Jawel, u leest het goed, Nederland krijgt een Nationaal Instituut Mensenrechten. Niet vrijwillig natuurlijk. Daar komt wat lichte dwang bij van de VN en de raad van Europa. Want waarom zou een beschaafd land als Nederland zoiets nodig hebben? Waarom zou een willekeurig land überhaupt zoiets nodig hebben? Het bewaken van de mensenrechten moet toch een integraal onderdeel zijn van al het beleid? We hebben toch immers al die verdragen getekend? Dat zit toch helemaal in ons rechtssysteem verweven? Waarom dan nog een apart instituut? Heel veel vraagtekens dus. Niet dat ik er niet blij mee ben, want er schort steeds meer aan de mensenrechten in Nederland. Deze week nog stemt de Eerste Kamer waarschijnlijk in met twee wetten die wat basisrechten met voeten treden. De dataretentiewet (opslaan alle verkeersgegevens van internet en mobiel) en de wet die het mogelijk maakt van alle verdachten vingerafdrukken en nog wat meer af te nemen en op te slaan in een database (en die dan te bewaren, ook als blijkt dat de verdachte geen schuld had). Het principe onschuldig tenzij schuld bewezen wordt met die wetten onderuit gehaald. Ze slaan gewoon alles op, dan zien ze later wel of ze op basis daarvan iemand schuldig kunnen verklaren. En dat zijn dan alleen nog maar wetten waar ik me in verdiep. We zullen maar niet meer beginnen over het opsluiten en van het onderwijs weghouden van kinderen van illegale migranten.
en hier
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Vandaag ontmoet President Barack Obama zijn Russische ambtsgenoot Dmitri Medvedev in Moskou. De twee wereldleiders zullen met name praten over het terugdringen van het aantal kernwapens waarover hun landen beschikken. De zogenaamde START en SORT verdragen reduceerden al sedert de jaren tachtig het aantal kernkoppen alsmede hun leveringssystemen als langeafstandsraketten en bommenwerpers, echter tot op de dag van vandaag behouden zowel de V.S. als Rusland een arsenaal van duizenden atoombommen. Zo wordt de totale voorraad kernkoppen van de Verenigde Staten op zo een tienduizend geschat, waarvan, in 2007, er 3696 operationeel waren, oftewel op langeafstandsraketten, onderzeeërs of bommenwerpers uitgerust. De omvang van het Russische kernarsenaal is minder duidelijk. In 2007 zei Rusland 4237 kernkoppen operationeel te hebben, echter dit zou enigszins overdreven kunnen zijn. Zeker is dat het land verder tussen de acht- en tienduizend kernwapens in opslag heeft. De huidige onderhandelingen betreffen echter slechts de operationele kernwapens: deze willen Obama en Medvedev verder terugdringen.
Verder zal waarschijnlijk het raketschild dat de V.S. in Oost-Europa wil bouwen ter sprake komen. Obama erfde deze kwestie van zijn voorganger maar heeft zich al bereid getoond erover te onderhandelen. Wanneer immers, zo redeneert de nieuwe regering, Rusland verderstrekkende veiligheidsgaranties biedt is een volledig raketschild niet nodig om tegen een aanval uit bijvoorbeeld Iran te beschermen. Maar juist over Iran zijn de twee het niet helemaal eens. Zo onderhoudt Rusland intensieve economische banden met de Islamitische Republiek, bouwt het Russische staatsbedrijf voor atoomenergie aan een Iraanse kernreactor en koopt de laatste onder meer vliegtuigen in Rusland vanwege het westerse handelsembargo. Ten slotte lijkt Rusland zich maar weinig zorgen te maken over de aanhoudende onrust in Iran in nasleep van de presidentsverkiezingen afgelopen maand. In tegendeel, Medvedev schudde daags na de verkiezingen Ahmadinejad graag de hand. Dat is ook niet zo verwonderlijk aangezien onder Ahmadinejads bewind de banden met Rusland stevig zijn aangehaald. Zo werd samenwerking rond de Kaspische Zee overeengekomen alsmede in breder verbind, binnen de Sjanghai Samenwerkingsorganisatie waarvoor in 2008 door Iran volledig lidmaatschap werd aangevraagd. Ook economisch kunnen beide landen het goed met elkaar vinden. Toen bijvoorbeeld de Franse oliemaatschappij Total zich uit Iran terugtrok nam Gazprom maar al te graag haar plaats in. De Russiche gasgigant wil nu ook meebouwen aan een pijpleiding tussen Iran en Pakistan waarmee het haar mars zuidwaarts gestaag voortzet.
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
Heel herkenbaar. Mooi geschreven!
De wondere wereld van het carrièrevrouwenblog.
Waarom geen correspondent islamisering bij NOS?
Omdat we geen dhimmi’s zijn, Martin Bosma…
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.