Vaste gasten | Geen bal op TV | Dinsdag column van Max Molovich

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Privacy en The United States of Secrets

27 oktober 2016 , 15:30 , door Max Molovich

RECENSIE - Een tijdje geleden vroeg mijn zoon aan mij hoe lang een mug leeft. Dat wist ik niet. Ik besloot het op te zoeken op mijn telefoon. Nadat ik het woordje ‘hoe’ had ingetikt, maakte Google mijn vraag af met de woorden ‘lang leeft een mug’. Google had mij afgeluisterd. Ik was min of meer geschokt. Zij het ook weer niet zo erg dat ik alle banden met Google brak.

Inmiddels zijn we een maand of twee verder en valt het me tegen dat Google mijn gedachten nog niet kan lezen.

“Als je een kikker in een pan stopt en je doet het vuur aan, dan zal de kikker blijven zitten en zich laten dood koken”, zei iemand in de documentaire ‘Terms and conditions may apply’ over de kleine lettertjes die bedrijven als Google en Facebook in hun Terms & conditions opnemen om steeds meer van onze privacy af te kunnen snoepen. Nu is het verhaal over de kikker en het kokend water een hardnekkige mythe (alleen een kikker die levensmoe is, zal in het pannetje blijven zitten), maar iets hoeft nog niet waar te zijn om als metafoor te kunnen werken: beetje bij beetje permitteren die bedrijven zich meer, zodat wij er niets van voelen. Daartoe aangemoedigd door de (Amerikaanse) overheid die, onder het mom van terrorismebestrijding, zich laaft aan alle data die wij voortbrengen. En wij blijven met z’n allen lekker in de pan zitten. Soms, als Facebook ineens besluit dat alles wat eerst privé was nu openbaar is, dreigen we eventjes uit de pan te springen. Maar als Facebook zich daar vervolgens niets van aantrekt, stappen we er weer terug in. Verslaafd aan het gemak.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

De tragikomische val van Anthony Weiner in al zijn glorie

25 oktober 2016 , 11:00 , door Prediker

Eigenlijk is Anthony Weiner best een aardige vent. Een vechter, tikje ijdel, hart op de goede plek, aardig voor zijn staf, iemand die slecht tegen onrecht en pestkoppen kan.

Hij is ook verslaafd aan bewondering, zo lijkt ’t. Voor een Amerikaans politicus is dat een toegevoegde waarde: we zien Weiner opbloeien wanneer hij een parade aanvoert tussen de adorerende menigten, vlag in de hand: een LGBT-pride vlag, de Israëlische vlag; Weiner geniet van elk moment, gelukkig als een kind dat voorop de praalwagen mag staan.

Voor een schriel Joods jochie die vermoedelijk altijd onzeker was over zijn lichaam, vormt die honger naar bewondering ook een valkuil. Weiner heeft naast een campagne- ook een telefoonseksverslaving. Hij legt contact met wildvreemde vrouwen met wie hij geile berichtjes kan uitwisselen.

Een erotische relatie via telecomverkeer, dat is emotioneel veilig. Afstandelijk en toch intiem. Weiner stuurt hen foto’s van zijn afgetrainde lichaam, zijn formidabele penis; alles, om steeds maar weer bevestiging te krijgen. Enfin, u heeft er ongetwijfeld iets van opgepikt. Social media stonden er bol van.

Media

Daar wordt maatschappelijk om gefronst: gefundenes Fressen voor de media, immer hongerig naar een schandaaltje. Wanneer Weiner in 2013 dus tracht terug zich in het zadel te hijsen door zich kandidaat te stellen voor het burgemeesterschap van New York, zijn de messen geslepen. Het is op dat punt dat de documentaire Weiner (2016) een aanvang neemt.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Klimaatontkenners

13 oktober 2016 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Deze maandag dook Gideon Levy diep in de wereld van de klimaatontkenners. Hij sprak met ze. Probeerde ze met open vizier te benaderen. Probeerde hun beweegredenen te doorgronden. En hun manier van redeneren te volgen. Vroeg zich af hoe klimaatontkenners in staat zijn om wetenschappelijk bewijs naast zich neer te leggen en om te draaien. En vroeg zich af hoe het kon dat ze de ernst van het probleem weigerden te erkennen. Want als je om je heen kijkt, dan is het toch overduidelijk dat er iets mis is?

