Nog en uitdaging voor Obama deze week. Het proces over het massaal inzamelen en bewaren van telefoongegevens door de NSA begint vandaag. Zie ook de inzet van de burgerrechtenbeweging EFF bij dit proces. De vraag is onder andere of metadata de privacy kunnen aantasten.
ACHTERGROND - Colorado is een cruciale staat voor de verkiezingsstrijd tussen de Democraten en Republikeinen om de Senaat. Colorado was sinds 1964 een Republikeinse staat, met uitzondering van 1992 toen ze voor Clinton stemde; Ross Perot gooide toen roet in het eten voor de Republikeinen. Deze Republikeinse zegereeks bij presidentsverkiezingen duurde tot 2008 toen Obama van Colorado een Democratische staat maakte.
Colorado wordt nu vertegenwoordigd door twee Democratische senatoren in Washington DC en kent een Democratische gouverneur. De Democraten zijn mede aan de macht gekomen doordat de Republikeinen rechtser zijn geworden als gevolg van de politieke polarisatie in Amerika. Desondanks is Colorado nog steeds een swing state.
Colorado kent een lange traditie van directe democratie met referenda, volksinitiatieven en recall-verkiezingen voor politieke functionarissen die het naar het oordeel van de kiezers te bont hebben gemaakt. Twee senatoren van de staat Colorado – niet te verwarren met de senaat in Washington DC – zijn afgezet met een speciale verkiezing vanwege een te vergaande beperking van het vrij wapenbezit. De legalisering van de productie en verkoop van softdrugs in Colorado sinds 1 januari van dit jaar, is tot stand gekomen na een volksinitiatief.
Colorado kent sinds 2009 een door de staat erkend partnerschap tussen homoseksuelen. Ook kent Colorado als gevolg van een uitspraak van het Hooggerechtshof van 6 oktober 2014 het homohuwelijk. Colorado staat te boek als een liberale staat. Daarentegen kende Colorado in 2010 op het hoogtepunt van de Tea Party wel één van de grootste Tea Party bewegingen in heel Amerika.
De strijd om de senaatszetel gaat tussen de Republikeinse uitdager Cory Gardner, lid van het Huis van Afgevaardigden, en senator Mark Udall. Udall is lid van de inlichtingencommissie van de senaat en is een scherp criticus van een in het geheim opererende overheid, de immense spionagepraktijken door de NSA en Guantánamo Bay.
COLUMN - Hoe de SP blijft strijden met de socialistische agenda van gisteren.
Het idee van het basisinkomen is in Nederland en Europa sterk aan populariteit aan het winnen. Zo niet bij de SP. In het kaderblad voor SP’ers noemt SP’er Paul Ulenbelt het zelfs een verwerpelijk voorstel, of in SP-termen: een ‘neoliberaal idee’.
Ulenbelts belangrijkste argument: het basisinkomen ondermijnt de klassenstrijd en zou de vakbeweging bedreigen. Een Marxistische gedachte. En in zekere zin klopt het wat hij zegt. Niets is slechter voor de revolutie dan tevreden mensen. In een samenleving waarin basisrechten gegarandeerd zijn en de sociale zekerheid laagdrempelig en toegankelijk is, is geen klassenstrijd meer nodig, en ook geen duur betaalde juristen van de vakbeweging meer.
Ulenbelt schetst vervolgens in zijn artikel een schrikbeeld van een basisinkomen dat te laag zou zijn om van rond te komen. Verder bespreekt hij alleen het meest ‘rechtse’ model van een basisinkomen: één waarbij alle aanvullende loondoorbetalingsverzekeringen worden afgeschaft.
Maar wat als het basisinkomen wél hoog genoeg is om van rond te komen? Op die vraag stelt Ulenbelt domweg dat mensen dan hun bed niet meer uit zullen komen. Kortom: mensen zijn volgens Ulenbelt alleen maar te motiveren door geld.
Dat deze typisch neoliberale mythe tegen iedere wetenschappelijke vondst ingaat is onze zelfbenoemde socialist kennelijk ontgaan. Daarnaast misrekent hij zich: de mens is eerder gulzig dan lui. Maar zeer weinig mensen nemen genoegen met een heel leven macaroni eten.
