COLUMN - Ik heb niets met stille tochten. Een keer heb ik meegelopen. Dat was volgens mij de eerste stille tocht die er werd georganiseerd in Nederland op zo’n grote schaal. Pim Fortuyn was net doodgeschoten en daar was ik behoorlijk van ondersteboven. Je schiet hier geen mensen neer als je het niet met ze eens bent, dan ga je praten. Of je besluit het oneens te zijn, je besluit dat een verschil van mening ook goed is. Maar iemand zomaar neerschieten, kom op zeg.
Dat meelopen in die tocht, daar had ik al heel snel spijt van. De sfeer was best agressief, de mensen waren boos, het voelde voor mij heel erg ongemakkelijk om er tussen te lopen. Eerlijk gezegd merkte ik dat ik daar niets te zoeken had. Ik was ondersteboven van het schietincident, maar ik had geen band met Fortuyn, kende de man niet persoonlijk en had niets met zijn ideeën en waar ik dacht in een stil protest tegen het lukraak omver knallen van mensen te lopen, liep ik tussen woedende Fortuyn-fans. De stille tocht blijkt niet mijn ding.
Daarna ging het hard met het hele fenomeen. Ging er iemand op een vervelende manier dood dan werd er direct een stille tocht georganiseerd. Het was standaard aan het worden, een nieuw ritueel leek geboren. Het voelt voor mij een beetje alsof je naar de begrafenis van iemand had gewild, maar er niet voor was uitgenodigd. Je kende het slachtoffer in kwestie en de nabestaanden helemaal niet, maar er moet toch duidelijk worden gemaakt dat het jou enorm raakt. Voor wie lopen mensen die tochten eigenlijk? Voor het slachtoffer, of voor zichzelf?
Ik heb niet het idee dat nabestaanden altijd op de hoogte zijn van het organiseren van zo’n tocht, laat staan erop zitten te wachten. De moeder van de vermoorde jongens Ruben en Julian wilde geen stille tocht voor haar kinderen. Er waren blijkbaar al allerlei initiatieven om zo’n tocht voor haar kinderen te organiseren, maar daar was ze niet in gekend. Haar vraag om gewoon in de privésfeer een kaars op te steken vond ik een verademing. Ik mag hopen dat er niet een aantal organisatoren boos zijn geworden omdat de moeder ‘hun’ tocht had verknald. En ik vraag me ook af hoeveel mensen zo’n tocht toch door de strot geduwd krijgen omdat ze niet goed durven weigeren?
Dat het een ritueel is dat we eigenlijk niet meer moeten willen, kan dit bericht u vertellen. Deze hond was trouwens niet de eerste hoor, hier is er nog een. En voor inbrekers organiseren we er ook gewoon een. Google maar eens op stille tocht, je weet niet wat je leest. Zullen we er gewoon eens mee ophouden?
Lijden in het openbaar is de laatste jaren de norm, lijkt het wel. Stille tochten, langs de route waar een lijkauto rijdt gaan staan klappen, bloemen en knuffels gooien. De beelden van selfies langs de route na de MH17 laten zien wat er voor een hele hoop mensen de charme van is. Kijk mij eens, ik was erbij! Mocht ik ooit omvallen op een manier die tegenwoordig een stille tocht uitlokt, dan wil ik hier alvast zwart op wit zetten: IK WIL HET NIET! Doet u mij maar een kleine besloten ceremonie met mensen waar ik van heb gehouden en alle andere mensen die mij niet hebben gekend, maar toch iets willen doen: steek gewoon eens een kaarsje op.
Reacties (10)
En als je dan zegt dat je een dag van nationale rouw, de eerste in tientallen jaren, overdreven vindt, dan ben je een gevoelloos onmens.
Ik denk toch dat als je overlijdt, dat je dan toch even een item op sargasso zult zijn. Met reacties eronder.
Schaterend heb ik indertijd ook kennis genomen van de stille tocht voor de bultrug Johan, die later Johanna bleek te zijn. Wellicht was Johanna zelfs wel een potvis die nog niet uit de kast was….
Onlangs is er hier in de buurt een kater doodgereden. Opgeruimd staat netjes, want het beest heeft menige tuin omgeploegd of ondergezeken. Maar het was het gesprek van de dag. Ik mengde mij in één van die buurtgesprekjes, en opperde schertsend dat we misschien maar een stille tocht door de buurt moesten houden tegen de hardrijders! Wie schetst mij verbazing toen het grootste deel van mijn gesprekspartners dit daaadwerkelijk tot uitvoering wilden brengen!
Het is gelukkig net niet doorgegaan, maar het werd zo serieus genomen dat ik me vanaf dat moment overtuigd wist: dit land bestaat op een enkele uitzondering na echt uit idioten.
Afgelopen maandag liepen er nog 150 mensen mee in een stille tocht voor een hond. Het wachten is op de eerste stille tocht voor een biefstuk.
dit land bestaat op een enkele uitzondering na echt uit idioten.
Een trieste constaring waar even stilgestaan bij moet worden. Met een stille optocht.
Nee, niet u bent omringd door louter idioten, maar ik. :-P
Ik stel voor dat we dan op Sargasso een variant van de stille tocht organiseren: een stille discussie, met louter lege comments.
Hoe maak ik een leeg comment?
Stille tochten zijn een vorm van ramptoerisme.
@4 Voor een hond/kat/parkietje zou ik eerder meelopen dan voor welk mens ook.