Nu sprak Gideon Levy inderdaad met mensen die daadwerkelijk ontkennen dat de wereld aan het opwarmen is. Van het soort dat, al valt er een smeltende poolkap op hun kop, weigert een probleem te zien. Maar veel mensen die hij sprak ontkenden dat helemaal niet. Die zagen ook wel dat het klimaat aan het veranderen is. Wat zij ontkenden was de rol van de mens hierin. En diezelfde mens kon er dus ook niks tegen doen. Klimaatverandering is van alle tijden. Oftewel: niet zozeer de klimaatverandering, maar de rol van de mens was een hoax. Bedacht door een politieke elite om het geld uit de maatschappij te halen en in hun eigen zak te laten stromen.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Ronaldo in de olie, Sophie in de kreukels

6 oktober 2016 , 15:30 , door Max Molovich

Het was tijdens het EK van 2012. Oranje verloor met 2-1 van Portugal. En terwijl Nederlandstalig Twitter los ging op Cristianno Ronaldo en z’n kapper, kreeg ik in één klap een zwak voor ‘m. Het kwam uit het niets. Voor deze wedstrijd vond ik het een poseur. Na deze wedstrijd vond ik dat nog steeds, maar voelde ik daar ineens een enorme sympathie voor. Dit was zijn ware aard en hij had geen zin om dat te verstoppen. Al kreeg hij de hoon van de hele wereld over zich heen, hij deed wat goed voelde. En als dat betekende dat hij een kapper meenam die in de rust zijn kapsel onder handen nam, so be it.

Voetbalminnend Nederland laat zich altijd van zijn meest homofobe aard zien, als het over Ronaldo gaat. Volgens mij heeft de NOS tijdens afgelopen EK zelfs een hele nabeschouwing ingeruimd om te speculeren over Ronaldo’s geaardheid. En dat alleen maar omdat Ronaldo graag z’n sixpackie en goed geoliede dijbenen laat zien.

Sinds enige tijd is Ronaldo lang niet meer de enige die zich niet voor z’n eigen ijdelheid schaamt. Zelfs Messi loopt tegenwoordig rond met een fancy haircut, een stylish baardje en getatoeëerde armen. En tal van spelers kunnen niet wachten om na afloop van de wedstrijd hun shirt uit te doen om hun spieren plus tattoos aan de wereld te laten zien. Dat was Sophie Hilbrand ook opgevallen. In ‘Sophie in de kreukels’ nam ze een dieper kijkje in de wereld van het mannenlichaam. Wat bleek? Ronaldo’s ijdelheid begint de standaard te worden.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Tonio & Pieter

29 september 2016 , 15:30 , door Max Molovich

COLUMN - Niets zo intiem als de dood. De keren dat ik mij in één ruimte bevond met een overledene, kreeg ik een schok van ontroering. Meer dan een omhulsel, zag ik een leven dat stilstand was gekomen en voorgoed voorbij was. Het besef dat dit het dan was. Onomkeerbaar. Al die drukte, al die zorgen, die vreugde en dat verdriet van dat ene, unieke leven is tot stilstand gekomen. Een ontroering in de letterlijke betekenis van het woord.

Met de dood moet je voorzichtig omspringen, vond ik altijd. Gisteren waren A.F.Th. van der Heijden en zijn vrouw te gast bij De Wereld Draait Door in verband met de première van Tonio, de film gebaseerd op het gelijknamige boek over de dood van hun zoon. Ik heb de film nog niet gezien en het boek nooit gelezen. Ik vermoed omdat het mij te intiem is. Of omdat het me teveel aan de kwetsbaarheid van mijn eigen kinderen herinnert.

Ik heb ook altijd gemengde gevoelens gehad bij het portret van Tonio op de cover. Uit welke gevoelens die gemengde gevoelens precies bestonden, weet ik niet. Ik denk dat ik me niet zo goed kon voorstellen om het portret van je eigen kind een rol te laten spelen in het verkoopsucces van een boek dat gaat over zijn dood.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Droomland Nederland

22 september 2016 , 15:30 , door Max Molovich

“Het zal de VVD niet gebeuren dat de sharia hier wordt ingevoerd”, zei Halbe Zijlstra tijdens de algemene politieke beschouwingen. Zoals u weet staan er momenteel hordes Erdogan- en IS-strijders aan de sloten van onze tot voor kort zo gezellige rechtstaat te morrelen. Nog even en wij moeten allemaal vijfmaal daags richting Mekka bukken, onze dochters sluieren en onze overspelige vrouwen stenigen. Dus thank God for the VVD!

