Enige tijd geleden had ik advies nodig over een persoonlijke beslissing (de aard van de beslissing doet voor het verhaal niet ter zake), en ging hiervoor te rade bij een kennis. De man leek mij verstandig en meevoelend, en kende me bovendien behoorlijk goed. Er was echter een nadeel: de man was een toegewijd evangelisch christen. Het feit dat hij Jezus als de enige werkelijke oplossing voor mijn problemen zag, en dit vrij helder liet doorschemeren, was het punt niet. Erger was dat hij op het moment eenvoudigweg niet in staat was om zich op mijn vraag te concentreren. Wat was er gebeurd? Zijn vrouw, een atheïste, had hem het boek 'The God Delusion' van Richard Dawkins gegeven, hem zeggende dat dit hem gegarandeerd van zijn godsdienstwaanzin zou genezen. Hij had het boek gelezen en voelde zich oprecht beledigd. Zo beledigd dat hij niet meer in staat was om interesse voor de medemens op te brengen. Ik was redelijk meegaand, want hoewel ik atheïst ben was ook ik niet erg onder de indruk van Dawkins' boek. Hij beschouwde dit als steun, en drukte mij aan het einde van de avond met zeer veel nadruk het boek 'I don't have enough FAITH to be an ATHEIST' van Norman L. Geisler en Frank Turek in handen. Een boek dat hij vermoedelijk ook aan zijn vrouw had laten lezen. Het is onbeleefd om een geschenk af te slaan, dus zei ik dat ik het erg waardeerde, maar dat ik niet kon garanderen dat ik er aan toe zou komen om het te lezen. "Oh, maar je MOET het lezen!" zei mijn kennis.
In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.
Het familiewapen van de Duponts was een op één poot staande vogel, terwijl het wapen van de Spenglers een geknotte stam was met een distel en een roos. Hollandse braafheid ja, bij Gabriella bestond het familiewapen uit een man te paard in volle galop die met één hand het afgehakte hoofd van een Ottomaan in de lucht hield en in het andere een kromzwaard. De bloedrruppels vlogen vanonderen het besnorde hoofd in het rond. Ik werd altijd vrolijk als ik haar familiewapen zag: een beetje heroïek en dynamiek, dat hielp je de dag door.
De wet van Spengler (Jaap Scholten) beschrijft de excentrieke familiegeschiedenis van Spengler-broers. De Spenglers waren ooit rijke textielindustriëlen uit het Twentse dorpje E. maar tegenwoordig rest vooral vergane glorie. Een van hen trouwt eind twintigste eeuw met de Roemeense Gabriella. Samen met deze post-aristocratische vrouw betrekt hij een oud familiehuis in het post-communistische Roemenië.
Toen de oprichter van het bedrijf waar ik nu al een tijd voor werk, vertrok, deelde hij het boekje Het zand in de machine, Managerscultuur in Nederland van Chris van der Heijden uit. Daarmee gaf hij duidelijk te kennen dat we zijn bedrijf niet te grabbel moesten gooien aan managers, mannetjesmakers en ellenboogwerkers. Nou waren we dat toch al niet van plan, maar zo’n boekje lezen kon vast geen kwaad.
Het boekje zit zo bomvol met interessante zaken dat een uitgebreide bespreking op de loer ligt. Maar aangezien het boekje maar 120 bladzijden klein is, is een te lange bespreking overkill. Kan je beter het boek lezen. En dat laatste is wel aan te raden. Op een vlotte wijze, met verhalen uit de praktijk, beetje wetenschap, wat geschiedenis en wat filosofie wordt het fenomeen “managerscultuur” stevig te kakken gezet. Alle rare, moeilijke en kwalijke aspecten komen langs. En als je het uit hebt, vraag je je af hoe het in hemelsnaam mogelijk is dat er überhaupt managers nog leven. Een volksopstand had allang plaats kunnen vinden waarmee deze hele klasse terstond naar de geschiedenisboeken zou zijn verplaatst.
