandse rechtsorde mag niet het slachtoffer worden van problemen die in China spelen.

Serieuze journalistiek

Een tweede artikel van de Volkskrant gaat over de ‘moeder’ van het Oeigoerse protest, Rebiya Kadeer. Een achtergrondartikel. Deze twee artikelen lijken erop te wijzen dat de Volkskrant serieuze journalistiek bedrijft. De journalisten duiden het probleem en verschaffen de lezer inzicht in de problematiek van de Oeigoerse minderheid. Geen kort berichtje dat we de vorige dag al op teletekst of op het internet hebben gelezen. Kortom: de reden dat een kleine 300 duizend lezers elke dag de kwaliteitskrant lezen. Tot zover niets dan lof. Dan volgt op de achterzijde van de krant een nieuwsquiz waarin de Oeigoeren wederom een hoofdrol spelen:

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Ontmoeten China en Taiwan elkaar in Panama?

Panama's belangrijkste economische troef: het kanaal (foto: flickr/whatadqr)

Aanstaande woensdag wordt Ricardo Martinelli als president van Panama geïnstalleerd. Hij ontsnapt daarmee aan een trend die tegenwoordig doorgaans linkse presidenten aan de macht brengt in Latijns-Amerika. Veel zal er niet door veranderen in het land, maar in de buitenlandse relaties is wel iets opmerkelijks aan de hand.

Panama is één van de 23 marginale landen die met Taiwan diplomatieke relaties onderhoudt in plaats van China (allebei tegelijk mag niet van China, dat Taiwan als een opstandige provincie ziet). Martinelli overweegt de switch te maken, zei hij tijdens de verkiezingscampagne. Niettemin zal de Taiwanese president Ma Ying-jeou prominent aanwezig zijn bij de inauguratie. Van verbreking van de diplomatieke relaties lijkt helemaal geen sprake.

Nou kan het natuurlijk zijn dat Martinelli zich bedacht heeft, net als de onlangs aangetreden president van El Salvador, Mauricio Funes, die beloofd heeft aan de relatie met Taiwan vast te houden, terwijl hij iets eerder het tegenovergestelde gesuggereerd heeft. The Economist heeft echter een heel andere analyse: de Chinezen willen niet. Sinds Ma president van Taiwan is, zijn de relaties met China sterk verbeterd en de Chinezen willen die ontwikkeling niet ondermijnen door Taiwan zijn laatste internationale vrienden af te pakken.

Sterker nog, bij de inauguratie van Funes was ook een flinke Chinese delegatie aanwezig. China blijft formeel wel protesteren tegen andermans contacten met Taiwan, maar ondertussen dooit het ijs waar een paar jaar geleden nog serieus over een oorlog gesproken werd. Waarnemers zullen ongetwijfeld goed opletten welke Chinezen allemaal komen opdagen bij de inauguratie van Martinelli.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Vorige Volgende