QUOTE - Soms verschijnen op één dag twee artikelen die elkaar naadloos aanvullen. Zoals gister.* Ten eerste dit mooie interview van twee armoedeonderzoekers, op Binnenlands Bestuur:
De broers zijn het er sowieso over eens dat de inkomensverschillen in Nederland zorgwekkend zijn. ‘Armoede is terug’, zegt Godfried. ‘De vangnetten lijken losser geknoopt dan veertig jaar geleden, mensen vallen erdoorheen. Er zijn nu zelfs underground voedselbanken, voor wie geen toegang heeft tot de reguliere voedselbank. In de vorige eeuw had je ook amper “werkende armen”; nu zien we de lagere middengroepen in de problemen komen, door de energiecrisis. Armoede heeft andere verschijningsvormen gekregen en het treft nu meer mensen.’
Het schetst een droevig en misschien zelfs dramatisch beeld van een land (ja, ons land) waar de overheid niet meer zorgt voor arme mensen, maar velen teruggeworpen worden op liefdadigheid. Bestaanszekerheid als privilege, in plaats van recht. En ten tweede was er dit artikel, op De Correspondent:
En toen kwam het jaar 2013. Het jaar waarin de koning in diens Troonrede de participatiesamenleving aankondigde: ‘Van iedereen die dat kan, wordt verwacht verantwoordelijkheid te nemen voor zichzelf en de omgeving.’
Feitelijk gezien betekende dat de definitieve verschuiving van collectieve solidariteit (verzorgingsstaat) naar eigen verantwoordelijkheid (participatiesamenleving).
Dat veel burgers in een kwetsbare positie hierdoor klem zijn komen te zitten, weten we al langer dan vandaag.
De huidige ellende in de maatschappij als gevolg van bewuste politieke keuzes, sinds de jaren 80, en in een stroomversnelling geraakt sinds de kabinetten Rutte. En als we de opiniepeilingen mogen geloven, is de reactie van de gemiddelde Nederlander: meer van dit!
*Jajaja, de critici onder u kunnen hierbij opmerken dat het feitelijk om de Quote du gisteren** gaat, maar die categorie hebben we nu eenmaal niet.
**Neen Frans was vroeger op school niet mijn sterkste vak.
Reacties (2)
Naar mijn gevoel is de regering bezig een ” Fuck-you”-samenleving te maken.
In het begin van de corona-epidemie werd verteld dat medewerkers in verpleeghuizen geen mondkapjes nodig hadden.
Dit bleek later een verkeerd advies te zijn, en sommige mensen hebben nu langdurig covid (“long covid” in het engels, maar het tast niet alleen de longen aan).
Krijgen die mensen compensatie? nee.
Als ze pech hebben, zitten ze nu in de bijstand.
Dat is de dank voor het participeren (want werk in de zorg is participeren).
Intussen is ook zo’n 400 miljoen uitgegeven aan “testen voor toegang”. Oftewel: feesten mogelijk maken.
Dat is een dikke middelvinger naar de werkers in de zorg.
(En naar alle ouderen die geen familie mochten ontvangen i.v.m. de epidemie.)
Dat is geen participatie-samenleving, maar een “fuck you”-samenleving.
(en het feesten vond het kabinet-Rutte zo belangrijk, dat we in de nasleep van de epidemie opnieuw lockdown-maatregelen kregen.)
Jep.
Helaas creëer je daar als overheid wel een “fuck you too”-houding mee, met die “fuck you”-samenleving, en vertrouwen van burgers in de overheid is best handig en belangrijk.