In een beschouwing van de revolutie in Iran en de communicatie over de revolutie via de vele sociale platformen, beschrijft Jaron Gilinsky van het weblog MediaShift hoe de Israëli’s hierop reageerden. Gilinsky is een Amerikaanse freelance journalist die woont en werkt in Jeruzalem.
Het viel Gilinsky op dat Israëli’s verwonderd reageerden op de aanhang voor Mousavi, ontegenzeggelijk de gematigde kandidaat in het Islamitische land. Volgens hem dachten veel Israëli’s voor aanvang van de revolutie vooral als volgt over Iran:
“Iran = Ahmadinejad = Crazy = Holocaust Denier = Hamas and Hezbollah Financier = Finger on Red Button = Nuclear Armageddon = Mommy, I’m Scared = Vote for a Right Wing Government to Assuage Fears”
De revolutie en ontsluiting van de schokkende beelden en informatie via sociale media, opende de ogen echter van veel inwoners van Israël. Dat er ook mensen in Iran waren die vóór meer vrouwenrechten en vrijheid waren, dat wisten ze niet. Dat die Iraniërs daarnaast ook nog eens in opstand kwamen, dat zorgde voor extra veel verwondering. Het heersende beeld van Iran werd vakkundig bijgesteld tijdens de revolutie.
Homogene bevolking
Wat wil je ook als er jarenlang een beeld is gevormd van Iran als een politiek-islamitische staat met een homogene bevolking. Een gevaarlijk oorlogszuchtige, bloeddorstige groep baardmannen die homo’s en afvalligen ophingen. Allah en Mohammed heersten er en de enige mensen die kritiek hadden op het Iraanse beleid, die leefden in het buitenland (bijvoorbeeld de Nederlander Afshin Ellian).
Let wel, Iran heeft dit beeld zelf in de hand gewerkt. De ayatollah’s, Ahmadinejad en zijn volgelingen hadden hun mond vol van nucleaire wapens, homo’s, joden, Israël en de Holocaust. Blijkbaar hadden ze belang bij het beeld dat bestond van Iran in de wereld.
Andere kant
Dat dit Iran ook een andere kant heeft, dat verbaast de Israëli’s dus. Iran blijkt toch een vrij heterogene groep mensen te zijn, gezien de hevige protesten in de straten van Teheran. Michael Jackson heeft de Iraanse revolutie vermoord, maar voor de dood van de popster kon iedereen een aanzienlijke groep opstandelingen die streden tegen de macht volgen. Die streden voor idealen als meer vrijheid, een gematigder beleid en meer vrouwenrechten. Iran bleek zelfs zijn geheel eigen Michelle Obama te hebben.
Wie was er in dit hele verhaal gek? Waren dat die rare, maffe, beetje vreemde Iraniërs die ineens in opstand kwamen? Of waren dat de westerse haviken, de Israëli’s maar ook menig Nederlander, die over elkaar heen rolden om de politieke Islam dood te verklaren en de groene revolutie – terecht – op handen te dragen?
Verbazing
Want ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat de laatste groep vooral erg verbaasd was over de revolutie. Iedereen moest opeens horen dat Iran ook een andere kant had, terwijl dat volstrekt normaal is. Ik kan zo één-twee-drie geen land opnoemen waarbinnen geen tegenbeweging is, de één noemenswaardiger dan de andere. Ik kan geen land opnoemen waarin iedereen voor langere tijd klakkeloos achter de leider aanloopt en waar delen van het volk niet snakken naar vrijheid. Als wij die bewegingen niet zien, sluit dat absoluut niet uit dat ze er niet zijn. Sterker, het is onwaarschijnlijk dat zo’n beweging er níet is.
Houd er dus bij een volgende revolutie rekening mee dat de verhoudingen in de wereld niet gelijk staan aan zwart versus wit. Veroordeel landen niet op een enkele woordvoerder en ga niet af op de wij tegen zij retoriek. En mocht je ten slotte je verbazing willen uitspreken over een gebrek aan verwondering bij vele anderen, ga dan bij jezelf ter rade en niet bij al die anderen.