“Er wordt gevochten bij de Chamran-snelweg”, zei een neef. “In Teheran-Pars wordt een supermarkt geplunderd”, vertelde een tante. “Waar moet het heen met dit land?”, vroeg een oom. Om negen uur avonds verscheen er plosteling een official op tv die vertelde dat om 12 uur niemand meer vrij kon tanken. Hallo! Verrasing! Chaos was het gevolg. In totaal zijn er tussen de 3 en 7 benzinestations in brand gestoken, twee supermarkten geplunderd en -volgens bronnen- minstens 3 doden gevallen. Onze Man in Teheran beschrijft de toestand in Iran na het verwachte maar toch nog abrupt afgekondigde benzinerantsoen in dit OPEC-land.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Iran – Gestraft vanwege het dragen van (te) strakke Westerse T-shirts. Enkele mannen worden op straat geslagen en gedwongen te drinken uit een ‘jerrycan soort van’ waarmee men in Iran de bips wast”.
Nieuwsfoto’s zijn vaak aanleiding tot felle discussies. Waarschijnlijk omdat het bekijken van plaatjes zoveel makkelijker is dan het lezen van een artikel en de drempel om te reageren dan ook navenant lager. Tevens kan er met plaatjes en de begeleidende onderschriften vrij eenvoudig worden gerotzooid en dat is weer voer voor twijfel: wat zie ik hier eigenlijk?
Vandaag moet de respectabele New York Times rectificeren. Wat u hierboven ziet zijn géén te Westerse Iraniërs die worden gestraft door de zogenaamde fashion police maar bende-leden die zijn opgepakt voor geweldadige berovingen en verkrachtingen. Dus de NYT rectificeert. Niks aan de hand, zo doet een kwaliteitsmedium dat. Opzich blijft deze Iraanse openbare terechtstelling afkomstig uit een andere morele categorie dan waar wij ons in het democratische Westen in bevinden, dat wel.
Wat blijft staan zijn de posts op enkele neoconservatieve anti-islam blogs die gisteren als reactie op het artikel in de NYT hun kans schoon zagen om de schokkende foto’s te plaatsen met uitdagende teksten als: Will these photos be blared across the front pages of the international media with as much disgust and condemnation as the photos of Abu Ghraib or the manufactured Gitmo Koran-flushing riots? Answer: Fat chance. What do leftist apologists for the Iranian regime have to say about the brutal, appalling, and escalating crackdown on human rights? (MichelMalkin). Deze weblogs die zich terecht zorgen maken om de mensenrechten in Iran maar qua oplossingen vaak niet verder komen dan het afwerpen van een paar atoombommen zullen waarschijnlijk niet (allemaal) rectificeren…
Wie nieuws brengt doet het per definitie fout. Een keuze uit de lange lijst berichten die dagelijks uit de telex ratelt is per definitie subjectief, biased en daarom manipulerend. De invalshoek die vervolgens voor het artikel gekozen wordt bepaalt definitief wie zich erover gaat opwinden. Bloggers aka burgerjournalisten/- columnisten hebben een grotere vrijheid van invalshoek, maar laten bijna wel altijd de mogelijkheid tot discussie met de lezer open. Op het vernieuwende NRC.next na durven traditionele kranten nog nauwelijks openlijk introspectie over hun handelswijze toe te laten. Weblogs daarentegen zijn er groot door geworden. Om deze waardevolle traditie wat luister bij te zetten volgt hieronder een case met bijbehorende poll.
Case – Gisteren spotte uw blogger een fotoreportage van een diploma-uitreiking bij de Taliban. De jonge afgestudeerden hadden zich bekwaamd in zelfmoordacties en zouden klaar staan om in Westerse landen toe te slaan. Uw blogger besefte dat hij hier een stukje propaganda van een stel harige bangmakers in handen had. Tevens was uw blogger zich ervan bewust dat dergelijk nieuws door neo-conservatieve krachten maar al te graag misbruikt zal worden om in het Vrije Westen burgerrechten verder in te perken. Toch koos hij voor plaatsing en trachtte op een komische wijze de absurditeit van deze diploma-uitreiking te benadrukken. Maar hij liet ook subtiel doorschemeren dat de lezer hier propaganda onder zijn/haar ogen had. Et viola: het resultaat.
Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.
Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.
Juni is de maand van eindexamenfeestjes, herkenbaar voor iedereen die ooit een opleiding soort van heeft volbracht. Ook de Taliban hebben hun eindexamenfeestjes. Op 9 juni haalden ongeveer 300 jonge mannen hun diploma ‘zelfmoordenaar’. Een Pakistaanse journalist (ja de lijnen zijn kort) mocht bij de diploma-uitreiking zijn om een serie foto’s te maken. Of er binnen deze opleiding nog een alfa- of beta-pakket gekozen kan worden is niet bekend? Maar de verse schoolverlaters hadden zich wel gespecialiseerd in een specifiek land: Verenigde Staten, Canada, Groot-Brittannië en Duitsland. Naar we mogen aannemen zullen deze nieuwkomers op de arbeidsmarkt in deze landen een betrekking zoeken. Er werd overigens niet geapplaudiseerd tijdens de ceremonie in plaats daarvan zwaaiden de geslaagde feestnummers met witte vlaggetjes.
(Bron: ABCNews)
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Er waren geen ‘troostmeisjes”
Een aantal vooraanstaande japanners ontkent in een paginagrote advertentie in de Washington Post dat er sprake was van gedwongen prostitue. Volgens hen was er een vergunningenstelsel waarbij sommige vrouwen prima verdienden.
Nou zou dit geen opzien moeten baren, want Japan staat niet bekend om het publiekelijk erkennen van fouten, zelfs premier Abe heeft het bestaan van de troostmeisjes ontkend en daar vervolgens weer excuses voor gemaakt. Echt excuus en erkenning zal alleen op persoonlijke titel voorkomen, zoals van de soldaat Yasuji Kaneko, nu 87:
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.