Overzicht

serie

KRAS

Foto: daisy.images (cc)
Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Vredelievende president

, door

Sinds Eisenhower, die het te druk had met Korea, zijn alle republikeinse presidenten van de Verenigde Staten een oorlog of invasie begonnen. Soms op kleine schaal (Grenada, Panama), soms op grote (Laos, Cambodja, Afghanistan, Irak). Ik moest daaraan denk bij de dood van John McCain, die als hij niet door Barack Obama was verslagen in 2008, gegarandeerd ergens het leger op af gestuurd had. Syrië waarschijnlijk, in het ergste geval Iran.

Donald Trump is een ongeliktere beer dan John McCain, George Bush of (nou, vooruit) Richard Nixon. Maar als hij heel erg boos is, gaat hij twitteren in plaats van bommen gooien. Houdt de woede aan, dan neemt hij economische maatregelen. Trump dreigt als een dolle om zich heen, maar zodra iemand ‘dealtje sluiten?’ naar hem roept, slaat hij om als een blad aan een boom. Toegegeven, we zijn er nog lang niet, maar over een paar jaar zou zomaar kunnen blijken dat Donald Trump de meest vredelievende republikeinse president sinds mensenheugenis is geweest.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Web van leugens

, door

In de krant las ik dat Donald Trump nu toch echt in de problemen zit. Dat lijkt mij – sorry hoor – bullshit. Trump zit nooit in de problemen, hij zit altijd in de mogelijkheden. Het web van leugens en malversaties om hem heen is steeds zo uitgebreid en ingewikkeld dat niemand het snapt. Donald zelf al helemaal niet. Maar dat geeft niet. Hij vertrouwt er simpelweg op dat hij in de verwarring weg zal komen.

In de verwarring telt immers nog maar één ding: wie geloof je? Wie nu nog het vertrouwen in Donald opzegt, moet voor zichzelf toegeven dat hij zich heeft laten bedotten. Het is zoveel aangenamer te blijven geloven in de schijnwereld waarin Amerika Weer Groots Gemaakt is. Dát is Trumps businessmodel, zijn leven lang al. Is de zaak echt niet meer houdbaar, dan laat hij de boel failliet gaat en begint opnieuw. Al leiden ze hem in boeien weg uit het Witte Huis, Donald verliest nooit. Hij is tenslotte een genie, hem krijgen ze niet klein, hij komt terug, let maar op.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Religieus fenomeen

, door

Een bekend religieus fenomeen is dat mensen harder gaan geloven in het verhaal dat de boodschap ondersteunt dan in die boodschap zelf. Zo wordt het belangrijker om te geloven dat bijbelse wonderverhalen écht gebeurd zijn dan Jezus’ compassie voor hoeren, leprozen en andere sociale outcasts uit te dragen. Of dat het scheppingsverhaal bedoeld is als weerslag van fysieke gebeurtenissen. Het narratief overvleugelt de boodschap.

Er is dus hoop voor het pastafarisme. Ooit begonnen als een betoog tegen het verwarren van geloof en wetenschap op scholen, inmiddels vooral bekend als een strijdgroep voor het dragen van een vergiet als religieus symbool. Het narratief begint de boodschap te verdringen. Allicht een goede reden voor een schisma onder de volgelingen. Het zal nog wel even duren, maar het vliegende spaghettimonster is op weg naar erkenning.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Open debat

, door

Wanneer ik een ‘open debat’ zou willen aangaan over de schadelijkheid van Joden voor het internationale bankwezen, is er een dikke kans dat ik een karrevracht verwensingen over me heen krijg. Ik kan dan klagen dat het debat ‘niet open’ was, maar dat zou onterecht zijn. Het debat was wel open, maar mijn sneue argumenten werden zo licht bevonden dat uitgebreide discussie niet nodig was om tot een slotsom te komen.

