Inzake Israël pleit de VVD voor safe spaces en cancelcultuur

Het gist op Nederlandse universiteiten. Sinds begin mei bezetten activisten en studenten locaties als het Roeterseiland (UvA) in Amsterdam. Ze eisen dat de universiteiten de banden met Israëlische instellingen verbreken. Volgens VVD en BBB scheppen die activisten een onveilige situatie en zouden universiteiten sancties moeten treffen tegen docenten die deelnemen aan dergelijke pro-Palestijnse manifestaties. Daarmee treedt het parlement echter buiten haar boekje. Academische vrijheid Je moet het maar durven. In de ene zin zeggen dat je pal staat voor de academische vrijheid en in de volgende aankondigen dat je de minister gaat vragen universiteiten aan te sporen om docenten aan te pakken die meedoen met onwelgevallige demonstraties. VVD-Tweede Kamerlid Claire Martens zag er in het WNL-actualiteitenprogramma Goedemorgen Nederland vorige week dinsdag geen tegenstelling in. Martens maakt zich zorgen om de intimiderende werking die er uitgaat van protesten die gepaard gaan met barricadering en vandalisme door gemaskerde demonstranten, waarvan vaak niet goed duidelijk is of het überhaupt om studenten gaat of om activisten van buiten de universiteit, die deze gebruiken als podium voor hun gestaalde ideologische agenda. De rol van de politiek Op zich is die zorg terecht, al lijkt me de openbare orde op universiteiten in de eerste plaats een verantwoordelijkheid van burgemeesters. Het gaat echter meteen al mis doordat Martens stelling neemt in een debat waar zij als parlementariër geen rol in speelt. Het is dan ook aan ons om te zorgen dat directoren (sic) van universiteiten hun rug recht houden als het gaat over de academische vrijheid en dat men vrij naar de universiteit kan. Dus dat ga ik nu doen en dat zullen we ook blijven doen. Wat wil het geval? De universiteiten hebben gezamenlijk aangegeven de banden met Israëlische instellingen niet te zullen verbreken, en de activisten hebben daarop aangekondigd net zo lang door te gaan met acties totdat de universiteiten aan hun eisen toegeven. Martens vindt dan kennelijk dat die universiteitsbesturen hier de (enig mogelijke?) juiste keuze maken, en dat het tot de taak van de Tweede Kamer behoort om hen bij die keuze te houden, in weerwil van de druk van activisten. Merk op dat Martens niet zegt dat het aan de overheid is om te faciliteren dat universiteitsbestuurders hun rug recht kúnnen houden. Kennelijk meent zij dat de Tweede Kamer niet alleen het beleid van het landsbestuur controleert, maar ook de particuliere beleidskeuzes van universiteiten. Een kwalijke zaak: daarmee treedt de politiek namelijk direct in keuzes die aan universiteiten zelf zouden moeten zijn. Stoel van de bestuurders Zo is Martens van mening dat universiteitsbesturen sowieso niet in gesprek hadden moeten gaan met de campusbezetters: Ik vind wel dat het fout is gegaan dat de Universiteit van Amsterdam het gesprek is aangegaan anderhalve maand geleden met gemaskerde, Engels sprekende relschoppers; waarvan ze achteraf ook hebben gezegd: dat hadden we niet moeten doen. En ik denk ook dat we dat nooit meer moeten doen, want je wil iemand aankijken, recht in z'n gezicht. Let op dat 'we'. Alsof Martens er zelf zat, dan wel zelf deel uitmaakt van een of ander overlegorgaan van de Nederlandse universiteiten. Hoe loffelijk ook dat ze in de vaste Kamercommissie zit die toezicht houdt op het regeringsbeleid ten aanzien van Onderwijs, Cultuur en Wetenschappen, maar de parlementariër doet hier net alsof ze een zetel heeft aan de universiteitsbestuurstafels; als het al niet de stoel is waar het meeste gewicht aan toegekend zou moeten worden. Het tekent de arrogantie van de macht: denken dat je van alles hebt te bepalen, ook in zaken waar je zelf geen beslissingsbevoegdheid hebt. In dat licht doet de volgende uitlating dan ook wat paradoxaal aan: Wat heel belangrijk is in Nederland is dat onze onderwijsinstellingen zélf gaan over met wie ze samenwerken en hoe ze dat hebben vormgegeven. Dat is echt echt een heel