Zo rond de tijd dat Aphex Twin en Autechre met hun experimentele elektronische muziek een nieuw genre introduceerden – waarvoor ietwat pretentieuze termen zoals IDM, art techno en braindance werden bedacht – waren er ook enkele vrouwelijke artiesten die met knopjes en schuifjes interessante dingen deden, en later volgden er meer.
Krakende, zuchtende, fluisterende, druppelende, fluitende, rinkelende, knetterende en bliepende geluiden, begeleid door meeslepende melodieën, zang en geneurie, en ondersteund door een zware bas of een snelle breakbeat – het is een mooie combinatie. Untold is het derde album van Sophia Loizou.
Nkisi is mede-oprichter van het label NON Worldwide, waarvoor ze elektronische muziek maakt vanuit een Afrikaans-diasporisch perspectief.
Het is niet bepaald easy listening, het album U Feel Anything? van Ziúr. Door de snel wisselende beats en snijdende hoge tonen klinkt het met regelmaat alsof ze je om je oren wil slaan. Het zal wel een retorische vraag zijn.
Natalie Beridze (ook bekend als TBA) mixt harde, industriële beats met warme klanken en (wat vlakke maar daarom niet per se onprettige) zang.
Holly Herndon onderzoekt op haar album Platform haar relatie met technologie – status: it’s complicated. ‘Home’ is een liefdeslied gericht aan een fictieve NSA-agent, waarmee ze ook de relatie met haar laptop (haar muziekinstrument) probeert te beëindigen terwijl ze nog dolgelukkig samen zijn.
De derde en voorlopig laatste artiest in de – bij gebrek aan meer kandidaten (die nog vindbaar zijn) – zeer korte serie over vroege vrouwelijke IDM-artiesten is Leila. De nummers op haar eerste album uit 1998 klinken interessant maar minimalistisch en mede daardoor wat gedateerd. Het tweede album Courtesy of Choice (2000) is compleet anders: vol, warm en melodieus, soms wat chaotisch, en niet erg genre-vast – in een interview zegt ze: “I don’t feel any commitment or loyalty to anything. My commitment is to noise”. Fijne noise, dat wel.
Naast Mira Calix kwam ik Neotropic tegen die als een van de weinige vrouwen meedraaide in de opkomende IDM-scene eind jaren ’90. Ze bracht haar eerste EP uit in 1995, en haar eerst album is goed maar kan de tand des tijds niet geheel doorstaan. Na haar tweede album gaat ze meer en meer experimenteren en aangekomen bij haar vierde album White Rabbits (2004), waarop dit nummer staat, lijkt ze het genre – of überhaupt een genre – achter zich gelaten te hebben, wat boeiende folk-achtige elektro-akoestische muziek oplevert.
Zo rond de tijd dat Aphex Twin en Autechre met hun experimentele elektronische muziek een nieuw genre introduceerden – waarvoor ietwat pretentieuze termen zoals IDM, art techno en braindance werden bedacht – waren er ook enkele vrouwelijke artiesten die met knopjes en schuifjes interessante dingen deden. (Als je deze muziek niks vindt, wees gerust: de vrouwen zijn op een hand te tellen, dit wordt een zeer korte serie.)
Mira Calix bracht haar eerste single uit in 1996, deed het goed in clubs maar was ook vernieuwend, en werd door sommigen gezien als de ‘female Aphex Twin’. Het is niet moeilijk te horen waarom: haar minimalistische muziek klinkt vaak chaotisch en regelmatig op het valse af. Beter kan ik het niet verkopen. Dit nummer komt van haar eerste album One On One (2000).