Soms lijkt het alsof mensen een debat pas ‘open’ vinden als ze tenminste een beetje gelijk krijgen. Of een pluimpje dat ze het onderwerp op de agenda hebben gezet. Maar een debat begint niet met de mensen die reageren. Het begint met de mensen die het entameren. Het begint met het kiezen van een levensvatbare stelling en open bewoordingen die aanslaan bij de mensen die je bij het debat wilt betrekken.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Vier procent

, door

Donald Trump weet dat Angela Merkel allergisch is voor het woord ’transferunie’. Dus is het op zich wel netjes dat hij zijn voorstel om de Nato om te bouwen tot een mechanisme om geld over te hevelen van Duitsland naar de Verenigde Staten, verpakte als een verhoging van het defensiebudget naar vier procent van het bnp.

Want hé, de Saoedi’s doen het immers ook zo, hun handelsoverschot dempen door Amerikaanse militaire parafernalia in de boodschappentas te laden. Op een gegeven moment hadden ze er zoveel van dat ze maar een oorlog begonnen in Jemen. Je moet toch wat. Andere Republikeinse presidenten begonnen zelf oorlogen. Trump laat zijn bondgenoten het voor hem doen. Ik ben benieuwd wie Angela volgens hem moet aanvallen.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Denk het niet

, door

De mannen van Denk hadden een slecht idee. Ze herkenden het eerst niet, dachten dat het een goed idee was. Maar toen ze even iets dieper nadachten beseften ze alsnog dat het een slecht idee was en lieten het verder rusten. Kous af. Tot een journalist er lucht van kreeg en dacht: hé, hier zou best nog eens een relletje in kunnen zitten.

En verrek, het zat erin. De mannen van Denk kregen namelijk opnieuw een slecht idee. Deze keer zagen ze er niet op tijd van af. Ze begonnen de journalist tegen te werken. Zieken, zuigen, beetje boos doen, enfin, van die dingen waarin je als moslimpoliticus alhier toch net een stukje minder gelijk bent dan je witte collega’s. Gelukkig pakte het relletje daardoor voor iedereen gunstig uit: journalist boos wegens intimidatie, Denkmannen boos wegens uitlokking. Toch weer een uurtje televisie gevuld. Maar ik vroeg me wel af wat we hier nu met z’n allen mee waren opgeschoten.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Shell

, door

Shell is een stervend bedrijf dat met subsidiegeld overeind gehouden moet worden. Een mevrouw van het bedrijf verscheen gisteren op televisie om dat min of meer toe te geven. Allemaal keurig netjes met de belastingdienst geregeld, betoogde ze, en netto zat er best nog een financieel plusje in voor Nederland als hoofdkwartier van wat ooit het grootste bedrijf ter wereld was. De treurigheid spatte ervan af.

Op zich heeft Shell een prachtige R&D-afdeling tjokvol duurzame ideeën. Het runt bijvoorbeeld een van ’s werelds grootste zonneprojecten in Oman. Maar volop voor de eenentwintigste eeuw gaan, ho maar. En u weet, als een bedrijf zich vastklampt aan de status quo, als het lef en de ondernemingszin eruit zijn, dan is de ondergang een kwestie van tijd. De Nederlandse regering zou Shell op termijn een grote dienst bewijzen door de belastingschroeven aan te draaien. Subsidies faciliteren het dode spoor waarop het bedrijf zit.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Knuffelcrimineel

, door

Willem Holleeder, die vandaag weer voor het hekje staat, wordt wel eens een knuffelcrimineel genoemd. Zijn rechtszaak wordt live geblogd, hij mocht met alle egards op televisie, het gruwelverhaal van zijn geterroriseerde zus kent gretige aftrek. Een rilling die het midden houdt tussen afschuw en bewondering trilt langs de ruggengraat van de natie omlaag, op weg naar de onderbuik. Het is bizar, maar ergens snap ik het wel.