Als u Zomergasten met Mark Rutte had gezien, dan wist u het natuurlijk al: de VVD gaat zijn pijlen richten op het deel van het PVV-electoraat dat zich zorgen maakt over de toekomst van ons roomblanke culturele erfgoed, maar begrijpt dat de snode plannetjes van Wilders onuitvoerbaar zijn. Geert Wilders ondertussen heeft alle schroom van zich afgeworpen en wil de moslim zijn moskee en koran desnoods met politiegeweld afpakken. “Dat heet dictatuur”, zei Zijlstra. “Dat heet vrijheid”, zei Wilders. Maar los van dat essentiële stukje beleidsvoering, is ook bij de VVD de teneur: als je je meer Turk dan Nederlander voelt, dan pleur je maar op.

Afgelopen zondag was de tweede aflevering van Droomland Amerika. Het ging dit keer over rijke Chinezen die gigantische villa’s laten bouwen in Arcadia, een suburb van Los Angeles. Aan het eind van de aflevering waren we getuigen van een inburgeringsceremonie. Een kleine 7000 man kreeg het Amerikaanse staatsburgerschap. In de toespraak die volgde op de eed, zei een vrouwenstem dat de loyaliteit van de nieuwe staatburgers vanaf deze dag bij de Verenigde Staten lag, home of the brave, land of the free. “Maar”, zei ze, “Amerika vraagt niet om uw culturele erfgoed en het land en volk waar u vandaan komt te vergeten. U heeft het recht om dat erfgoed en die cultuur met trots over te dragen aan uw kinderen.” U mag gerust weten dat ik hier tranen van in mijn ogen kreeg. Nu staan mijn traanklieren tegenwoordig al open als ik een hertje door het ochtendgloren zie dartelen, maar toch.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Sint Trump

15 september 2016 , 15:30 , door Max Molovich

Donald Trump stond voor in een poll van CNN. En dat terwijl hij ineens onbegrijpelijke dingen deed. Zoals in Mexico een speech houden waarin de Mexicanen een veer in de reet stak en zei dat de kosten voor die muur voor later een zorg zijn. Waarna hij naar Arizona vloog om diezelfde avond een speech te houden waarin hij juist weer van leer trok tegen die verkrachtende bende sombrerodragers. Bij de Presidential Podcast (samenwerking VPRO en NRC) begrepen presentator Chris Kleijne en NRC-correspondent Guus Valk er geen reet meer van. Hoe kan het dat zijn kiezers zulke tegenstrijdigheden van ‘m pikken?

Nu, dat zal ik eens vertellen: Donald Trump hoeft helemaal geen eenduidig verhaal te hebben. Die tegenstrijdigheden interesseren zijn achterban niet. Het werkt nog eerder juist bij aan het beeld dat ze van ‘m hebben. De hele aantrekkingskracht van Donald Trump is dat hij zegt wat er in ‘m op komt. Daarmee ben je vandaag de dag geloofwaardiger als politicus, dan wanneer je antwoorden geeft die je vijftien keer met je communicatieteam hebt geoefend. Zijn kiezers begrijpen best dat hij in Mexico iets anders zegt dan in Arizona.

Trump is de liefdesbaby van Pim Fortuyn en Jaap uit de Gouden Kooi. Hij heeft ‘ik zeg wat ik denk’ een hele nieuwe dimensie gegeven. Er zit geen enkele filtering tussen mond en hersens. En het mooie is: Trump zegt niet alleen wat Trump denkt, Trump zegt ook wat zijn kiezers denken maar nooit mochten zeggen. Ongefilterd.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Recensie Zomergasten | Mark Rutte

5 september 2016 , 08:00 , door Max Molovich

RECENSIE - Helemaal aan het eind van Zomergasten met Mark Rutte merkte presentator Thomas Erdbrink op dat zijn gast, door fragmenten te tonen die vrij hard waren, een kant had laten zien die we niet van hem kennen. Rutte antwoordde dat hij ervan houdt als het soms schuurt: “Het moet af en toe even lastig zijn, je moet elkaar soms irriteren, dan kom je tot betere dingen.”

