"De voedingsindustrie mag kinderen onder de twaalf jaar lekker blijven maken voor snoep, frisdrank en hamburgers." Zo brengt De Volkskrant het nieuws dat reclame voor snoep niet wordt verboden ondanks de wens van PvdA en SP. Tweede Kamerlid Khadija Arib (PvdA) klaagt dat producenten misbruik maken van de snoeplust van onschuldige kinderen en pleit voor een verbod dat overgewicht moet tegengaan. Tegen reclame kan het ouderlijk gezag immers niet op en "zelfregulering" van de sector "werkt niet." Ook ChristenUnie en GroenLinks tonen sympathie voor verdergaande wetgeving om burgers te beschermen tegen hun eigen vraatzucht. Reclame blijkt een gevreesd instituut. Eerder werd tabak al van de buis verbannen en gepleit voor een verbod op reclames voor leningen. Consumentenbond, schuldhulpverlening en wetenschap stelden toentertijd vast dat zo een verbod mensen "niet uit de schulden houdt" dus kregen we de nodeloze waarschuwing mee dat "Lenen geld kost!" Op sigarettenpakjes kunnen we lezen wat iedereen al weet: dat roken slecht is. En eerder dit jaar sprak de PvdA zich zelfs uit ten gunste van een Europees verbod op alcoholreclame. Dit alles maakt helaas niet dat mensen massaal hun leven beteren. Wellicht dat zij zich toch niet zozeer door reclame laten leiden als onze volksvertegenwoordigers geloven?
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
Iedere redactie krijgt vroeg of laat met ze te maken: de zolderkamergekken die de wetenschap, overheid of bedrijfsleven aan de schandpaal nagelen vanwege een vermeend complot. De bedenker van een vloerensysteem die de isolatiebranche van bedrog beticht of de gesjeesde wetenschapper die gelooft dat UMTS-masten zijn wetenschappelijke carrière hebben verwoest, allemaal hebben ze een goed, maar uiteindelijk niet kloppend verhaal waarmee ze redacties suf kunnen bellen. En ze hebben regelmatig succes, vooral door onwetendheid van niet-technisch geschoolde of onervaren journalisten.
Een goed voorbeeld is de gepensioneerde ingenieur Hans Halkema. Hij strijdt al jaren tegen windmolens. Letterlijk. Hij publiceert boekjes (in eigen beheer) over de leugens van de windmolenindustrie en pleit zelf voor kernenergie als alternatief voor fossiele brandstof. Zijn wetenschappelijke claims worden al tijden weerlegd door echte wetenschappers, maar -zoals gewoonlijk bij dergelijke figuren- stopt dat Halkema geenszins.
Maar niet alleen journalisten trappen erin. Ook kakelverse politici citeren voor kamervragen doodleuk uit het oeuvre van Halkema. Het gloednieuwe PVV-kamerlid Richard de Mos, die al eerder op Sargasso langs kwam, strooit in een aantal oenige kamervragen over een nieuw te bouwen windmolenpark dan ook lustig met wat “Halkema-feitjes”. Sterker nog, hij voert de luchtfietser als enige bron aan. En die “feiten” in zijn kamervragen zijn al jaren geleden ontkracht. Nee, windmolens zijn geen vogelhakselaars, bedreigen het leven onder water niet en leveren veel meer energie dan Halkema beweert.
“Port Gentil, le mal nommé” kopt Afrique en ligne, vrij vertaald: “Vriendelijke Haven, een verkeerde naam”. Alhoewel het vanochtend rustig was in de tweede stad van Gabon waren er de afgelopen drie dagen geweldadige rellen. De Gabonezen zijn in opstand gekomen tegen de omstreden verkiezing van Ali Bongo, de zoon van de in juni overleden president Omar Bongo die bijna 42 jaar aan de macht was. Ali Bongo wordt gezien als een marionet van de Franse regering: coup de force françafricain. De demonstranten keerden zich dan ook tegen alles wat Frans is: het consultaat, de Total bezinestations en de tienduizend Franse expats in het land.