groot goed. Wie mag beïnvloeden? Dat klinkt natuurlijk prachtig, maar in de praktijk pleit Martens juist vóór directe politieke beïnvloeding. Alleen niet van activisten die zich bedienen van bedenkelijke methoden. Fier deelt het Tweede Kamerlid mee dat zij de minister van Onderwijs in een motie gaat verzoeken ferm op te treden tegen 'anti-Joodse' manifestaties op universiteiten. Daar heeft ze vermoedelijk deze motie van 19 juni mee op het oog - op naam van BBB-Kamerlid Claudia van Zanten - waarin de minister wordt aangespoord de onderwijsinspectie "en alle andere mogelijke middelen" in te zetten om een einde te maken aan "steeds verder escalerende vormen van Jodenhaat op onze onderwijsinstellingen." In de motie wordt anti-zionisme zodoende gemakshalve maar even verward met antisemitisme; alsof "zionisten zijn niet welkom op de universiteit" hetzelfde betekent als "Joden zijn niet welkom op de universiteit." Een venijnig staaltje framing. Handig gedaan, dat wel. Safe space-pleidooi Wat Claire Martens betreft zouden universiteiten in dat verband eens scherp naar hun personeelsbeleid moeten gaan kijken: Er staan ook docenten in de frontlinie van de demonstranten. En we vragen aan deze Joodse of Israëlische leerlingen om morgen weer aan te schuiven in de klas bij die docenten die opriepen: 'Er is geen plek voor zionisten!' En volgens mij moeten we dat absoluut niet willen anno 2024. Martens redeneert dat het onder meer tot de taak van universitair docenten behoort om ervoor te zorgen dat iedereen zich vrij en veilig kan voelen op de universiteit en in het klaslokaal. Als het zo uitkomt, willen rechtse politici kennelijk best een beroep doen op het recht op een zogeheten 'safe space'. Als je de pro-Palestijnse zaak bent toegedaan, ga je wat Martens betreft maar op het Malieveld staan. Het is niet de bedoeling dat je je eigen werkgever tracht te bewegen ook concreet handen en voeten te geven aan de afkeuring van wat inmiddels een genocidale vergeldingsoorlog genoemd kan worden. Dan moet je wat Martens betreft maar ander werk zoeken. En als helemaal als je zionisten niet kunt velen. Op het moment dat je oproept dat er in jouw universiteit geen plek is voor een grote groep leerlingen, heb je daar wat mij betreft als docent niet zoveel te zoeken. (...) Dan hoor je geen docent te zijn. (...) Ik vind dat je dan op zoek moet naar een andere baan... Cancelcultuur Frappant is het wel, om een VVD-parlementariër te horen pleiten voor een vorm van cancelcultuur op de universiteit. Ronduit ironisch is het dat Martens hier klip en klaar voor collegebesturen denkt te kunnen bepalen hoe die hun personeelsbeleid moeten voeren, waar ze een paar minuten eerder nog beklemtoonde wat een groot goed het wel was "dat onze onderwijsinstellingen zélf gaan over met wie ze samenwerken en hoe ze dat hebben vormgegeven." Had dat dan enkel betrekking op de samenwerking met buitenlandse instellingen, of is het gewoon dat Martens eventuele beïnvloeding van het universiteitsbeleid door radicale linkse activisten niet zit zitten, omdat ze eigenlijk meent dat die invloed toch vooral bij de regering en de politiek zou moeten liggen? Begrijp me goed, persoonlijk vind ik ook dat universitair docenten niet tussen allerlei Hamasapologeten en ongewassen beroepskrakers op de barricaden zouden moeten willen staan, om daarbij vervolgens kreten te scanderen die voor nogal akelige uitleg vatbaar zijn. Maar daar gaat een minister nou net even niet over, en het parlement al evenmin. Christenzionist op OCW Afijn, op hypocrisie is nog nimmer een VVD'er gesneefd. Martens zal in haar handjes knijpen met de nieuwe minister van OCW, Eppo Bruins. Die is als evangelische gelovige een christenzionist in hart en nieren, en zal de door Martens (en BBB'er Van Zanten) voorgestane agenda ongetwijfeld met daadkracht uit willen voeren. De komende jaren geldt als universitair docent: pas op wat je zegt! Zionistisch angehauchte studenten zouden zich zomaar eens onveilig kunnen voelen... https://youtu.be/40CicRlqe8k?si=cNdOj1geAXcfNPGT

