Stukje vliegen

COLUMN - Wat geef je iemand die alles al heeft voor zijn verjaardag? Ik heb de afgelopen jaren al veel bedacht, maar ik kwam nu echt nergens meer op. Na wat googlen kwam ik uit bij een herinnering. Doe iets samen met anderen en dat is dan het cadeau. Dat heb ik de man in mei voor zijn verjaardag gegeven. Ik vond het wel een toffe keuze die ik had gemaakt. Samen met de jongens vanaf vliegveld Teuge fladderen boven de Veluwe. Een half uurtje de lucht in en mooie dingen zien. Geen vuiltje aan de lucht.

Ik vertelde het aan een vriendin en zij keek me met een vertrokken gezicht aan. “Dus jij stuurt je hele gezin de lucht in, wat als dat mis gaat? Dan ben je alles kwijt!” Dat had ze beter niet kunnen zeggen. Ik had me tot dat moment nog nergens druk over gemaakt. Positief, glas halfvol, mogelijkheden. Dat was in een seconde een negatief half glas leeg vol problemen geworden.

Gisteren was het zover. Zij zingend in de auto, ik met een gigantische knoop in mijn maag. Bij aankomst werden we opgevangen door een olijke piloot die doorlopend grapjes maakte over het eventueel niet werken van het vliegtuig. Dat ze in een 43 jaar oude kist stapten maakte het er ook niet beter op, ook als was de motor al een keer vervangen. Het vliegtuig heette het Wolkentoetje.

Het Wolkentoetje steeg op met mijn hele leven aan boord. Ik geloofde op dat moment in alle goden die ik maar kon bedenken. Ik heb ze allemaal aangeroepen om mijn nest weer veilig aan de grond te krijgen. Na 20 minuten landde het vliegtuigje netjes en stapten de mannen blij en opgetogen uit de kist. Ik veranderde weer keurig in de atheïst die ik gewoonlijk ben. Ik heb wel alles en iedereen hartelijk bedankt. Ik verzoek niets of niemand. Dit doe ik dus nooit meer. De man krijgt voortaan iets minder gevaarlijks cadeau. “Geef ‘m gewoon een filmbon”, zei een vriendin gisteravond. Prima plan. Ze blijven vanaf nu gewoon op de grond. Alleen nog met z’n allen de lucht in, of niemand. Basta.