De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Low was een Amerikaanse indierockband uit Duluth, Minnesota. De band werd in 1993 opgericht door echtpaar Alan Sparhawk (gitaar en zang) en Mimi Parker (drums en zang).
Sparhawk ontmantelde de band in 2022 nadat Parker op 55-jarige leeftijd overleed aan de gevolgen van eierstokkanker.
Wat obscure hardcore punk uit Noorwegen. Ik kan er helaas weinig over vertellen, want hun enige wiki-entry is een foto op wikimedia commons, van hun optreden op het Nijmeegse Valkhof Festival. Dat treft eigenlijk wel, want dat is precies waar ik ze zag en leuk genoeg bevond voor een CT’tje. Geïnteresseerden kunnen hier terecht voor informatie.
Het voordeel van festivalletjes is dat je wel eens wat nieuws hoort. Afgelopen Zomerfeesten in Nijmegen was Birds in Row te bewonderen, een punk / (post)hardcore bandje uit Frankrijk. Nooit van gehoord, eigenlijk ook niet mijn stijl, maar boeiuh, want zeker de moeite waard. Gris Klein is hun laatste album, het verscheen vorig jaar.
Neil Young, Bobby Womack, U2, The Grateful Dead en de Dave Matthews Band hebben deze klassieker allemaal gespeeld.
De meest bekende versie is natuurlijk van Jimi Hendrix, die zoveel invloed had dat bedenker Bob Dylan zelf zijn versie begon te imiteren.
Dit nummer schijnt de geesten nogal verdeeld te hebben sinds het uitkwam in 1978.
Volgens sommigen is het een mislukte zelfparodie, anderen prijzen het lied om z’n aanstekelijkheid. Zelf word ik er ook wel vrolijk van.
Miki Matsubara (1959-2004) was een Japanse pop- en jazz-zangeres die in 1979 doorbrak met Mayonaka no Door (Stay With Me).
Vanaf de jaren ’90 legde ze zich toe op het vertolken en schrijven van muziek voor anime. Ze zou op 44-jarige leeftijd sterven aan baarmoederhalskanker. Dankzij sociale media als Youtube bereikt ze echter een nieuw publiek.
In 1995 nam Emmylou Harris met Daniel Lanois een plaat op die de voormalige countryzangeres ineens weer op de kaart zette.
Het is geen Miley Cyrus zullen we maar zeggen.
Valerie is het vierde nummer van het debuutalbum van singer-songwriter Patti Scialfa, tevens bekend als lid van de E Street Band en echtgenote van Bruce Springsteen.
De muzikale verwantschap met Springsteens werk valt in dit nummer meteen op, maar waar het me ook aan doet denken is een plaat die Emmylou Harris een paar jaar later met Daniel Lanois zou produceren.
Wanneer ik bedenk dat de favoriete albums uit mijn jeugd alweer meer dan dertig jaar geleden uitkwamen, bekruipt me de gedachte in een oude zak te zijn veranderd.
Wie luistert er immers nog naar die oude meuk? Terwijl er toch zoveel tijdloze pareltjes tussen zitten. Zoals deze hierboven.
De Black Crowes coveren hier een klassieker van The Velvet Underground. Mag ik zeggen dat ze beter klinken dan hun rockidolen, of is dat godslastering?
Zweten, brullen, grommen en grimassen maken, dat kan deze artiest wel. Je verstaat er geen moer van, maar de manische performance van Waits zuigt de aandacht op als een spons.
Lyrisch zit een en ander echter strak in elkaar:
All night long on the broken glass
Livin’ in a medicine chest
Mediteromanian hotel back
Sprawled across a roll top deskThe monkey rode the blade on an overhead fan
They paint the donkey blue if you pay
I got a telephone call from Istanbul
My baby’s comin’ home today
Gender is een heet en controversieel onderwerp geworden de afgelopen jaren. Onze geslachtelijk bepaalde afbakeningen piepen en schuren onder alle authentieke zelfexpressie en de schreeuwen om individuele zelfontplooiing.
Slechts weinig mensen vallen echter volledig in een hokje te passen. Garbage zong er meer dan twintig jaar terug al over.