COLUMN - Twee weken geleden schreef ik dat al die slimme technologie waarmee we ons huis en onszelf behangen, makkelijk tot grove privacy-schendingen kan leiden. Eind vorige week ondersteunde PinkRoccade die stelling. Het automatiseringsbedrijf kwam met een monter filmpje waarin werd geschetst hoe onze eigen wearables kunnen omslaan in bewakingsapparatuur en met gemeentelijke databanken kunnen worden verbonden.
PinkRoccade voorzag een zonnige toekomst waarin een verhoogde hartslag hebben en gaan zweten terwijl je ’s avonds in een buurt rondloopt die als minder veilig wordt beschouwd, volstaat om de meldkamer van de politie te waarschuwen. De politie kan dan de smartphones van mensen in de buurt uitlezen: zij zijn nu immers verdacht, want potentiële dieven of aanvallers. Komen de verdachten de kant van de zweter-met-het-bonkende-hart op? Dan fluks hun gemeentelijke gegevens oproepen: als ze zelf niet in die buurt wonen, is dat extra verdacht! Hup, daar rijdt de politiewagen uit, die onderweg alvast een bericht stuurt naar de smartphones van de verdachten: jongens, kappen nâh, we hebben jullie in de smiezen!
Stereotype profilering, buurten zwartmaken, ongeoorloofd koppelen van bestanden, passanten op grond van andermans hartslag meteen maar als verdachten aanmerken, systematische privacy-schending: het zat allemaal terloops verstopt in PinkRoccades ideaalbeeld. Voor onze eigen veiligheid is het goed als wij burgers onze privacy volledig opgeven, beweren ze. Dat passanten de rest van hun leven te boek staan als ‘verdacht’, of zelfs als ‘betrapt, maar ternauwernood verijdeld door de politie’, wanneer iemand ’s avonds op straat een opvlieger of een stevige hoestbui heeft, kan PinkRoccade bar weinig schelen.
De overheid gaat aan risicoprofilering doen om mogelijke fraudeurs te identificeren. Het zegt veel hoe de overheid tegen de burger aankijkt: inherent crimineel en frauduleus. En het dan nog steeds gek vinden dat de burger de politiek niet meer vertrouwt. Zoals een spreekwoord luidt: Wie kaatst kan de bal verwachten.
Update (10:00 uur, Steeph):
Overheid heeft zeker 5000 databases met persoonsgegevens. Dus genoeg materiaal.
Meer uitleg hier.
(via)
COLUMN - Een week voordat Apple haar smart watch introduceerde (hij kan je hartslag meten en met je iPhone praten) publiceerde Bruce Sterling een vernietigend essay over de gedachte erachter. Het zogeheten internet der dingen, waarin onze apparaten ons gedrag vastleggen en met elkaar kunnen praten, zou een ‘slimme omgeving’ scheppen die ons prikkels levert om ons gedrag gunstig te veranderen. Het verhoopte resultaat: meer beweging, minder energieverspilling, verstandiger boodschappen doen, een betere lichamelijke toestand.
De introductie van die slimme technologie wordt door bedrijven voortvarend ter hand genomen, maar Sterling is weinig optimistisch. Welke gegevens worden er precies door die apparaten gegenereerd? Wie krijgen ze? Hebben wijzelf inzage in die gegevens, en wat meer is: hebben we überhaupt enige controle over die gegevens en het gebruik ervan?
De slimme energiemeter die momenteel in Nederlandse huishoudens wordt geïntroduceerd, onderstreept Sterlings punt. Elke twee seconden legt zo’n meter vast welke apparaten in huis aan staan. Die gegevens gaan naar het energiebedrijf, dat huishoudens daarna een advies op maat geeft over mogelijke besparingen. U en ik kunnen niet over die gegevens beschikken, noch horen we wat de rationale achter de erop gebaseerde adviezen is.
De privacy-aantasting is enorm. Uw energiebedrijf weet met zo’n slimme meter hoe laat u opstaat en gaat slapen, hoe vaak u doucht, hoe hoog u de verwarming heeft, hoe vaak u kookt en hoe vaak u iets in de magnetron schuift, ja zelfs precies welke tv-programma’s u bekijkt.