Het moge weinig verbazing wekken dat Onze man uit Teheran niet in staat bleek om het onze minister-president lastig te maken. Erdbrink heeft nu eenmaal de bagage noch de ballen om een virtuoze babbelaar als Mark Rutte tegen de grond te dwingen. Eén keertje kreeg hij Rutte een beetje op de kast (waar Rutte, voor alle duidelijkheid, niet in zit – gelukkig werd dat in een bijzinnetje afgehandeld), toen Erdbrink zich afvroeg of het fragment met Turkse Nederlanders die een journalist intimideerden, nu werkelijk een groot probleem liet zien. Daar schoot Erdrink volgens Rutte precies in de cultuur-relativerende reflex waar de ‘stille meerderheid’ (kennelijk de opvolger van de hardwerkende Nederlander, ik hoorde ‘m vaker langskomen) zo’n genoeg van heeft.

Stevig doorvragen

Rutte had net verteld dat die ‘stille meerderheid’ zich niet meer durfde te uiten tussen het polariserende geschreeuw van de twee dominante uitersten in Nederland (linkse elite die van mening is dat iedereen een vluchteling op z’n zolderkamertje moet opnemen versus rechtse aso’s die overal een piemel in willen zien) en heel even leek het inderdaad een beetje te gaan schuren. Vooral de vraag van Erdbrink aan Rutte wat de Nederturken die de verslaggever intimideerden gemeen hadden met ‘ons’, verleidde mij om op het puntje van mijn stoel plaats te nemen. Maar Rutte antwoordde met een eenvoudig ‘niks’ en we gingen door naar het volgende fragment.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Zomergasten | Rubberen Rutte

4 september 2016 , 14:00 , door Prediker

VOORBESCHOUWING – ‘Teflon Tony’ werd ‘ie destijds genoemd, de toenmalige Britse premier Blair. Tefal Tony. Niks kwalijks bleef aan hem plakken. Dat is na het Irak-debacle, waar Blair zich mede verantwoordelijk voor maakte wel iets veranderd, maar nog altijd is hij een graag geziene gast. Tegenwoordig verdient Blair miljoenen met het uitventen van zijn netwerk met de groten der aarde. Slechts in de marges van het publieke debat wordt hem dat kwalijk genomen.

Mark Rutte mag dan de gravitas van een Blair missen, hij beschikt over diezelfde tefalpan-kwaliteit. Politieke affaires glijden van hem af als water van een eendenrug. In zee gegaan met de PVV? Duizend euro beloofd? Bonnetjesaffaire? Rutte zegt gewoon dat hij ‘een grote fout heeft begaan’, kijkt wat spijtbewust de kiezer aan, en hij is weer goed voor een volgende verkiezingsronde.

Of hij lacht het schaterend weg. En kijk, onze wonderboy oogt weer even fris en fruitig als voorheen. Alsof er niks gebeurd is.

Een deel van zijn geheim ligt in zijn vermogen om in alle richtingen mee te buigen, al naar gelang de politieke wind staat. Zelf is ‘ie een sociaal-liberaal, maar als dat electoraal zo uitkomt tapt ‘ie even makkelijk uit een nationaal-populistisch vaatje. Wat dat betreft is Mark Rutte zo’n beetje het politieke equivalent van Mister Fantastic, de rubberen man uit de Fantastic Four.

Recensie Zomergasten | Andrea Maier

29 augustus 2016 , 07:30 , door Max Molovich

RECENSIE - Zomergasten met Andrea Maier begon met een serie korte fragmenten waarmee de hoogleraar gerontologie (de wetenschap die zich met ouderdom bezighoudt) aan ons werd voorgesteld. We zagen Maier voor een huisje staan. Een oud huisje. Ze zei dat het huisje mankementen had en hier en daar verzakt was, maar dat dit z’n eigen schoonheid had.

De schoonheid van het ouder worden, kwam tijdens de rest van de avond niet aan de orde. Ook niet toen we net een fragment uit ‘69: liefde, seks, senior’ hadden gezien, waarin een ouder echtpaar vertelt hoe hun seksleven door de ouderdom is veranderd en dat inmiddels de handen en de mond belangrijker zijn dan de geslachtsdelen. Het was een ontroerend fragment dat een mooie aanleiding had kunnen zijn om het ook even te hebben over de manier waarop aftakeling juist voor verdieping kan zorgen. Maar Maier liet het fragment zien om te kunnen praten over het taboe van seks op oudere leeftijd, waar zij in haar tijd als arts vaak tegenaan liep. Op zich prima, maar het toonde ook aan wat ik deze avond miste: de meeste fragmenten waren een aanleiding om een beroepsmatig puntje te maken, niet omdat het indruk op haar had gemaakt. En dat leverde een vrij eentonig avondje op.