Door: Foto: Alisdare Hickson (cc)

Lezen: Het wereldrijk van het Tweestromenland, door Daan Nijssen

Mededeling

In Het wereldrijk van het Tweestromenland beschrijft Daan Nijssen, die op Sargasso de reeks ‘Verloren Oudheid‘ verzorgde, de geschiedenis van Mesopotamië. Rond 670 v.Chr. hadden de Assyriërs een groot deel van wat we nu het Midden-Oosten noemen verenigd in een wereldrijk, met Mesopotamië als kernland. In 612 v.Chr. brachten de Babyloniërs en de Meden deze grootmacht ten val en kwam onder illustere koningen als Nebukadnessar en Nabonidus het Babylonische Rijk tot bloei.

Foto: Oregon State University (cc)

Ecoactivisten verwoesten proefveld met gentech-rijst

, door

NIEUWS - Een groep ecoactivisten heeft afgelopen vrijdagavond een experimenteel rijstveld op een boerderij in de provincie Pavia in Italië vernietigd. Dat melden de onderzoeksleiders van het experiment in een persbericht, volgens de website CRISPeR Frenzy.

Onderzoekers van de universiteit van Milaan hadden het veld opgezet en bezaaid met een genetisch bewerkte rijstvariant die gewoonlijk in Italiaanse risotto wordt gebruikt. Die is immuun gemaakt voor een schimmel die wereldwijd rijst- en andere graanoogsten doet mislukken. De onderzoekers hebben drie genen in Arboriorijst aangepast en daarin kleine stukjes van de DNA-code verwijderd die haar normaliter gevoelig maakt voor de schimmel.

De nieuwe rijstvariant was door de bedenkers RIS8imo (‘risottimo’) genoemd, een woordgrapje op risotto en ‘beter’. Het veld van 28 vierkante meter werd zo’n vijf weken geleden feestelijk in gebruik genomen. Uit laboratoriumtesten zou zijn gebleken dat de rijst prima bestand was tegen de schimmel en goed groeide; zonder de toevoeging van chemische bestrijdingsmiddelen. Trays met 400 stekjes waren voor de gelegenheid uit hun beschermde klimaatkamers gehaald en in het open veld geplant, in twee varianten.

Illuster gezelschap

Verscheidene hoogwaardigheidsbekleders waren ter plaatse. De voorzitter van de Landbouwcommissie van de Senaat stak zelf een van de zaailingen in de grond.

Foto: GraceDias, via Pixabay.

5 keer iets nieuws

, door

COLUMN - En het magische getal is *trommelgeroffel*: 5. Tot voor kort was ik me er niet van bewust dat er zo’n getal bestond, maar een paar jaar geleden is het dan dus uitgedokterd, door het Hot Or Cool Institute. Om binnen de planetaire grenzen te blijven, mogen we per persoon maximaal 5 kledingstukken per jaar aanschaffen. Daarmee zal de kous niet af zijn qua restricties, maar wat betreft kleding dus wel.

Mijn eerste reactie was: daar zit ik sowieso boven. Mijn tweede reactie: volgens mij kán je dat helemaal niet halen, in een klimaat als de Nederlandse. Je redt het niet met 5 items. Zelfs als je minimaliseren tot in de puntjes beheerst en/of helemaal op de hoogte bent van je eigen kledingstijl en dus geen miskopen doet, ook dan heb je te maken met slijtage van kleding. Het zou natuurlijk een ander verhaal zijn als we collectief gaan accepteren dat we er – zodra we aan onze kledingtax zitten – als een sloeber bij lopen. Daarmee zouden we een flinke slag slaan.

Ik heb wat vriendinnen gepeild en zij vinden het niet allemaal even zinvol om zo’n getal te hebben. Het is maar een bepaalde zienswijze en een momentopname, en het hangt nogal af van wat je dan koopt en waar dat van is gemaakt. Ik vind het ook nogal een raar absoluut getal. Maar als het een gemiddelde is van de verschillende kledingstukken die we kopen, dan gaat het nu dus toch op. Of zoiets.

Lezen: Bedrieglijk echt, door Jona Lendering

Mededeling

Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.

Quote du Jour

Quote du jour | Leven in de bijstand

, door

QUOTE - In het magazine Sprank van Divosa (de vereniging van sociale diensten) staat een inzichtgevend interview met iemand in de bijstand. Over hoe dat is, leven in de bijstand. Niet alleen de beperkte hoeveelheid geld, maar misschien nog belangrijker, de bejegening door de overheid:

Terugkijkend op alle jaren dat ze van een bijstandsuitkering leeft, ziet ze het gebrek aan geld niet als het grootste probleem. “Ik leef heel zuinig, heel sober. Voor de kinderen vond ik het weleens sneu dat we niet veel geld hadden. Maar zelf heb ik niet veel nodig. Ik zet de thermostaat laag en spaar soms voor de luxere dingen. Nee, het probleem zijn de brieven die binnenkomen. De gesprekken die ik moet voeren. Elke keer als er een brief op de mat ligt, denk ik: wat willen ze nu weer?” Jarenlange controles van haar inkomsten, bankafschriften en alle andere zaken die mogelijk van invloed zijn op haar uitkering hebben Kaatje het gevoel gegeven dat ze zich moet verdedigen, moet verantwoorden. Dat ze niet vertrouwd wordt. “Ik heb niets misdaan, maar toch benadert de gemeente me vanuit wantrouwen en controle.