Als vader probeer ik een balans te vinden tussen wat wel en wat niet op Facebook te zetten over mijn kinderen. Ik deel gegevens en foto’s zogenaamd alleen met ‘vrienden’. Omdat ik het fijn vind deelgenoot te zijn van wat zij meemaken. En dus ook vice versa.
Niettemin: privacy settings op maximaal, geen tagging, tegenwoordig even nagevraagd of zoon of dochterlief geen bezwaar heeft. Aan de ene kant wil ik mijn leven niet laten bepalen door angsten (in dit geval dat de gegevens van mijn kinderen ooit tegen ze zullen worden gebruikt), aan de andere kant wil ik natuurlijk ook weer niet dat ze in een toekomst last krijgen van mijn berichten op manieren die we nu niet kunnen voorzien.
In een uitgebreid en heel zinnig artikel van de hand van Linda Geddes komen al deze aspecten aan de orde. Bijvoorbeeld: er zijn zaken die we nu niet kunnen overzien, zoals automatische gezichtsherkenningsalgoritmes die Facebook bijvoorbeeld al in de VS heeft draaien waarmee later met terugwerkende kracht foto’s kunnen worden verbonden met personen. Dus ook als je zelf zo voorzichtig bent ze niet te taggen.
Tegelijkertijd zal een beetje zinnig delen van foto’s en informatie op latere leeftijd ook weer niet het einde van de wereld betekenen voor je kinderen – al is die aanname in feite koffiedik kijken.
Om klanten te behoeden voor hoge kosten zouden de mobiele providers moeten gaan bijhouden welke sites deze bezoekt en welke apps deze gebruikt, en hoeveel data dat per site of app kostte.
Dat zo goed als elke telefoon daar al standaard geìnstalleerde applicaties voor heeft die niet zo privacygevoelig zijn ontgaat de privacywaakhond blijkbaar.
ACHTERGROND - Het grootschalig en ongericht verzamelen van patiëntgegevens maakt nieuw medisch onderzoek steeds gemakkelijker. Maar er zitten ook nadelen aan deze werkwijze.
Als je als patiënt of gezonde vrijwilliger gegevens afstaat voor medisch onderzoek is dat voor patiënten in de toekomst, want na het onderzoek is er niet meteen een therapie. Deze gegevens vertellen echter steeds meer over jou, bijvoorbeeld over de aanleg die je hebt voor een andere ziekte, die zich veel later pas ontwikkelt. Krijg je dat te horen? Zou je dat willen? Wat doen onderzoekers met die gegevens en hoe blijven ze privé? Prof. dr. Frank Miedema (Raad van Bestuur, UMC Utrecht) sprak over de moeilijkheden en mogelijkheden van onze snel groeiende kennis over ziekten en gezondheid.
Vissen naar resultaat
In klassieke wetenschappelijke studies dienen onderzoekers een zorgvuldig gedefinieerd voorstel in, met een heldere onderzoeksvraag die wordt getoetst door de medisch ethische commissie. De commissie kijkt streng naar betrokkenheid van de proefpersonen. Ervaren zij niet te veel druk om mee te doen ‘omdat de dokter het vraagt’? Telkens moet de belasting voor de patiënt opwegen tegen het belang van het onderzoek voor de wetenschap.
Bij modern dataonderzoek gaat echter dit andersom: eerst dien je een aanvraag in om (medische en maar ook andere) gegevens, bloed of weefsel te verzamelen van grote groepen patiënten en gezonde vrijwilligers. Vervolgens formuleren onderzoekers vanuit de verzamelde data telkens nieuwe onderzoeksvragen, waarbij ze de eerder verzamelde kennis meenemen.
De Veiligheidsindustrie heeft weer een nieuw speeltje verkocht. Het miljarden slurpende pakket aan maatregelen om onze angst voor terrorisme te stillen, wordt uitgebreid met “slimme camera’s” die iedereen op Schiphol gaan bespieden op “afwijkend gedrag”. Je kunt je natuurlijk afvragen hoe professioneel een terroristische aanslag is opgezet, als de voorbereidingen nog op de locatie zelf moeten worden uitgevoerd. Maar goed, we kunnen maar beter het zekere voor het onzekere nemen. We hebben allemaal immers “niets te verbergen” en “iedereen is een potentiële terrorist”, toch?
