[qvdd]
Als geen ander begreep Van der Stoel dat idealisme geen zaak van grote woorden op persconferenties en cameramomentjes was, maar een stug proces dat zich grotendeels achter de schermen afspeelde. Ook had hij geen last van morele smetvrees: hij ging gerust met mensen aan tafel zitten die hij diep in zijn hart verafschuwde. „Ik ga ervan uit dat alle mensen zowel goede als slechte eigenschappen hebben. Aan die gedachte klamp ik me dan maar vast, al kost het me soms wel moeite.”
Dat is zijn erfenis: het besef dat idealen zich moet bewijzen in een onvolkomen wereld. Het besef dat realiteitszin iets anders is dan cynisme.
Bas Heijne over de afgelopen week overleden Max van der Stoel.