Zoekresultaten voor

'goldman sachs'

Foto: Duopolie

Nate Silver en Shaheen de Kameel

COLUMN - In Amerikaanse sporten honkbal en basketbal wordt statistiek uitermate serieus genomen. Statistische analyses bepalen strategieën, selecties en voorspellingen van analisten en de American Statistical Association heeft een eigen afdeling en tijdschrift voor sportstatistieken. Voetbal daarentegen wordt door velen beschouwd als te complex om samen te vatten in getallen, en voorspellers hebben vaak een twijfelachtig statistisch talent, zoals Paul de Octopus vier jaar geleden en zijn huidige opvolgers Kevin de WKavia en Shaheen de Kameel.

Voor het WK in Brazilië hebben de welwillende amateurs echter concurrentie van voorspellers met serieuzere statistische cv’s, zoals de onderzoeksafdelingen van PriceWaterhouseCoopers (PwC) en Goldman Sachs, en Nate Silver, het genie van de Amerikaanse electorale statistiek.

PwC concentreert zich in hun rapport met WK voorspellingen op het uitrekenen van simpele historische correlaties. Het rapport laat zien dat WK-success samenhangt met het aantal professionele voetbalspelers in een land, het aantal toeschouwers bij professionele voetbalmatches, het thuisvoordeel en de vorm van het team, gemeten door de pre-WK prestaties. Op basis van huidige stand van deze weinig verrassende variabelen produceren de accountants een voorspelling van de kracht van elk team, waarbij Brazilië als beste uit de bus komt.

Goldman Sachs produceert regressies die het aantal doelpunten van elk team in elke match proberen te voorspellen uit soortgelijke achtergrondvariabelen. In een volgende stap gebruiken de kansverdelingen van deze voorspelde doelpunten om voor ieder team de kans op WK winst uit te rekenen. Ook hier komt Brazilië als favoriet uit de bus, met bijna 50% kans om de cup mee naar huis te nemen. Ondertussen rekenen de bankiers ook nog even uit of winst op het WK goed is voor de plaatselijke beurskoers (ja, maar slechts voor een paar weken).

Quote du jour | Homofobie en de vrije markt

“It’s entirely conceivable,” [Tony Kushner ] wrote, “that we will one day live miserably in a thoroughly ravaged world in which lesbians and gay men can marry and serve openly in the Army and that’s it.” Kushner went on to observe that things like poverty, militarism, environmental destruction, commodity fetishism and violence are “key to the successful functioning of the free market. Homophobia is not; the system could certainly accommodate demands for equal rights for homosexuals without danger to itself.” […]

And so, what now for the movement? If the recent shape of mainstream gay activism is any indication, then I’m all for winding it down. In 2012, the Human Rights Campaign honored Goldman Sachs with an award at its annual dinner, while naming Lloyd Blankfein as its national corporate spokesman for same-sex marriage. In an obscene form of pink-washing in which every banker, sweatshop overlord and oil baron gets a gay star, HRC’s most recent report on “corporate equality” proudly concludes that a record 304 of the nation’s largest businesses—including Chevron, Bank of America, Citigroup, JPMorgan Chase, Comcast, Google, Monsanto, Nike, Raytheon, Boeing, Target and General Electric—have a perfect rating on LGBT issues. […]

Will the gay movement spend its last days running a series of pop-up outrage campaigns whose relation to any improvement in gay people’s actual lives becomes increasingly notional? Or will it find, deep in the recesses of its political memory, some way to talk about inequality, commodification, police surveillance, gender, sex, health, love and desire writ large? “Gay rights may be obtainable,” Kushner wrote a political age ago, “but liberation depends on a politics that goes beyond, not an antipolitics…. Our suffering teaches us solidarity; or it should.”

CPB: ’too big to fail’-banken hebben financierings- en concurrentievoordeel

Wisten we natuurlijk al lang, maar nu wordt dit ook nog eens door een nieuwe studie van het CPB bevestigd:

Het omvallen van een grote financiële instelling kan grote negatieve gevolgen hebben voor de financiële stabiliteit, de overheidsfinanciën en de economie. Deze gevolgen kunnen zo groot zijn, dat de overheid besluit om dergelijke instellingen te redden om erger te voorkomen. […]

In feite neemt de overheid hiermee een deel van het kredietrisico van de kapitaalverstrekker over, waardoor een financieringsvoordeel voor “too-big-to-fail” financiële instellingen ontstaat. Dit financieringsvoordeel geeft financiële instellingen een prikkel om groter te zijn en meer risico te nemen dan maatschappelijk wenselijk is.

