Begrijpelijk dat in gezamenlijk rouwen of gezamenlijke vreugde een ontsnapping uit de eigen eenzaamheid schuilt, dat daarin de grote verleiding van het gezamenlijke gelegen is, maar de negatieve neveneffecten van die gezamenlijkheid lijken mij evident: een ‘wij’ heeft altijd een ‘zij’ nodig, die al snel de vijand wordt die een kopje kleiner moet worden gemaakt.
Arnon Grunberg in Vrij Nederland.
h/t P
Reacties (5)
Leuk stukje, die link. Hij maakt goed duidelijk dat de identiteit en gevoel wat hij waarneemt in Nederland niet overeenkomt met de politieke realiteit, zoals het gebrek aan souvereiniteit. Dat komt ook deels door waar hij zelf naar verwijst, in de jaren 60,70 en 80 was er een ander Nederland, die erfenis hebben we nu eenmaal (helaas).
Rest mij niets anders dan te vragen: Moeten we dat gebrek niet herstellen zodat het overeenkomt met de gevoelswereld/emotie van mensen. Ik sta daar in ieder geval positief tegenover. Die erfenis is leuk, maar moet het huidige Nederland niet ketenen.
Vroeger hadden we Stalin, daarna Bin Laden. Nu hebben we Poetin. Orwell constateerde al dat onze machthebbers (en de media) niet zonder Goldstein kunnen.
Prachtig stuk. Grunberg stijgt in mijn achting (waar hij overigens al redelijk scoorde).
Ikzelf heb al sinds Andre Hazes openlijk de schurft aan die massale publieke rouw. Waarschijnlijk had ik dat al veel eerder.
Uiting van die hekel aan publieke emotie komt je steevast op minachting te staan. Ik ben geen lid van Facebook en soortgelijke zaken maar voor deze keer wil ik mijn mening en instemming met Grunbergs opinie wel even delen.
Het mooie van Grunberg is niet alleen dat hij rouw weer personaliseert, maar ook dat hij ‘en passant’ het nationalisme devalueert tot een stupide denkwijze.
Een lovenswaardig stuk met mooie quotes.
TL;DR-versie voorop De Volkskrant vandaag.
Zelden iets zinnigs van Grunberg gelezen, maar dit keer: spijker op de kop!