Foto: Jeanne Menjoulet (cc)

Frankrijk heeft een nieuw volksfront

, door

Met het oog op de tussentijdse parlementsverkiezingen hebben vier linkse partijen in allerijl een front gevormd. Tegen het radicaal rechtse Rassemblement National van Marine Le Pen. Maar ook tegen Macron. Als de Franse president met zijn schokkende beslissing om verkiezingen uit te roepen had gehoopt dat alle anti-RN partijen zich rondom hem zouden groeperen komt hij bedrogen uit. Niemand wil zich meer aan hem binden. Zijn Renaissance zou volgens peilingen inclusief coalitiepartners kunnen zakken van 250 naar minder dan 100 van de 577 zetels. De strijd gaat nu tussen het Nouveau Front Populaire (NFP) en het Rassemblement National.

Het Volksfront heeft een geschiedenis. In Frankrijk regeerde onder die titel een coalitie van socialisten, communisten en radicalen tussen 1936 en 1939. De samenwerking van socialisten en communisten, aanvankelijk nog verboden door de Komintern, de communistische internationale beweging, kwam tot stand onder de dreiging van een extreemrechtse staatsgreep. Twee jaar geleden, bij de parlementsverkiezingen in 2022, deden negentien linkse partijen ook al een poging om zich te verenigen tegen rechts. De Nouvelle Union populaire écologique et sociale (NUPES) werd toen met 150 zetels de tweede partij na de coalitie van Macron. Maar eenmaal in het parlement gekozen raakten de NUPES leden weer verdeeld. Bij de afgelopen Europese verkiezingen was er geen NUPES-lijst, met name vanwege te grote verschillen van mening tussen de Parti Socialiste en de radicaal linkse partij La France Insoumise (LFI, Opstandig Frankrijk).

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Mededeling

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | Sewer Fiqir

, door

Feven Joseph toert sinds enige jaren met haar Berlijnse band. Ze maken muziek die inspiratie ontleend uit haar Ethiopische achtergrond, maar ook uit Jazz, R&B en popmuziek.

Joseph groeide op Dessie, een van de grootste steden in het Abbessijnse hoogland, en trok naar de hoofstad Adis Abbeba om muziek te studeren aan de Meka­ne Jesus School of Jazz music. Daar ontwikkelde zich tot de eerste vrouwelijke zangdocent van Ethiopië.

Closing Time | Peace

, door

Wat gebeurt er als je een blaaskapel uit Hamburg hypnotische techno laat spelen? Dan krijg je Meute! Ze stonden al op serieuze festivals zoals Coachella.

Closing Time | Lady With The Spinning Head

, door

Elevation noemt zichzelf de voornaamste U2-tribute band van Canada, en dat maken ze met deze videoclip helemaal waar.

Lady With The Spinning Head (over vrouwe Fortuna) was een demo waarvan elementen uiteindelijk belandden in drie nummers op Achtung Baby. Herkent u ze alledrie?

Closing Time | Snowblind

, door

Een gouwe ouwe van Black Sabbath, in de zomer van 1978 in het Hammersmith Odeon theater in Londen.

‘Snowblind’ komt van het vierde album van de band, getiteld Vol. 4, het eerste album dat de band echt zelf produceerde.

Lezen: Mohammed, door Marcel Hulspas

Mededeling

Wie was Mohammed? Wat dreef hem? In deze vlot geschreven biografie beschrijft Marcel Hulspas de carrière van de de Profeet Mohammed. Hoe hij uitgroeide van een eenvoudige lokale ‘waarschuwer’ die de Mekkanen opriep om terug te keren tot het ware geloof, tot een man die zichzelf beschouwde als de nieuwste door God gezonden profeet, vergelijkbaar met Mozes, Jesaja en Jezus.

Mohammed moest Mekka verlaten maar slaagde erin een machtige stammencoalitie bijeen te brengen die, geïnspireerd door het geloof in de ene God (en zijn Profeet) westelijk Arabië veroverde. En na zijn dood stroomden de Arabische legers oost- en noordwaarts, en schiepen een nieuw wereldrijk.

Vorige Volgende