Echter, het boek maakt ook duidelijk welk een noodzakelijk kwaad een bureaucratie is in een wereld die steeds complexer is en waar men wars is van dictators. Alleen geeft de auteur terecht aan dat we op veel plaatsen doorgeschoten zijn zonder dat we daar nog echt iets aan kunnen doen. Het zit gewoon in ons systeem.
Van de extreme regulering in het regeerakkoord, via de mega-scholen met managers die niet weten wat onderwijs is springt het langs Ford, Huxley en Weber. Hilarische verhalen over vergaderen om het vergaderen over de bespreking van de notulen van de eervorige vergadering. Over managementspeak (bijna hetzelfde als newspeak) met woorden als “streefdoelen”, “kwaliteitszorgmeerjarenplan” en “overlegsituatie”. En over het Anglo-Amerikaanse model versus het Rijnland model. Teveel om op in te gaan.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Tijdelijk verkrijgbaar bij Sargasso: de Zomerquote. Spitsvondige citaten uit de boeken die de redactie leest in de zomermaanden. Minder actualiteitshijgerig dan de gewone Quote du Jour maar juist meer contemplatief, tijdloos en bovenal mijmerig! Mijn zomerboeken zijn echter een weinig mijmerig. Ik schep er genoegen in om aan de rand van het zwembad tussen de zorgeloze Carrie Slee en Heleen van Royen lezers keiharde geopolitieke economie boeken te lezen, voor zover een jonge vader überhaupt nog aan lezen toekomt, onderstaand citaat las ik in ieder geval wel:
“Alas, the commitment to slow the loss of biodiversity by 2010 must be regarded as the best-kept secret of the planet. The goal was set to at least modest fanfare but has now disappeared from the world’s radar screen entirely. The goal has been eclipsed by war, short-term crises, and pervasive neglect, and also by a blindingly misguided debate over the CBD itself.. ..But most important by far, the United States signed but never ratified the treaty – ratification was defeated in the Senate in 1994 by a coalition of farm and ranch groups who defended their grazing rights over conservation of the planet’s biodiversity”.
Common Wealth – Jeffrey D. Sachs blz. 144/145.
Vraag: “In de omgang met immigranten tekent zich toch ouderwetse superioriteit af?”
Antwoord: “Het doet denken aan de adel die de burgers wilde beschaven, zoals de burgers later weer de arbeiders. En toch: zelfs iemand als Wilders doet moeite om niet van racisme beschuldigd te worden. De polarisatie van nu is een reactie op de totale ontkenning van integratieproblemen – het etnisch taboe. De oorlog wordt daar vaak als verklaring bij genoemd, als zouden we uit schuldgevoel over de jodenmoord niet aan intergratiebeleid durven. In tal van manierenboeken ontdekte ik een andere verklaring: het taboe op standsverschillen. Door het gelijkheidsideaal is het moeilijk om de ongelijkheid bij de naam te noemen zónder tegelijk te suggereren dat je over ‘inferieure’ mensen spreekt.”
Aldus Cas Wouters in een interview in de Groene Amsterdammer (helaas, niet vrij online) naar aanleiding van het verschijnen van zijn boek “Informalisering: Manieren en emoties sinds 1890“.
De wereld vóór God – Filosofie van de oudheid, geschreven door Kees Alders, op Sargasso beter bekend als Klokwerk, biedt een levendig en compleet overzicht van de filosofie van de oudheid, de filosofen van vóór het christendom. Geschikt voor de reeds gevorderde filosoof, maar ook zeker voor de ‘absolute beginner’.
In deze levendige en buitengewoon toegankelijke introductie in de filosofie ligt de nadruk op Griekse en Romeinse denkers. Bekende filosofen als Plato en Cicero passeren de revue, maar ook meer onbekende namen als Aristippos en Carneades komen uitgebreid aan bod.