Inmiddels heeft de minister van Binnenlandse Zaken gedreigd de noodtoestand af te kondigen en ‘speciale krachten’ in te roepen als de protesten niet zouden stoppen. Als hij met deze speciale krachten Franse troepen bedoelt zou dat nog wel eens meer olie op het vuur kunnen gooien. Woedende demonstranten dreigden er al mee: “If Sarkozy intervenes, we’ll kill French people right here”.
Tot nu heeft Parijs ontkent iets met de verkiezing van Ali Bongo van doen te hebben noch dat ze voornemens is in te grijpen. Maar de francofobe paranoia van de Gabonezen is niet zo verrassend. Omar Bongo regeerde decennia lang met ijzeren hand en controleerde zijn Afrikaanse oliestaat tot in het detail. Het resulteerde in een rustig land middenin een onrustige regio, met gunstige gevolgen voor de natuur: relatief weinig ontbossing. In de regering zat altijd een Franse ‘onderminister’ voor de handelsbetrekkingen en dergelijke. Een Westerse ngo-er ter plekke, met wie ik (bovengetekende) wel eens mailde, kapte destijds het mailcontact plotseling af: zijn email werd gelezen beweerde hij. Ik reageerde vol ongeloof: “Dat kunnen die Gabonezen nooit?!”. “Jawel hoor” antwoorde hij “het zijn oud-medewerkers van de Israëlische Mossad die samen met Franse experts de Gabonese inlichtingendienst runnen”.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
(Meer op Adriaan’s eigen webstek)
En langzaam begint Nederland zich te verdelen in kampen voor en tegen de verhoging van AOW. Zelf ben ik tegen, zoals ik hier al beargumenteerd heb, onder andere omdat ik denk dat de AOW in verband met de vergrijzing geen probleem is.
Maar wat wél een serieus vergrijzingsprobleem is is de te verwachten stijging van de zorgkosten. Dat heeft te maken met twee factoren. In de eerste plaats omdat er meer oude mensen zullen zijn – die ook nog eens steeds langer blijven leven – en oude mensen gemiddeld veel meer zorgkosten hebben.
Het tweede probleem is dat door de technologische vooruitgang er weliswaar steeds nieuwe methodes worden ontwikkeld om mensen langer in leven te houden, maar dat deze methodes ook vaak steeds duurder worden.
Dat brengt dus een vervelende vraag naar boven: hoeveel moet de maatschappij nog investeren in het verlengen van het leven van een 95-jarige? Gaan we uit van het ultieme solidariteitsprincipe, dan kunnen we verwachten dat de zorgkosten komende decennia behoorlijk gaan stijgen. Het alternatief is ergens een grens te stellen. Maar welke politicus of opiniemaker zou het aandurven om een maximum besteding/leeftijdsformule op te stellen? Zo iemand zou onmiddelijk worden neergesabeld en neergezet als een harteloze technocraat. En dus blijven we ons maar blindstaren op de AOW, terwijl een grotere financiele tijdbom onder onze maatschappij wordt genegeerd.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.
“Een van mijn zorgen is dat in Nederland beide partijen steeds meer met de rug naar elkaar toe zijn gaan staan. Politici vinden zakenmensen graaiers en andersom hoor je in de zakenwereld dat politici er niets van begrijpen.”
En dat wederzijdse dédain is slecht voor de Nederlandse economie, denkt voormalig DSM-topman Peter Elvering.
Het moet wel heel moeilijk zijn geschikt personeel te vinden, Geert!
“Cars are going to crash, people are going to die – not to mention the huge expense to our country” (Tole’afoa Solomona Toa’iloa, leider van het protest tegen links rijden)
Maar premier Tuilaepa Sailele Malielegaoi heeft dus andere plannen. Met een plotselinge maatregel heeft hij geregeld dat auto’s in Samoa vanaf vandaag links moeten rijden. De premier wijst op het economische voordeel: Samoaanse expats in Australië en Nieuw-Zeeland kunnen nu mooi tweedehands auto’s naar huis sturen. Bovendien rijdt Japan ook links. Komt er ook nog bij dat ze zich zo lekker af kunnen zetten tegen buurlandje Amerikaans Samoa, dat natuurlijk rechts blijft rijden.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.