Zakenbanken betrokken bij beursgang Twitter gaven topcliënten andere informatie dan overige investeerders

Iemand nog verbaasd? Ik niet.

According to the Wall Street Journal, analysts who work for Goldman Sachs and other banks on the IPO, which raised $1.8 billion, have been privately telling select investors that Twitter’s revenue may not increase as fast as expected. […]

Investment banks under-hyping a deal they’re selling might not sound like a bad thing. […]

But it became a big issue in the bungled Facebook IPO, leading many to call the offering unfair to average investors. Facebook executives, shortly before the IPO, allegedly told a group of analysts employed by its underwriters that sales projections for the company were too high. The analysts then passed that information on to certain investors. But it didn’t come out until after the IPO that Wall Street’s favorite clients got a glimpse at potential problems at Facebook, at the same time that average investors were being whipped into a frenzy about the deal.

Morgan Stanley (MS) eventually had to pay $5 million to the State of Massachusetts for its role in Facebook’s selective disclosure of information. Facebook and its underwriters are still facing class action suits related to the deal.

And yet the same thing appears to have happened in the Twitter IPO.

Foto: copyright ok. Gecheckt 09-02-2022 copyright ok. Gecheckt 09-02-2022

Geen bal op tv | Occupy Amsterdam vs Wall Street

COLUMN - In de documentaire ‘Don’t shoot the messenger’ zagen we hoe Occupy Amsterdam het pispaaltje van de crisis was. Twee uur eerder leerden we in de Tegenlicht-documentaire The Wall Street Code over het monster dat de financiële whizzkids hadden gecreëerd.

Ergens in september 1995 stond ik op de Dam te kijken naar een groepje bezopen koorballen die, biertjes in de hand, iedereen die langskwam uitscholden voor pauper, zwerver, sloeber of arbeider. De meeste mensen fietsten snel door, een stel autonome punkers stapten echter van hun bakfiets en begonnen er op los te meppen. Toch goed dat er een God is.

Dezelfde reactionaire koorballenagressie zag ik gisteren in Don’t shoot the messenger, een verslag van binnenuit over Occupy Amsterdam. Achter het Beursplein, op de Warmoestraat, zit het hoofdkwartier van de Amsterdamse Studenten Sociëteit. Dus het was een kleine moeite voor de corpsleden om, wanneer ze daar zin in hadden, even een bezoekje te brengen aan hun buren om ze voor vieze zwerver uit te schelden. Ze deden pogingen hun tenten te slopen. En hun camera te molesteren. “Misschien moet je een krantenwijkje nemen in plaats van hier op de kosten van de samenleving je tijd te verdoen. Hoeven wij twintig procent minder belasting te betalen. Is iedereen gelukkig.” Of woorden van soortgelijke strekking. U moet de blikken van pure minachting er zelf bij bedenken. Dit zijn ze dan, onze toekomstige bankdirecteuren en topambtenaren.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Duopolie | Variabele beloning

COLUMN - Rabobank schaft de variabele beloning voor zijn Raad van Bestuur af. De tijden lijken enorm veranderd, want in de jaren ’80 gold juist dat managers teveel bescherming genoten en vooral bezig waren met het creëren van grote bedrijven. Die zorgen immers voor aanzien en zijn door bijvoorbeeld diversificatievoordelen minder risicovol. Terwijl aandeelhouders misschien liever willen dat het management voor een waardevol bedrijf zorgt in plaats van alleen maar zo groot mogelijk te worden. Om de aandeelhouders meer inzicht en inspraak in de onderneming te geven, zijn juist iniatieven zoals de Code-Tabaksblat en Sarbanes-Oxley in de Verenigde Staten ingevoerd.

Maar ja, je kunt als aandeelhouder natuurlijk niet constant bezig zijn met het in de gaten houden van het management. Daarom kan het handig zijn om de manager zelf ook een beetje aandeelhouder te maken door zijn beloning van de aandelenkoers of winst af te laten hangen. De manager verdient dan automatisch meer geld als het goed gaat met het bedrijf. De beslissing van de Rabobank lijkt in dit opzicht vreemd, en vooral ingegeven door de publieke opinie. In het Financieel Dagblad noemde econoom Marcel Canoy de kritiek op de variabele beloning in ieder geval al volkomen doorgeschoten.

