In het voorwoord bij Les Cenci geeft Stendhal een analyse van de figuur van Don Juan. De dwangmatige vrouwenversierder wordt gedreven door meer dan alleen lust. Minstens zoveel genoegen ontleent hij aan de wetenschap dat hij al de conventies met voeten treedt, en dat hij ongestraft een spoor van schade achterlaat. Gewoon omdat het kan. Vergelijkbare drijfveren lijken in het spel bij Bernie Madoff, de Ponzi-fraudeur die tot honderdvijftig jaar gevangenis veroordeeld is. Zoals Casanova verontwaardigd geweest zou zijn wanneer men het aantal van zijn veroveringen onderschatte, protesteerde Madoff dat hij dertien miljard dollar verduisterd zou hebben. Wel vijftig miljard had hij erdoorheen gejaagd! Bij alle verontwaardiging over alle ontmaagde beleggers (die zich op het moment zelf maar al te graag lieten verleiden) is echter ook het begin van heldenverering waarneembaar. Madoff heeft de zwakheid en de hypocrisie van het burgerlijke systeem blootgelegd. Die schaamteloosheid levert ook bewondering op, zij het van het besmuikte soort. Met Francesco Cenci, die zich zelfs aan zijn eigen dochter vergreep, liep het erg slecht af in de geschiedenis van Stendhal: hij werd door zijn vrouw en kinderen vermoord. Madoff werd door zijn eigen zoons aangegeven. Buiten persoonlijke ethiek is het vooruitzicht van minachting en straf waarschijnlijk de belangrijkste morele hindernis die potentiële Don Juans moeten nemen. Als ze ermee weg konden komen, zouden miljoenen mensen graag Bernie Madoff zijn.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Het lichtgroene toekomstgerichte blog WorldChanging ziet een generatiekloof bij het onderkennen van de urgentie van milieuproblemen. Juist nu er snel geschakeld moet worden ‘staan de ouwe lullen in de weg…’ zo stelt het blog. In de komende twee decennia zullen bij ongewijzigd gedrag verschillende cruciale planetary boundaries worden overschreden waardoor het leven op aarde ernstig gevaar loopt. Hieronder vallen voor de atmosfeer een CO2-concentratie hoger dan 350 ppm en een grotere daling dan 5% van het ozon gehalte en voor de verzurende oceanen is de ondergrens 80 µmol CO3 per kg-1. Verder zijn er cruciale grenzen aan ontbossing, zoetwatergebruik en biodiversiteitsverlies.Terwijl jongere generaties pleiten voor een snelle transitie zijn het vooral de oudere heren die roepen dat dergelijke veranderingen tijd kosten en onnodig vertragen aldus Worldchanger Alex Steffen (1968).
Eerlijk gezegd vind ik Steffen’s generatiekloof nogal ver gezocht. Zo kan de stokoude milieuactivist Lester Brown (1934) toch behoorlijk drammerig danwel urgentie-bewust overkomen. Dichterbij huis stelt milieumastodont Wouter van Dieren (1941) dat we nog maar 20 jaar hebben om over te schakelen op een duurzame economie. Wubbo Ockels (1946) promoot al jaren vurig een snelle toepassing van duurzame technologieën. Hoezo generatiekloof? Het verschil wordt niet bepaald door leeftijd maar of mensen begrijpen dat de problemen urgent zijn en bereid zijn er iets aan te doen. Maar desalniettemin het blijft een goude leus: Ouwe lullen moeten weg, ouwe lullen staan alleen maar in de weg…
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
“Den Haag is overdwars uitgehold! Men doet nog wel alsof men in de cockpit van een vliegtuig zit en de Nederlandse bevolking in de stoelen erachter. Maar dat is niet meer de maatschappelijke realiteit.”
Groningse burgemeester Jacques Wallage legt bij zijn afscheid uit waarom Den Haag een overbodige bestuurslaag is.
Bonussen komen terug door de bonnetjes
Het was natuurlijk ‘only a matter of time’. En nog steeds dat waardeloze argument van ’talent binnenhalen’.
Met dank aan pedro voor de tip.
Duitse constitutionele hof zegt ‘Ja, mits’ tegen Lissabon
Uitstel, maar hoogstwaarschijnlijk geen afstel
Het deflatiespook bestaat echt
Voor het eerst dalende prijzen in de eurozone
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.