“It will be there in black and white on the front page of this historic piece of legislation: the United Kingdom will be leaving the EU on March 29, 2019 at 11pm GMT.”
Theresa May herhaalt voor de zoveelste keer: Brexit is Brexit. Maar hoe vaker je het moet zeggen, des te meer verraad je dat het niet vanzelfsprekend is.
De Amerikaanse econoom Fernando Betancor ziet in de crisis rond Catalonië het failliet van de Europese integratie.
De droom van de grondleggers van de EU was ooit dat Europeanen zich langzamerhand Europese burgers zouden gaan voelen. De natie zou aan belang inboeten vanwege alle garanties van de Unie voor welvaart en veiligheid.
Op dit punt hebben de separatistische Catalanen zich vergist. Eigenlijk is het oude nationalisme al terug sinds de afwijzing van het oorspronkelijke grondwettelijk verdrag in 2005 door de Fransen en de Nederlanders.
‘De machthebbers waren trots op de hoeveelheid mensen die ze doodden. Ik herinner me dat ze het meldden op radio en tv. Toen ik die dag een vriend opzocht in de gevangenis, liet hij me een massagraf op de binnenplaats zien. Zij hadden de kuil voor die groep moeten graven.’
De Ethiopiër Wondem Asres Degu gaf twintig jaar geleden een interview aan Vrij Nederland. Tien jaar later pikte de Openbaar Ministerie het op, omdat een van de daders van de Rode Terreur inmiddels hier woonde. Vandaag begint de rechtszaak tegen hem.
Het is misschien niet prettig, maar je kunt als vrouw ook in een urinoir plassen.
Aldus de rechter die gisteren de boete voor een vrouw vanwege wildplassen handhaafde. De Amsterdamse Geerte Piening kreeg twee jaar geleden een boete toen zij midden in de nacht vanwege hoge nood op straat moest plassen. Piening vocht de boete aan met het argument dat er veel te weinig publieke wc’s zijn voor vrouwen. Ze zocht uit dat er in het centrum 35 plasgelegenheden voor mannen zijn, tegenover slechts één voor vrouwen.
“I have lived the European project through my entire life. I have fought for it, I have worked for it. I have been through good times, and I have been through bad times … I have sometimes suffered with Europe and agonised over Europe. I have been through thick and thin with the European Union and never have I lost my love for the European Union. As we all know there is no love without disappointment, or very rarely.”
‘Ik vind mijzelf absoluut geen klimaatscepticus. De klimaatwetenschap is een stuk rijper geworden en ook ik ben er inmiddels van overtuigd dat de mens inderdaad invloed heeft op het klimaat.
Deze uitspraak komt uit de mond van Simon Rozendaal rollen in het afscheidsinterview in de Volkskrant. Dat hij zichzelf geen klimaatscepticus vindt is logisch: dat vindt namelijk iedere klimaatscepticus van zichzelf. Bovenstaande quote wordt echter direct gevolgd door een aantal uitspraken om de mensen toch gerust te stellen cq in slaap te sussen met betrekking tot de stand van zaken over de opwarming van de aarde:
The Economist schrijft hoe machtige mensen smaadwetgeving gebruiken om hun critici de mond te snoeren:
Defamation is recognised almost everywhere as grounds for a civil claim, in which subjects of wanton and damaging falsehoods can demand financial compensation. But when defamation is a criminal offence, governments can go beyond fining critics who have caused demonstrable harm, and imprison them simply for speaking. Though several countries have recently decriminalised defamation, many more still prosecute it zealously. And even where it can no longer lead to jail, charges can stifle criticism if courts award vast damages.
The foreign funding for Islamist extremism in Britain primarily comes from governments and government linked foundations based in the Gulf, as well as Iran. Foremost among these has been Saudi Arabia, which since the 1960s has sponsored a multimillion dollar effort to export Wahhabi Islam across the Islamic world, including to Muslim communities in the West.
We wisten het natuurlijk wel, maar een rapport van het Britse Centre for the Response to Radicalisation and Terrorism (pdf) zet het nog eens op een rijtje. Saoedi Arabië is verreweg de belangrijkste financier van radicale moslimorganisaties in het Verenigd Koninkrijk (en de rest van de wereld).
Het is dus in ons aller belang om te kijken of we andere sectoren aan kunnen te trekken dan de financiële.
In haar column waarin ze de kritiek op de bonuswetgeving op de hak neemt, noemt Hella Hueck terloops op dat het wellicht een goed idee is om bij het aantrekken van bedrijven het oog te richten op andere sectoren dan de financiële sector.
Frankrijk is bijvoorbeeld duidelijk wat het wil: wetenschappelijk en technisch talent binnenhalen. Een stuk minder risicovol, in principe makkelijker te spreiden over het land en dus waarschijnlijk met een veel minder geconcentreerd en duurzamer effect.
“[Starters] hebben het nakijken en zijn aangewezen op een dure huurwoning. Als de markt weer omslaat zullen deze ‘nieuwe’ beleggers snel willen verkopen. Over onderhoud van de woningen moet je je ook geen illusies te maken. Het kortetermijnrendement staat voorop.”
Johan Conijn, bijzonder hoogleraar Woningmarkt aan de Universiteit van Amsterdam, reageert op het nieuws dat een zesde van de woningen dezer dagen zonder hypotheek verkocht wordt. Door de lage rentestand is vastgoed een aantrekkelijke belegging geworden voor huisjesmelkers in spe. Starters kunnen niet meer kopen en zullen dus moeten huren.
Steven Geurts maakt nog eens pijnlijk duidelijk waar de prioriteiten van de formerende partijen liggen. Niet bij de noden van de gemiddelde kiezer in ieder geval.
En ondertussen blijft men zich afvragen waarom zoveel mensen moeite hebben met de graaicultuur bij de banken. Zoals Tom-Jan Meeus in het NRC:
Een klassiek conflict tussen afgunst en vooruitgang: tussen populisme en kapitalisme. Zelf begrijp ik die jaloezie nooit: we zijn niet allemaal hetzelfde, dus mensen in andere beroepen, met andere vaardigheden, verdienen niet hetzelfde. Wie te weinig verdient, zoals stakende basisschoolonderwijzers, kan dat bankiers verwijten – die gaan er alleen niet over.
There are certain economic sanctions that we can take which are being considered right now. One possibility would be to impose conditions on our own trading partners and say you want to work with us then you have got to make a commercial choice. If Qatar was not willing to accept the demands, it is a case of ‘Goodbye Qatar’ we do not need you in our tent anymore.”