Het Jaar van de Dhimmi
Sinds de schrijfster Bat Ye’or het begrip dhimmi en dhimmitude populariseerde zijn het zo’n beetje de favoriete woorden van Geert Wilders geworden. Dhimmitude houdt in dat men een onderdanige houding aanneemt ten opzichte van de Islam, omdat men zich bedreigd voelt en buiten schot wil blijven. Hoe erg is de dhimmitude in Nederland?
Het afgelopen jaar hebben we een aantal situaties gehad waarbij Nederland zijn dhimmitude heel duidelijk liet zien:
- Sinter-dhimmi liep in Amsterdam zonder kruis op zijn mijter
- De Kerst-dhimmi’s van de Haagse Hogeschool besloten geen Kerstboom te plaatsen
- Voedsel-dhimmitude: Alleen halal-voedsel in gevangenissen
- Theater-dhimmitude: op voorspraak van schrijver en TV-maker Salaheddine waren er bij zijn voorstelling in Theater Zuidplein aparte plaatsen gereserveerd voor moslima’s, zodat zij niet naast mannen hoefden te zitten
- De Christen-dhimmi’s van het GVB wilden niet dat kruizen zichtbaar gedragen worden
- De zalen-dhimmi’s van het World Forum gelasten de presentatie af van een boek over de islam.
Zo bezien zijn we een nogal gedhimmificeerd volkje. Daar zijn echter nog wel wat kanttekeningen bij te plaatsen. Als eerste maar even ingaan op de details van een paar gevallen. Wie goed de kleine lettertjes las begreep dat Kerstboom-gate nogal overtrokken was, daar er op de Hogeschool nog 82 fijne kerstbomen overbleven. De achtergrond van het aanbieden van halal-voedsel in gevangenissen was een ordinaire bezuinigingsmaatregel, en na een beetje herrie in de Tweede Kamer werd het meteen afgeschaft. Nog mooier waren de gescheiden zitplaatsen in Zuidplein. Wat bleek? Daar hadden de moslima’s zelf helemaal geen behoefte aan.