Uit de toespraak van minister Schippers (VWS) bij de EU anti-doping conferentie vandaag in Amsterdam.
It is my firm believe we have to adopt a broader look on the use of doping in sports.
Medical possibilities are developing at high speed. As are possibilities to improve our performance. How are we going to react? Ask even more questions? Put our athletes under twenty-four hour surveillance? Maybe even lock them up in closed institutions?
In haar toespraak zegt de minister niet voor doping te zijn. Controle op doping raakt de privacy van atleten. De minister:
Of course we still need to enforce the anti-doping rules with controls. Anti-doping organizations gather information, analyze it and share it with colleagues all over the world. Athletes have a right to privacy, as does everyone else. They have the right to the protection of their personal data and medical information. Information that should be treated with care.
Tja, wat de minister het gezelschap nu eigenlijk heeft willen zeggen, wordt zo niet duidelijk. De controle op doping minder streng maken? Hopen dat atleten alleen nog “gezonde” middeltjes gebruiken, zodat er niet meer in hun plasje gekeken hoeft te worden?
Reacties (17)
Is dat diezelfde Schippers die wil dat de medische data van alle Nederlanders door alle zorginstellingen gedeeld mag worden?
Toen al die dopingschandalen bekend werden heb ik wel eens bedacht, dat je eigenlijk een soort doping-league zou moeten maken. Een sportcompetitie, waarbij doping gewoon is toegestaan, bijvoorbeeld gesponsord door de farmeceutische industrie. Atleten kunnen dan kiezen of we mee willen doen in de doping league, of liever schoon blijven.
Ik had het eigenlijk als grap bedacht. Nu ik deze quotes lees vraag ik me af hoe grappig mijn idee zal blijken te zijn …
@1: Wat ze zegt en wat ze doet zijn niet noodzakelijkerwijze dezelfde dingen
@2: Grappig, als atleten die iets teveel risico’s met doping nemen midden in de wedstrijd hartaanvallen krijgen.
Schippers is van de VVD, dat is die partij die verwacht dat de markt het wel op zal lossen. De markt wil snelle sporters, waarin zou een regering hier bemoeienis mee hebben?
@4: Ik zie toch dat ik het als grap had bedacht ;)
Maar ik krijg hier toch sterk de indruk dat mijn idee precies is wat Schippers voor ogen heeft:
“It is my firm believe we have to adopt a broader look on the use of doping in sports.”
@4: Ach, we moeten ook wennen aan marathonlopers die schijtend door de finish gaan. Ik zie het als een bedrijfsrisico, zoals schilders sneller witte handen krijgen en automonteurs zwarte.
@6: Het idee is hier aan de avonddis ook al eens geopperd.
En ik heb wel eens het idee dat de lakenuitdelers sites als DeSpeld vooral bezoeken om inspiratie op te doen…
Het zal wel aan mij liggen, maar ik heb al die media-aandacht voor sporters nooit zo begrepen. Ik heb vroeger vrij fanatiek competitie gezwommen, maar je had me niet moeten vragen wie de wereldkampioen was. Dat het halve land met een biertje in de ene en een snack in de andere hand voor de buis hangt om een ander te zien sporten in plaats van zelf die adrealinerush te ervaren, wil er bij mij ook niet zo in (dat biertje bij gelegenheid wel, moet ik bekennen, maar daar is dan geen tv of sport voor nodig).
Zelfs koningin Wilhelmina gebruikte de dope Pervitine. Vandaar haar dag en nacht bekommernis met bezet Nederland. Haar intense gedrevenheid werd geïnspireerd door de dag en nacht bekommernis van Nederland door de Nazi’s die er ook wel pap van lustten. Overigens de Japanse onderdrukker destijds in o.a. Indonesië hield zich overeind met Hiropon om de moordende concurrentie vol te kunnen houden. Wellicht bedoeld Schippers dit met een bredere kijk op doping in de sport? ;-)
@8:
Linkje als service had best gemogen :-)
@9: waarvoor mijn oprechte dank. Maar het speedgebruik onder politici en machthebbers staat in menig geschiedenisboekje hoor (denk aan Adolf Hitler, JFK en Anthony Eden). Maar waar het eigenlijk om gaat is wie de langste adem heeft wint de eerste prijs. Denk hier nog maar eens aan bij ellenlange debatten, onderhandelingen, conventies en campagnes. Let hierbij niet op de wallen onder de ogen, maar op de ‘ogen op steeltjes’. ;-)
Pervitine werd inderdaad veel door de Duitsers gebruikt. Door soldaten aan het front, maar ook door huisvrouwen. Het werd zelfs als bonbon verkocht. Zo kon je een leuk cadeautje geven aan je vrouw of vriendin. Het was echt heel “normaal”, al kwam ook wel snel het besef dat dit op den duur niet goed was voor je lichamelijke en geestelijke conditie.