Striptease op de Olympische Spelen

28 augustus 2016 , 14:00 , door Prediker

COLUMN - Geen idee wat ik voor zinnigs over Zomergast Andrea Maier zou moeten zeggen. Ze schijnt een wetenschappelijke superster te zijn, die baanbrekend onderzoek doet naar celveroudering. Ze gaat aldus helpen de eeuwige jeugd onder handbereik te brengen. Een slecht idee als u het mij vraagt, maar ik ben dan ook misantropisch aangelegd. Het wordt ongetwijfeld een boeiende uitzending.

Laten we het over wat anders hebben.

Of er nog wat gebeurd was op de laatste dag van de Olympische Spelen?, wilde Molovich weten. Hij had zich verloren in de donkere ogen, de van levensvreugde zingende glimlach en de blijde boodschap van Griet op de Beeck, en de collectieve galbak die Twitter heet blijkbaar gelaten voor wat ‘ie was.

Nou Max, wel eens twee worstelcoaches een striptease zien geven op een Olympische mat? Een tragikomisch moment van epische proporties, dat heb je gemist. Hier zal nog jaren na dato over gegniffeld worden.

Dat duo kwam zich natuurlijk niet zomaar uitkleden: daar ging het een en ’t ander aan vooraf, dat zult u begrijpen.

Mongolië en Oezbekistan worstelden om brons. Steppenvolken en worstelen, dat is zoiets als Nederlanders en schaatsen: een nationale folkore én iets om internationaal in uit te blinken. De laatste ronde was aangebroken, en daarmee het uur van de waarheid.

Recensie Zomergasten | Griet op de Beeck

22 augustus 2016 , 07:30 , door Max Molovich

RECENSIE - “Zomergasten is afgezakt tot ouwe televisie kijken en daar een potje bij mijmeren”, sprak iemand dit weekend tot mij. Laten we hopen dat hij naar Zomergasten met Griet op de Beeck heeft gekeken; zijn typering werd op twee essentiële punten weerlegd. Want 1) veruit de meeste fragmenten waren afkomstig uit deze eeuw en 2) Op de Beeck bleef zo ver weg van mijmeren als menselijkerwijs mogelijk. Ze houdt niet van koetjes en kalfjes, noch van anekdotes. Haar favoriete stokpaardje: het leven is maakbaar, zolang de sterren gunstig staan en je bereid bent om tot de bodem te gaan.

Het gaat haar niet om geluk. Geluk is overroepen. De Vlaamse schrijfster van Vele hemels boven de zevende, Kom hier dat ik u kus en Gij nu streeft naar intensiteit, waarin het mooie en het lelijke naast elkaar kunnen blijven bestaan. Ze wil de banaliteit van het dagelijks leven te lijf gaan, alles eruit halen wat er in zit. En door de schrijven, kan ze daar in alle hevigheid aan ontsnappen.

De mens, aldus Op de Beeck, heeft de neiging om al zijn tekortkomingen, al zijn frustraties, alle emoties en zwakheden onder het tapijt te schoffelen, om vervolgens op het tapijt te gaan staan en net te doen alsof hij de bobbel ellende die eronder ligt niet voelt. Maar wat elk mens zou moeten doen, (als het even kan met hulp van een begenadigd therapeut), is om dat tapijt op te tillen. En om het beest dat eronder ligt in de ogen te kijken en bij de kladden te vatten. Hij moet het gevecht met hem aan gaan en zichzelf zo bevrijden van die ondraaglijke ballast, zodat hij eindelijk zichzelf kan worden. “Iedereen in therapie!”, jubelde Op de Beeck. Waarna presentator Thomas Erdbrink haar op de sofa probeerde te leggen. De moeilijkheid daarbij: Griet op de Beeck wilde wel een tipje van haar tapijt oplichten, maar niet helemaal. Ze had zichzelf weten te bevrijden en die bevrijding had haar enorm veel gegeven, maar om ons precies te vertellen hoe het beest eruit had gezien, dat bleek onmogelijk. Zo zagen we de contouren van het beest, maar wat ze echt zag toen ze in de bek van het monster keek, daar bleef het naar raden. Liever liet ze de fragmenten het werk doen.