Daar waar politici in campagnetijd weemoedig mijmeren over de teloorgang van de oerhollandse groenteboer, ja zelfs zijn terugkeer vorderen, is het natuurlijk treurig om te constateren dat de penose ook verkleurt. Mocrowars heet het tegenwoordig als men elkaar in de onderwereld afknalt. Willem Holleeder is de laatste der Mohikanen, een roomblanke gangster, een boegbeeld van het witte verzet tegen de islamisering van de maffia. Onze held.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Raketten

, door

Kent u Dotard en Little Rocketman nog? Het illustere duo werkt aan een gezamenlijk project dat morgen van start gaat bij een pretpark in Singapore. Ze hebben er allebei ontzettende zin in, al was het maar omdat de buitenwacht zijn adem inhoudt. Dat is voor hen al de helft van de lol.

De halve wereld schijnt te denken dat de mannen over kernraketten zullen spreken. Ja, misschien kort even, maar de ene wil het er niet over hebben en de andere is snel afgeleid als je zijn ego kietelt. Ik denk daarom dat het hierop uitdraait: Amerika verlicht de economische sancties tegen Noord-Korea en in ruil daarvoor komt er een vergunning voor een Trumptoren in Pyongyang. Iedereen blij.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Burgeroorlog

, door

De door een columniste met veel bombarie aangekondigde Groote Rotterdame Burgeroorlog vond dan eindelijk gisteren plaats bij de Lalelimoskee op Zuid. Twintig dappere avantgardisten van Pegida trokken op om de poel des verderfs te attaqueren met gegrilde worst. De defensie bestond uit een bonte menigte met zo te zien een fors aantal ervaren dönereters. In het zicht van de strijd koos de avantgarde het hazenpad. Toen was de burgeroorlog voorbij.

Eerlijk gezegd had ik me er meer bij voorgesteld. Misschien geen heuse knokpartij, maar een beetje duwen en trekken was toch wel mooi geweest. Ik heb niet zoveel op met fascisten, maar mijn nationale trots is toch enigszins gekrenkt bij de gedachte dat onze fascisten mietjes zijn die de bibbers krijgen zodra ze een Turkse vlag waarnemen. “Onze veiligheid was niet gewaarborgd.” Wat is dat nou helemaal voor excuus? We willen een burgeroorlog, maar het mag geen pijn doen. Ik zeg u, dit land gaat naar de gallemiezen.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Tegenprestatie

, door

Een of andere pipo van de VVD heeft weer eens voor de bühne geroepen dat werklozen moeten werken voor hun uitkering. Of het was iets met de bijstand, nou ja iets in die sfeer. Men noemt dat rechts. Mijn associatie is eerder met de voormalige DDR, waar ledig rondhangen er ook niet bij was. Het is dezelfde utopische illusie dat er een één op één match te maken valt tussen de burgers van een land en het beschikbare werk, betaald dan wel onbetaald.

Ik zou zeggen: laten we even doorpakken met de tegenprestatie voor een uitkering. Wie onvoldoende inkomen heeft komt automatisch in dienst van de overheid. Als de werkloosheid zo optisch is weggewerkt, ontstaat een nieuw machtsblok op de arbeidsmarkt. Hoe meer arbeid de huidige bijstandsgerechtigden verrichten, hoe groter hun ontwrichtingsmacht door te staken. Ik voel fijne cao-onderhandelingen aankomen.

Foto: daisy.images (cc)

KRAS | Sollicitatieplicht

, door

“U wilde burgemeester van Amsterdam worden, maar dat is niet gelukt. Was u erg teleurgesteld?” Bestuurders die er niet tegenop zien die vraag de rest van hun leven te moeten horen, kunnen een nieuwe sollicitatiepoging wagen. In de eerste ronde waren er teveel mensen die dachten: geef mijn portie maar aan fikkie. Nu zijn er onvoldoende kandidaten.

Dit probleem ga je niet oplossen in een cultuur die mensen eerder op hun tekortkomingen aanspreekt dan op hun successen. Dus zeg ik: sollicitatieplicht. Iedereen die ooit op een bepaald niveau wachtgeld heeft gekregen schrijft een brief op straffe van terugvordering. Als de lijst dan uitlekt kun je je ambitie alsnog ontkennen. “Ik had er niet echt zin in, maar het moest.”

Vorige Volgende