‘Iedereen die afwijkt is een terrorist’
Als je je anders gedraagt dan andere reizigers, kunnen deze camera’s je dus als terrorist bestempelen. Een dergelijk systeem werd tien jaar geleden in het metronetwerk van Londen geïnstalleerd, maar kon een jaar later geen bomaanslagen voorkomen. Je zou dus vraagtekens kunnen zetten bij de effectiviteit van dergelijke instrumenten. “Als we nog een paar miljard krijgen om de technieken te verbeteren, wordt het echt veilig”, zullen de bedrijven in de veiligheidsindustrie gezegd hebben. De zoektocht naar afwijkende mensen zet in ieder geval onverminderd door. Dit heeft verstrekkende gevolgen.
Brenno de Winter vatte het mooi samen: “Wanneer je continu in de gaten gehouden wordt, is dat heel erg benauwend. Je kunt niet meer creatief zijn, want als je dat wel bent, toon je afwijkend gedrag en dat valt op in het systeem. Dan wordt het systeem dus leidend, en niet meer de mens.”
NIEUWS - Drieënveertig reservisten van ‘Eenheid 8200’ van het Israëlische leger hebben een brief naar de legerleiding gestuurd waarin zij stellen dat zij niet langer de levens willen bespioneren van Palestijnen die onder de bezetting leven. ‘Eenheid 8200’ is een elektronische afluisterdienst, die enigszins is te vergelijken met de Amerikaanse afluisterdienst NSA.
In een brief die werd afgedrukt in de populaire krant Yediot Ahronot zeiden de 43 niet langer te willen meewerken aan het verergeren van de bezetting. ‘Het verzamelen van inlichtingen helpt mee miljoen mensen te controleren, en dringt diepgaand binnen in vrijwel alle aspecten van hun leven. Dat geeft hun niet de kans normale levens te leiden, leidt tot meer geweld en schuift een einde aan het conflict op de lange baan,’ aldus de brief.
De ondertekenaars werden niet bij naam genoemd. Enkelen van hen werden anoniem geïnterviewd door de krant en door de Israëlische legerradio. Daar zeiden sommigen dat details van de Palestijnen worden verzameld over seksuele voorkeuren, of ziektes, die gebruikt kunnen worden om Palestijnen te chanteren en te dwingen als informant voor de Israëli’s te gaan optreden. Ook bleken sommigen problemen te hebben met het feit dat details die verzameld waren over leiders in Gaza hadden geleid tot bombardementen waarbij familieleden en omstanders waren gedood.
De digitale wereld is bijna alomvattend. Tussen jou en je vrienden zit Facebook en Whatsapp. Tussen jou en je muziek zit Spotify. Tussen jou en wat je leest en kijkt, zitten Amazon, Bol.com, Blendle en Netflix. En Google zit als grootste speler op dit terrein tussen jou en wat je zoekt, wilt weten, inplant, waar je heen gaat en hoe je daar komt.
Hans de Zwart, directeur van Bits of Freedom, laat ons voelen hoe diep we ons in het virtuele bevinden tijdens de eerste Privacyrede die SETUP samen met Studium Generale organiseerde.
Sporen die we online achterlaten zijn moeilijk uitwisbaar. Alles lijkt traceerbaar. En het is lang niet alleen de overheid die we moeten wantrouwen. Meestal zijn het juist commerciële bedrijven die onze gegevens bewaren en geïnteresseerd zijn in waar we ons geld uitgeven. Het doel is niet te zien wat we doen, maar ons gedrag te voorspellen. Het verzamelen van data en het opstellen van profielen is de sleutel daartoe. Maar de hoofdrolspeler in het surveillancecircus, dat zijn we zelf.
Googles ogen, oren, handen en voeten
De Zwart noemt veel voorbeelden van manieren waarop we zelf bedrijven als Google en Amazon helpen de controle te vergroten. Google Maps gebruikt satellietfoto’s. Google Streetview gebruikt auto’s met camera’s. Google Glass gebruikt jou voor de plekken waar de satellieten en auto’s niet kunnen komen. In cafés, winkels of bij mensen thuis.