Het lijkt de laatste tijd wel alsof wetenschap steeds meer als mening wordt gezien. Er wordt niet eerst gekeken naar wát een wetenschapper claimt over een (al dan niet controversieel) onderwerp, maar vooral wat zijn achtergrond is en waar mogelijk zijn grootste sympathieën liggen. Op basis hiervan kan dan het bijbehorende onderzoek ongezien afgeserveerd worden als 'milieumaffia', 'linkse kliek' of eender welke drogreden die goed uitkomt. Zie de eerder uitgelekte onderzoeksresultaten over het extremisme van de PVV, of een willekeurig milieurapport. Aan de andere kant zijn overheden het steeds vaker oneens met wetenschappelijke uitslagen en publiceren deze gewoonweg niet, of verdraaien de uitkomsten. Je ziet het in het Verenigd Koninkrijk, waar een wetenschappelijk adviseur op basis van onderzoek de regering adviseerde het gebruik van cannabis niet zwaarder te gaan bestraffen. De regering paste de conclusies van zijn rapport aan en toen de onderzoeker daar kritiek op had werd hij ontslagen.
Wat moet men vooral NIET doen in tijden van financiële onzekerheid?
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Vandaag staat er een kritisch artikel over het Elektronisch Kind Dossier en de Verwijsindex Risicojongeren in het tijdschrift Medisch Contact. De conclusie van het stuk is dat de toegang zo breed is en dat zoveel instanties er meldingen in kunnen doen (waaronder straks de energiebedrijven) dat het kind of de jongere juridisch gezien ingelicht moet worden en dat het gevaar bestaat dat ouders hun kinderen gaan onttrekken aan de gezondheidszorg.
Volgens de auteur lijkt het erop dat het EKD en de ViR een doel op zich zijn geworden, en niet een middel om de zorg te verbeteren. Aan het eind van het artikel in het blad staat een aantal mooie aanbevelingen, die het lezen waard zijn.
Wat ik zelf echter het schokkendst vond waren een kadertje met een verhaal uit de praktijk en de opmerking dat het de bedoeling is om het Elektronisch Kind Dossier en het Elektronisch Patiënten Dossier uiteindelijk samen te gaan voegen. Informatie uit je jeugd zal dus de rest van je leven ingezien kunnen worden.
Het eerder genoemde kadertje wil ik jullie niet onthouden:
Aydina woont met haar broers en zussen bij haar moeder in de Utrechtse wijk Kanaleneiland. Haar ouders zijn gescheiden. Aydina is halverwege haar opleiding (Pabo). Ze heeft een gesprek gehad op de school van haar broer Ali voor een stageplaats. Ali is verslaafd aan drugs en is al eens betrapt op diefstal. Hij verzuimt ook regelmatig van school. In de Verwijsindex Risicojongeren hebben politie, leerplichtambtenaar, Bureau Halt en de voetbalclub Ali gemeld. De melders overleggen en zien in de problematiek van Ali een mooie taak voor Bureau Jeugdzorg. De leerplichtambtenaar heeft uitvoerig met de directeur van de school gesproken over het gezin. De directeur besluit Aydina de stageplaats niet te geven; dat zou voor ouders en leerlingen nu te gevoelig liggen.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.