Terwijl de onderhandelaars elkaar besnuffelen, speculeren de financiële markten op een nakend faillissement van België. Zowel in het Frans als in het Nederlands klinkt nu de sense of urgency om dringend werk te maken van een regering. Dag honderdzestig en zoveel. Nog steeds is er geen officieel begin gemaakt van de Belgische formatiegesprekken. Noord en zuid, links en rechts vinden elkaar maar niet. De politici aan de onderhandelingstafel lijken te ver van elkaar verwijderd om elkaar te verstaan; en wat ze horen begrijpen ze kennelijk verkeerd. Moderator van dienst, koninklijk bemiddelaar Johan Vande Lanotte, probeert nochtans al het mogelijke. De rust in Wetstraat is terug gekeerd, dat wel. En de gerichte perslekken staan droog. Maar af en toe flakkert het wederzijdse ongenoegen als in een steekvlam terug op.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Maarten Goethals, met een introductie in het wespennest dat Belgische politiek heet.
Het is een cruciale week voor de Belgische politiek, nu de onderhandelaars weten hoeveel hun toekomstplannen kosten. Opnieuw is alles mogelijk: een akkoord of een communautaire oorlog.
De onderhandelingen slepen al meer dan 150 dagen voort en de hoop op een politiek akkoord is nog steeds zo goed als onbestaande. Daarvoor is het wantrouwen tussen de twee winnaars van 13 juni, de Vlaamse N-VA-voorzitter Bart De Wever en de Franstalige socialistische kopman Elio Di Rupo, nog te groot. Hardnekkig twistpunt blijft de financieringswet, die vastlegt hoeveel geld er naar de deelstaten gaat.
Ter herinnering: De Wever wil Vlaanderen en Wallonië zelf verantwoordelijk maken voor hun inkomsten en uitgaven; Di Rupo gaat in dat verhaal mee tot zolang de federale solidariteit, die elke Belg sociale bescherming garandeert, niet in gedrang komt.
Verborgen agenda
Om de impasse te doorbreken, stelde de koning twee geleden de Vlaamse socialist en gewezen vicepremier Johan Vande Lanotte aan als bemiddelaar. Zijn opdracht? Het testen van “de verschillende hypothesen die zijn voorgesteld aangaande de financieringswet testen, ten einde de financiële gevolgen ervan voor het federale niveau en de gefedereerde entiteiten te voorspellen,” aldus het communiqué.
GeenCommentaar heeft ruimte voor gastloggers. Vandaag is dat Maarten Goethals, met een introductie in het wespennest dat Belgische politiek heet.
Meer dan vier maanden na de verkiezingen heeft België nog steeds geen nieuwe regering. De onderhandelende partijen vertrouwen elkaar niet, want ze zijn het over zowat alles oneens. De crisis is compleet.
13 juni 2010. De uitslag van de federale verkiezingen stellen de zaken op scherp in België. In Vlaanderen grijpt Bart De Wever, mediafiguur en voorzitter van de Vlaams-nationalistische N-VA, de macht. Met bijna 800.000 voorkeurstemmen is hij politiek incontournable. En met 27.8 procent van de Vlaamse stemmen wordt zijn partij de grootste fractie in België.
De Antwerpenaar charmeert de kiezer met de oproep voor minder België en meer Vlaanderen. Dat is volgens hem mogelijk in een confederaal bestuursmodel, naar voorbeeld van Duitsland. Daarbij krijgen de verschillende regio’s (Vlaanderen, Wallonië) een maximum aan economische en politieke bevoegdheden. Het overkoepelende, Belgische niveau blijft bestaan, maar moet het doen met een minimum aan verantwoordelijkheden: nationale defensie, buitenlandse handel en de betaling van de pensioenen. Daarom wil De Wever de financieringsstructuur van het land herberekenen. Het liefst op basis van economische modellen die Vlaanderen meer autonomie garanderen. Dat kan bijvoorbeeld door de deelstaten het recht te geven zelf belastingen te innen. Vandaag zijn de regio’s voor de financiering van hun werking bijna volledig afhankelijk van de federale staatskas.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
Léonard is een spookrijder die denkt dat alle anderen fout zijn….
Ik ben drie maanden de gps van de aartsbisschop geweest, maar het is de chauffeur die het stuur in handen heeft en die de uiteindelijke koers bepaalt. Al te veel heb ik moeten aangeven dat de route herberekend moest worden. Als de chauffeur echter rechtdoor blijft rijden en blind is voor de ongelukken die hij aanricht, dan wordt de gps overbodig.
[qvdd]
Ik zie in deze epidemie dus geen straf, hoogstens een soort immanente gerechtigheid, een beetje zoals we soms op het ecologische vlak soms de rekening gepresenteerd krijgen voor wat we het milieu aandoen.
Belgisch aartsbisschop Léonard doet in zijn nieuwe boek controversiele uitspraken. In Belgie vallen die niet in goede aarde, bijvoorbeeld bij socialistisch parlementslid Roegiers:
Ik vraag me af welke pijnlijke en dodelijke ziekte hij zijn priesters die zich hebben bezondigd aan kindermisbruik, nu gaat toewensen
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
“Op de eerste vraag: ja. Op de tweede vraag: ja.”
En zo eindigt alweer een proces wat helpt noch oplost, maar integendeel alles weer in vertwijfeling doet belanden. Els Clottemans heeft waarschijnlijk de parachute van een medeminnares van ene Marcel Somers gesaboteerd. Waarschijnlijk.
Zoals het waarschijnlijk hoort in deze emocratische tijden, zwalkt de publieke opinie heen en weer in haar oordeel. En alweer staat ‘de rol van de media’ in de schijnwerpers, vooral in die van de media. Het is een over elkaar heen buitelen om toch maar als verstandig, beheerst of vervuld van rede de zaak te becommentariëren – door de andere actoren als emotioneel, hysterisch of verblind te benoemen. Iets wat ik in een Esherperspectief natuurlijk ook weer op mijn beurt doe.
Die existentiële vertwijfeling zet zich venzelfsprekend ook door via klassieke kritiek op de assisenjury: hoe kunnen 12 volksmensen oordelen, en zeker als er geen rokende revolver te vinden is? Niemand van de brulkuddes der onlinekranten die toegeeft dat ze haar netzogoed schuldig zouden verklaren daar op de jurybank.
Feit blijft, en dat heb ik nog niet veel gelezen in de analyses, dat de belangrijkste persoon op het proces er nooit bij was. Zij die een drietal minuten heel emotioneel, hysterisch en verblind heeft geprobeerd om haar parachute open te krijgen.
Zou zij beseft hebben wie het gedaan heeft?
Toch de kop van de dag: “Waarom is het nodig mij zo te vernederen?”
Aan het woord is Calimero De Wever, de Vlaming die door de Belgische koning het veld is was ingestuurd, met als titel: “Verduidelijker”.
De stilstand in België is op dit moment totaal (wij hebben geen gedogers), en de bizarre verkiezingsuitslag die in elk ander land voor duidelijkheid zou zorgen, doet het tegendeel in België. Men kan, naargelang de respectievelijke voorkeur, de ‘andere kant’ de schuld geven, maar wat wel opvalt: de N-VA had diezelfde avond de onderhandelingstekst al naar de media gestuurd, èn wil toch eenzijdig een BHV-beslissing doorvoeren. En laat dat nu net twee manieren zijn geweest om tot onderhandelde oplossingen te komen.
Aartsbisschop België: “Aids rechtvaardig”
Geen straf van God, maar wel vergelijkbaar met de rekening die de mens gepresenteerd krijgt voor omgang met het milieu.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
