De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Terence Charles “Snowy” White is een Britse bluesgitarist die nog heeft gespeeld in bands als Thin Lizzy en Pink Floyd. Hij maakt echter al soloplaten vanaf 1983. U kunt hem kennen van de hitsingle Bird of Paradise.
Eigenlijk bizar dat de The Veils nooit zijn doorgebroken naar een megapubliek. Hun debuutalbum The Runaway Found (2004) klinkt namelijk als een mengeling van Jeff Buckley, Goo Goo Dolls en Stereophonics.
Inmiddels heeft frontman Finn Andrews de bezetting en stijl flink omgegooid. Maar dat eerste album… petje af!
Gabriel García Márquez schreef de roman ‘Honderd jaar eenzaamheid’. Het boek was een groot succes, onder andere omdat lezers in Zuid-Amerika hun geschiedenis er zo ontzettend goed in herkenden.
Eén van de gebeurtenissen in het boek is de massamoord op werknemers van de bananenplatage, die staakten voor betere werkomstandigheden. Op een zondag, toen ze zich na de kerkdienst met hun gezinsleden op het plein verzamelden, opende het leger het vuur op de massa.
Een paar dagen geleden hadden we een bluesklassieker als afsluiter. Daar zijn er meer van. ‘You gotta move’ is een op gospel gebaseerde bluesstandard, ook door velen gecoverd. Misschien kennen de meeste luisteraars het nummer van de Rolling Stones. Wij doen deze:
Deze uitvoering is van jazz-zangeres Cassandra Wilson en staat op het album ‘Belly of the sun’. De bluespuristen kennen het waarschijnlijk van Fred McDowell.
Voordat de absurdistische antikapitalistische film Sorry To Bother You (2018) uitkwam, was er jaren ervoor een gelijknamig album van regisseur Boots Riley met zijn band The Coup. In 2012 had Riley het scenario al geschreven, maar geen geld om de film te maken, en dus maakte The Coup dit album.
I guess you all wonder why I called this meeting
Paycheck cut can’t stop the bleeding
Sharks are feeding, we ain’t eating
No more pleading, time for stampeding
Een stevige funky bluesstandard. Deze klassieker is onnoemelijk vaak gecoverd door menig (hard-)rockbandje. Van Deep Purple tot Pearl Jam, van The Who tot Chicken Shack.
Hier in de uitvoering van de in januari overleden Jeff Beck, voortgestuwd door bassiste Tal Wilkenfeld (eerder bij Sargasso stond ze Herbie Hancock bij) en vertolkt met de het doorleefde geluid van Beth Hart.
Going down = een reisje van Chicago naar Chattanooga, vermoedelijk omdat de hoofpersoon van het lied ( ene ‘I’) aan de grond zit en bij haar/zijn zus op de bank gaat slapen.
Against All Logic is de ‘dancefloor alias’ van Nicolaas Jaar. Niet mijn favo alias, want muziek voor de dansvloer is al snel een beetje saai (voor thuis dan tenminste). Maar er zitten fijne nummers tussen en vaak hoor je toch in de op het eerste gehoor gewone nummers ergens wel iets dat klinkt à la Jaar.
Blijven bewegen met Rhoda Scott Lady All Stars. U hoort en ziet hammondorganiste Rhoda Scott. Ruim over de Franse pensiioenleeftijd heen en nog altijd optreden. Hier met haar Lady All Stars, zeven Franse jazzmuzikanten:
Op tenorsax Sophie Alour, trompet Airelle Besson, op barionsax Celine Bonacina, op altsax Lisa Cat-Berro en Geraldine Laurent. De ritmesectie bestaat uit Anne Pacéo en Julie Saury.
I wanna move is gecomponeerd door Sophie Alour.
Scott Fitzgerald schreef de roman ‘Tender is the Night’. Die titel had Fitzgerald gejat uit het gedicht ‘Ode to the Nightingale’ van John Keats (in het vierde verse: “Already with thee! tender is the night”). Blur (dinsdag 27 juni 2023 in de Ziggo Dome) maakte er muziek van.
Allemaal!
Come on, come on, come on / Get through it
Come on, come on, come on / Love’s the greatest thing
Azu Tiwaline (Berbers voor “ogen van de wind”) woont in de Tunesische Sahara en probeert zowel de stilte van de woestijn als de Berberse muziektradities te vangen in haar muziek. Maar ze maakte, onder meer tijdens haar jaren in Frankrijk, onder de naam Loân ook al twintig jaar techno, bass en dub, wat je óók hoort. En dan heeft haar EP Vesta ook nog iets kosmisch, geïnspireerd op de vondst van een stukje van de gelijknamige asteroïde in de woestijn.
De Zweedse elektronisch artiest Peder Mannerfelt maakte met Controlling Body een niet al te opbeurend experimenteel album dat verschillende maatschappelijke thema’s lijkt aan te snijden, waaronder, met verwijzing naar het bekende rapport uit 1972, de neoliberale mantra’s rondom ongebreidelde economische groei.
Er zijn van die dingen, waarvan je zou willen dat ze níet weer actueel worden. Zeg maar, in de categorie waar ook “wereldwijde gruwelijke pandemie met miljoenen doden” en “terugkeer van het fascisme” in vallen: loopgravenoorlogen. Met immense hoeveelheden slachtoffers, een landschap dat volledig verdwenen is en waarbij alleen maar kraters en modder achterblijven… afijn, zie hier. Sabaton beschrijft het uitstekend in hun nummer The price of a mile.