Na 2 jaar na verlies partner weer aan het werk?
Vorige week suggereerde scheidend staatssecretaris Aboutaleb dat een weduwe of weduwnaar na twee jaar na het verlies van zijn of haar partner (weer) aan het werk moet. Tot nu toe heeft een nabestaande recht op een uitkering van maximaal 18 jaar, maar in ieder geval totdat de kinderen volwassen zijn.
Het was te verwachten dat de christelijke partijen tegen zouden zijn (hoeksteen enzo), maar ook Aboutaleb’s eigen partij is niet enthousiast. Hans Spekman, die zelf op 1-jarige leeftijd zijn vader verloor, verwoordt het als volgt:
“Hij moet niet op het laatste moment met voorstellen komen die niet zorgvuldig zijn. […] Die twee jaar doen geen recht aan de situatie waarin iemand komt, die het leven bot van zich ziet weggeslagen. Het klinkt net een tikkie te stoer.”
Maar is dat wel zo, “een tikkie te stoer”? Is het normaal dat iemand twee jaar na het overlijden van een partner nog steeds niet in staat is te werken? Bij het overgrote deel van de mensen toch niet, denk ik. Het lijkt me dat er in die gevallen dieperliggende problemen zijn.
Uiteraard brengt het alleenstaand ouderschap, gecombineerd met werken, extra problemen met zich mee. Denk aan kinderopvang. Maar daar kunnen we ook wat aan doen. Laten we dus kijken hoe we die problemen kunnen verminderen, in plaats van deze mensen compleet te ondersteunen en afhankelijk te houden van de staat. Daar wordt niemand beter van.