De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Metric is inmiddels alweer een kwart eeuw oud. Af en toe weten ze er nog een lekker deuntje uit te pompen. Vers van de plaat: Days of Oblivion.
Als dit een B-kant is, kun je wel nagaan hoe getalenteerd Wim Janssens (ook actief als Joy Wellboy met zijn partner Joy Adegoke) is.
Op het eerste gehoor klinkt het als een duet, maar dat is het niet. Het is een mix tussen het origineel van Chelsea Wolfe en een cover door Mark Lanegan.
De duivel blijft natuurlijk een geliefd motief in de kunsten. Het is een herkenbaar merk, en o zo theatraal.
The Last Dinner Party klinkt een beetje als ABBA in rockformaat. En frontvrouw Abigail Morris heeft – zo jong als ze is – een formidabel charisma.
PJ Harvey stond afgelopen vrijdag in Paradiso. Een NRC-recencent sprak over een ‘huiveringwekkend mooi concert’. Afijn, oordeelt u zelf.
Zegt de naam Heather Nova u nog wat? Nadat ze midden jaren negentig doorbrak met het album Oyster raakte ze na de eeuwwisseling min of meer uit beeld.
Ze is echter altijd muziek blijven maken. Niet bijzonder spannende muziek, maar desalniettemin.
In 1968 bracht documentairemaker Les Blank de film The Blues Accordin’ to Lightnin’ Hopkins uit. Hij zou daarna nooit meer films maken voor het bedrijfsleven.
Blank verwierf bekendheid met zijn films over traditionele Amerikaanse muziek, niet alleen blues en folkmuziek, maar ook ‘Old Time’ uit de Appalachen, Tejano, Polka, Tamboeritza en traditionele Hawaiiaanse muziek.
Daarnaast maakte hij twee documentairefilms over Werner Herzog die inmiddels cultstatus verworven hebben, en documentaires over bizarre onderwerpen als knoflook en vrouwen met een spleetje tussen hun voortanden.
The Rolling Stones heeft onlangs een nieuwe single uitgebracht. Tot ontsteltenis van de fans is Mick Jaggers stem echter op toon gebracht met autotune.
Ook in remasters van oude platen worden routinematig onderworpen aan dit procedé. Dat is niet alleen lelijk, maar ook nog eens geschiedvervalsing, vinden critici.
Nog zo’n cinematische videoclip. Wat het met de liedtekst te maken heeft, is me niet direct duidelijk. Levensreis, crisis, verlossing?
Is het jazz? Is het alternatieve rock? Het levert in elk geval een cinematische videoclip op.
Atomic Tom is zo’n bandje dat nooit is doorgebroken, maar dat met het juiste materiaal een kristalhelder geluid weet neer te zetten.
Alleen jammer van dat stroboscopisch effect. Je zou er haast spontaan een toeval van krijgen.