De dagelijkse afsluiter met muziek en heel soms wat anders
Iemand vroeg zich af wat er gebeurt als je Lord of the Rings mengt met Duck Dynasty.
Als je bedenkt dat de filmtrilogie van Peter Jackson alweer meer dan twintig jaar oud is, kun je nagaan welke culturele impact het gemaakt heeft.
Afgelopen week las ik dat kettingroker David Lynch geen films meer kan regisseren vanwege longemfyseem.
Misschien is dat maar beter ook, want laten we wel wezen, het werk van deze eigenzinnige filmmaker werd er de laatste jaren niet toegankelijker op.
Zoveel getalenteerde musici komen niet rond van hun ambacht. Neem nou deze Rob Bravery. Hij kan zingen. Hij kan spelen. En toch heeft u nog nooit van hem gehoord.
Omari Hargrove is een rapper uit Georgia die geheel in de ban lijkt van esoterische en afrocentrische flauwekul. Zo bezingt hij hier het lot van sekteleider Dwight York, die in 2004 tot 135 jaar gevangenisstraf werd veroordeeld wegens criminele samenzwering en kindermisbruik.
Dr. Malachi Z. York stichtte in de jaren ’60, ’70 en ’80 diverse afronationalistische ordes en genootschappen, waaronder de Nuwaubian Nation. Vanaf 1993 liet hij een tempelcomplex bouwen in Georgia, genaamd Tama-Re.
Soulvol waar het moet, koket waar het kan. Abigail Morris steekt hier Blondie naar de kroon. De rest van de band heeft ook duidelijk pret met deze cover.
Het duo Bob Moses is vooral bekend om hun elektronische clubmuziek, maar eigenlijk zijn ze akoestisch veel beter. Vind ik dan.
Hier met een klassieker van Duran Duran. Toen het nog gebruikelijk was dat popartiesten een fraaie melodie en intelligente tekst leverden.
Amanda Seyfried is niet alleen een overtuigende actrice, ze kan ook nog eens zingen.
Ik had geen idee, totdat ik haar een banjo zag bespelen in de korte horrorfilm Skin & Bones, waarin ze samen met echtgenoot Thomas Sadoki acteert.
U heeft hier zowel Emma Ruth Rundle als Chelsea Wolfe wel eens voorbij horen komen. Hier krijgt u er twee voor de prijs van een. Of u ervan opvrolijkt, valt nog te bezien.
Anhedonia, het onvermogen om vreugde te beleven is een van de symptomen van een klinische depressie. Sfeertje hoor.
Raven Numan is ‘de dochter van‘ inderdaad. De clip heeft de esthetiek van een oude Slasher-film. Beroemdheid is niet altijd even leuk, als we Raven moeten geloven.
Een paar jaar geleden maakte Towa Bird nog gitaarcovers op Youtube. Inmiddels is ze een professioneel muzikante en lesbisch icoon.
De nummers die ze maakt onderscheiden zich nog niet echt in originaliteit. Maar een clip als deze is al een film op zich.
U kunt dat bekende deuntje uit de Exorcist natuurlijk dromen, maar wist u ook dat Mike Oldfield in de jaren negentig met twee vervolgplaten een drieluik heeft gemaakt van Tubular Bells.
Hierboven treft u een uitsnede van een concertregistratie voor zevenduizend mensen op de Horse Guards Parade in Londen uit September 1997.
Dit nummer, met bijbehorende videoclip, roept toch behoorlijk wat vragen op. Wat wil Glenn Danzig nou? Dat die moeder haar kinderen uit zijn buurt houdt? Headbangen met de vader? Of toch iets anders, waar die schaarsgeklede moeders uit het clipje op lijken te wijzen? Maar wat doet die kip daar dan bij? Vragen, vragen…
Ik heb ergens gelezen dat het nummer eigenlijk een aanklacht is tegen de censuur op muziek door de Amerikaanse politiek, specifiek door de PMRC van mevrouw Gore. Daar hadden we het hier overigens ook al even over.