Afgelopen vrijdag verliet George Mitchell, de Amerikaanse Midden-Oostengezant, Israël en de Palestijnse gebieden zonder noemenswaardig resultaat. De impasse rond het continueren van de vredesonderhandelingen blijft hiermee in stand. Premier Netanyahu blijft bij zijn punt dat er wat hem betreft zonder enige voorwaarden aan nieuwe vredesonderhandelingen begonnen kan worden, maar president Abbas wil pas aan gesprekken beginnen, als Israël volledig stopt met het bouwen aan en uitbreiden van de nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever en in Oost-Jeruzalem.
Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.
Dit verhaal gaat eigenlijk alleen maar over getallen, grote getallen. Over beter gezegd, geld, veel geld.
Een voorstelling maken van veel geld is lastig boven een bepaalde grens. Mij lukt het nog wel tot enige miljoenen om er een gevoel bij te hebben. Maar boven de 100 miljoen ben ik kwijt. Maar om zaken in de (economische) wereld een beetje in context te kunnen plaatsen, is het wel handig om de grote getallen in ieder geval in verhouding tot elkaar te vatten.
Deze week ging dat helemaal mis. Ik kreeg het volgende artikel onder ogen en ergens halverwege moest ik afhaken. Hier even mijn samenvatting vanuit Nederlands perspectief met wat aanvullingen en updates:
Eerst gingen we van goederen naar goud of andere dure metalen. Toen van goud naar papiertjes (iou’s). Toen van papiertjes naar elektronisch geld. En nu uiteindelijk naar wiskundig geld. Anders kan ik het niet uitdrukken. Derivaten zijn slechts een complexe formule, ver af staand van de werkelijke waarde in de werkelijke wereld. “Werkelijkheid” is dan ook een abstract begrip geworden in de economie, net als waarde.
In een recent artikel in de Guardian werd de neergang van de filmcultuur beklaagd. Waren er vroeger fijnzinnige meesters als Yasojiru Ozu actief, daar wordt het nu beheerst door megalomanen zoals James Cameron. Vergeten wordt dat er een regisseur actief is die bijna het volmaakte tegenbeeld van Cameron is.
Werner Herzog en James Cameron zijn slechts bij één gelegenheid direct de concurrentie aangegaan. De Amerikaanse National Science Foundation bood een beurs aan voor een filmmaker om naar Antarctica te gaan. James Cameron schreef erop in, met het voorstel om een crew van 36 man mee te nemen. Omdat het 10.000 dollar per dag kost om een mens op Antarctica in leven te houden keek de stichting toch even verder, en kwam bij Werner Herzog uit, die voorstelde om met een crew van twee mensen te komen – een cameraman, en zichzelf als geluidsman. Het resultaat was de documentaire Encounters at the End of the World.
Deze episode benadrukt het fundamentele onderscheid tussen de beide heren. In een film als Avatar met veel geld en speciale effecten wordt de veronderstelde werkelijkheid tot een bedrieglijk sprookje gemaakt. De film zou gaan over de strijd tussen een authentiek, in harmonie met de natuur levende maatschappij, losjes geinspireerd op pre-columbiaans Amerika, en een westerse samenleving. De vraag is dan waarom Cameron niet het echte verhaal van de verovering van de Amerika’s in beeld brengt. De reden ligt zeer voor de hand. De werkelijke samenlevingen van bijvoorbeeld de Indianen in het Amazone-gebied voldoen niet aan het ideaalbeeld. Cameron vervalst de natuur, spiegelt een mooiere natuur voor die niet in werkelijkheid kan bestaan. Hij komt feitelijk nooit met de natuur in aanraking. Tussen hem en de natuur staan de mensen die hij in dienst heeft, en in laatste instantie de technologie.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.
“Patterson may lack the name recognition of a Stephen King, a John Grisham or a Dan Brown, but he outsells them all. Really, it’s not even close. (According to Nielsen BookScan, Grisham’s, King’s and Brown’s combined U.S. sales in recent years still don’t match Patterson’s.) This is partly because Patterson is so prolific: with the help of his stable of co-authors, he published nine original hardcover books in 2009 and will publish at least nine more in 2010.”
(Jonathan Mahler)
Op Sargasso bieden we regelmatig ruimte aan gastbijdragen. Dit maal een bijdrage van Diana welke ze schreef naar aanleiding van het lezen van deze analyse bij ons. Ze is zelf ook lid van een politieke partij.
Wie actief is in een partij kent ze wel. De verschillende soorten partijleden die er zijn. Bent u lid? Kijk eens rond en herken de volgende 20 types partijleden die er bestaan.
1. De Donateur
De Donateur stemt altijd op de partij en is lid geworden om zijn favoriete partij financieel te steunen door middel van contributie. Hij heeft echter geen zin en tijd om zich met het reilen en zeilen van zijn partij bezig te houden. Daarom komt de donateur nit op bijeenkomsten. Het partijblaadje wordt meestal nog wel gelezen maar emails verdwijnen meestal ongeopend in de trashcan.
2. De partijtijger
De trouwe fanatieke partijtijger is al vele jaren lid van de partij en heeft met name lokaal en provinciaal een waslijst aan functies op zijn naam. Afdelingsbesturen, raden, verkiezingscommissies, je kunt het zo gek niet bedenken of de partijtijger heeft het ooit gedaan. Ambities op landelijk niveau heeft de partijtijger meestal niet. De partij is vooral zijn belangrijkste hobby en al zijn vrije tijd gaat erin zitten. Zodoende kent hij iedereen en weet hij alles over de partij. De partijtijger is meestal een onverwoestbare optimist die zelfs bij de meest donkere prognoses positief en actief blijft.
3. De politicus
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Extreem-rechts bij pro-Wilders demonstratie?
“Onderzoeksgroep Kafka” ontwaart antisemieten en neo-nazis?
De bliksemafleider op de Burj Khalifa werkt
En dat levert mooie plaatjes op.
Maak je eigen zeehondenbontbikini
Maar 10 plekken, dus veel exclusiever dan weer H&M.
“The same thing that swept Scott Brown into office swept me into office. People are angry, and they?re frustrated. Not just because of what happened in the last year or two years, but what’s happened over the last eight years.”
Barack Obama over de verkiezing van Republikein Scott Brown tot Senator in Massachusetts.
De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.
Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.