Foto: copyright ok. Gecheckt 10-02-2022

Counterintelligence NSA, who has access to the intell goldmine?

ANALYSE - Shortly after the initial release of some documents from whistleblower Edward Snowden I wrote a little summary about the IT-policy implications for Europe based on earlier columns. A lot of additional documents have come out since then and we can basically conclude that almost every computer system on the planet is fully broken or at least very vulnerable to NSA interference or manipulation.

Nobody, including the NSA, Edward Snowden, Glenn Greenwald has a total oversight of all the in the tens of thousands of documents let alone the political or strategic implications of the info contained in them. Most of the news keeps focusing on the ‘scandal’ aspect and/or the person of Snowden. Being angry at the US government (practised by most opponents) and attacking the person of Snowden (a favorite of apologists of the US regime) distracts from defining adequate policy responses and so far there have been precisely none in Europe. This constitutes a massive failure of the various EU governments to protect their citizens’ rights and the economic sovereignty of their nations. It is also strange in light of the fact that an adequate policy response had already been formulated in July 2001 and really just needs to be implemented.

But every now and then the disinfo spread by some apologists for the behaviors of the NSA is useful for understanding how much worse the situation may just turn out to be. This article by a former NSA employee and ‘counterintelligence expert’ is a nice example of an attempt at smearing the whistleblower while actually digging the hole the NSA (and the US regime) is in much, much deeper. The piece claims Snowden secretly worked for Russian intelligence all along. While I do not share the authors views on Snowden’s motivations or allegiances the suggestion that outside organisations could have agents inside the NSA has some interesting implications.

If I understand the gist of this post correctly there is a much bigger breach than one would conclude based on the mainstream news from The Guardian. Not only can (and does) the NSA collect pretty much everything anyone does in the digital realm by breaking systems and breaking into systems. They then are unable to protect this sigint goldmine from falling into the hands the agents of foreign intelligence organisations. So now all our data is in the hands of both the US and Russian governments. This begs the question what other organisations have deep-cover moles inside the NSA using its infrastructure to do the hard works of global sigint for them? The Chinese government? A South-American drugs Cartel? Private Military Companies? Journalists-activist-terrorists? Goldman Sachs? The implications are astounding.

If what this academic-with-the-columnist-style says it true the disaster is exponentially much bigger than it would initially appear to be and this has very little to do with any ‘damage’ to the US image or its ability to ‘do’ intelligence. First America gave the world the Internet as a global communication infrastructure and now it has given an unknown number of completely unaccountable actors the keys to this infrastructure to do with as they please.

A Russian/Chinese/Israeli/Iranian spy will benefit both from the sigint collected by the NSA systems and even more from the info about what the US Intelligence community is (and is not) looking at. They could maybe also manipulate the collection process to steer the NSA away from things they would like to remain unseen. Any serious spy organisation would spend a lot of resources on creating that ability since the US has made itself totally dependent on signals intelligence as opposed to humans in the field who speak languages and understand cultures.

If the NSA has created a global spying machine whose output they cannot control perhaps it would be best to shut the whole thing down today. This would also have the additional benefit of respecting the human right of privacy (as described in Article 12 of the universal declaration of human rights) for most of humanity.

Foto: Sumanth Garakarajula (cc)

Pensioen ten koste van de allerarmsten

INTERVIEW - Wat doet de financiële sector met ons pensioengeld? Een gesprek met Rens van Tilburg over Nederlandse pensioenfondsen die willens en wetens bijdragen aan stijgende voedselprijzen.

Elke maand bouwen we een stukje pensioen op. Geld waarmee we straks, grijs en achter de geraniums, boodschappen kunnen doen. Althans, dat denken veel mensen. In werkelijkheid staat het geld dat opzij wordt gezet niet vast op een rekening en wordt het later ook niet uitbetaald aan onszelf. Het wordt belegd en vervolgens uitgekeerd aan de huidige generatie ouderen. Klik vooral hier voor een spoedcursus ‘Hoe werkt het Nederlandse pensioenstelsel’. Kort gezegd proberen pensioenfondsen het geldbedrag dat je opzij zet te vergroten door te beleggen of te speculeren. Deze fondsen bevinden zich onder andere op de grondstoffenmarkt, waar wordt gespeculeerd met bijvoorbeeld olie, edelmetalen en graan. Aangezien van graan broodjes worden maakt en het een belangrijke voedselbron is voor een groot deel van de wereldbevolking, wordt voor dit fenomeen ook wel de term ‘voedselspeculatie’ gebruikt.