Doping in de sport: ik begrijp niet dat mensen nog met plezier kunnen kijken naar topsport. Het is op zichzelf al vreselijk saai om naar te kijken – zal hij of zij winnen of niet, dat is het enige dat interessant is, en dan ook vaak alleen omdat ze het zelfde soort paspoort bezitten als je zelf.
Maar afgezien daarvan: wat is er nou zo leuk om te kijken naar prestaties van mensen als je weet dat die bereikt worden door middel van drugs?
@12 & @7: Ik denk dat de aantrekkingskracht van sport juist komt door de vraag wie gaat winnen. Dat geeft sport een inherente spanning, en spanning is iets waarmee je mensen altijd kunt vermaken. Zelfs een film als Titanic werkt omdat er spanning inzit.
Daarom vrees ik ook, dat een eventuele Doping League in de sport op weinig bezwaar kan rekenen. Doping of niet, de spanning blijft, en het blijf dus interressant om naar te kijken.
En als zo’n Doping League dan ook nog eens geframed wordt met kretologie als “Medical possibilities are developing at high speed.”, verwacht ik warme belangstelling …
@13: Dat heb ik dus nooit begrepen: ‘wie er gaat winnen’. Waarom is dat toch zo interessant aan?
@14: Omdat het nog niet bekend is, en je dus verwachtingen kan maken over wat er gaat gebeuren. Vervolgens ga je je aandacht erop richten, omdat je wilt weten of je verwachtingen kloppen. Het is eigenlijk een heel basaal cognitief mechanisme. Thrillers werken net zo, eigenlijk.
Laat ik dit proberen uit te leggen. Ik ben zelf ook absoluut geen sportfanaat, maar ik heb in het verleden de Formule 1 redelijk gevolgd. Ik heb een technische achtergrond, en daardoor kan ik verwachtingen maken over de prestaties. Dat gaat dan in de trant van “Schumacher lijkt nu langzaam, maar waarschijnlijk zit hij op een 1-stop strategie, dus ergens rond ronde X moeten zijn tijden omlaag gaan.”, “De rondetijden van Mansell zijn veel te hoog; hiermee sloopt hij zijn banden, en dat zullen we aan het eind van de race merken”, etc. En als je eenmaal dat soort verwachtingen hebt, dan is het interressant om te zien of je gelijk hebt, en blijf je de wedstrijd volgen.
@15: dank voor de uitleg, interessant om te lezen. Ik herken dat gevoel bij thrillers wel ja. Heb daar vroeger veel naar gekeken. Daar ben ik mee gestopt toen ik merkte dat zodra ik wist wie het was ik het zonde van de tijd vond.
@12: “Het is op zichzelf al vreselijk saai om naar te kijken – zal hij of zij winnen of niet, dat is het enige dat interessant is, en dan ook vaak alleen omdat ze het zelfde soort paspoort bezitten als je zelf.”
Dat hoeft helemaal niet. Zeker in het wielrennen gaat het minstens zozeer om hoe de wedstrijd gereden wordt. Gedurfd rijden, slim rijden, mooi ploegwerk, of juist goed profiteren van het werk van andere ploegen, kunnen allemaal kwaliteiten zijn die het kijkgenot bepalen. Paspoorten doen er dan niet eens zozeer toe: Als ik Nikki Terpstra en Ian Stannard naar de finish zie rijden zoals vorig jaar in de Omloop, hoop ik dat Stannard wint. Zelfs het afzien van Dumoulin in de voorlaatste rit van de Vuelta, toen ie door een paar ploegencombines in de mangel genomen werd zal me nog lang bijblijven.