Maar hoe gaat dat speculeren eigenlijk in zijn werk? En wat hebben de investeringen van pensioenfondsen voor effect op ons en op de Afrikaan?

Ik spreek erover met Rens van Tilburg, onderzoeker bij SOMO, een organisatie die onderzoek doet naar de maatschappelijke gevolgen van de activiteiten van multinationale ondernemingen. Daarnaast is hij lid van de Sustainable Finance Lab, het clubje onder leiding van Herman Wijffels dat zich bezighoudt met de toekomst van de financiële sector.

Foto: Robert Batina (cc)

Schimmige campagnefinanciering: Wie kopen de verkiezingen?

ACHTERGROND - De bedragen die omgaan in de Amerikaanse verkiezingen zijn bespottelijk. Tegelijkertijd dreigt de bewonderenswaardige transparantie van de campagnefinanciering te sneuvelen. Komt het nog goed met de Amerikaanse democratie?

De Amerikaanse verkiezingen zijn boven alles de verkiezingen van het geld. Er is nog nooit zoveel uitgegeven aan de campagnes als in deze cyclus. Een klein aantal individuen en organisaties laten hun invloed gelden.

De achttien grootste donateurs hebben tot nu toe al voor 100 miljoen dollar aan politieke campagnes geschonken, vooral Republikeinse. Bekend is Sheldon Adelson, een casinomagnaat, die er alles aan is gelegen om Obama uit het Witte Huis te krijgen. Hij en zijn vrouw schonken ruim 35 miljoen dollar aan de Republikeinen. In de top twintig zijn veel miljardairs te vinden. Daarnaast veel financials, hedge fund managers en dergelijke.

Als we kijken naar welke organisaties het meeste geven, dan zien we een meer wisselend beeld. De vakbonden zijn goed vertegenwoordigd. Zo geeft de National Education Association, de grootste bond van de VS, ruim 20 miljoen dollar aan verschillende kandidaten. Maar ook de American Federation of State, County and Municipal Workers is gul: 17 miljoen dollar. Lager op de lijst staan de grote bedrijven: Microsoft, AT&T, Comcast en Bain Capital (van Mitt Romney). De vijftig grootste donateurs schonken tot nu toe samen 310 miljoen dollar.

De opkomst van de Amerikaanse plutocratie

INTERVIEW - Een interessante aflevering van Bill Moyers Journal over plutocratie in Amerika. Bill Moyers, heeft een lange carriere achter de rug als journalist en woordvoerder in het Witte Huis. Hij is ook onversneden liberal, maar tevens genuanceerd. Zijn praatprogramma’s zijn vaak erg diepgaand.

Dit keer heeft hij journalist Matt Taibi (Goldman Sachs is een vampire squiden Chrystia Freeland, een Canadese journaliste (onder andere Financial Times), die veel over plunderende kapitalisten heeft geschreven.

Ga er even lekker voor zitten.

Foto: looking4poetry (cc)

Europa verdient de Nobelprijs

OPINIE - Oud Zeikwijf is van euroscepticus omgeslagen naar euroliefhebber. Die Nobelprijs vindt ze dan ook meer dan verdiend.

Vrijdag 12 oktober bij P & W werd er geschamperd over de toekenning van de Nobelprijs aan Europa want, ja, Griekenland, he. Neelie Kroes pareerde met: ‘Hier is het mee begonnen: de founding fathers hebben een moedig besluit genomen: dat moeten we nooit meer willen meemaken. We willen vrede, we willen welvaart voor de mensen van onze landen en we willen welzijn en we willen daarbij de democratie in optima forma realiseren.’ Ze nam me de woorden uit de mond.

Witteman had liever de prijs aan de VS willen geven, want hadden die niet na den oorlog ons de opdracht gegeven om een Europese unie te vormen omdat ze geen zin hadden om ons eeuwig te helpen? Dat de VS pas ingrepen in de Tweede Wereldoorlog wanneer ze na een gesprek met Churchill via de rode telefoon begrepen dat Rusland Europa dreigde te bevrijden, maakt het mij moeilijk hun goede bedoelingen in deze te geloven. Dat de VS – in ieder geval één hunner grootste banken, Goldman Sachs – direct en/of indirect debet zijn aan het Griekse debacle, gooit er nog een schepje  bovenop.

Foto: copyright ok. Gecheckt 25-10-2022

Op zoek naar de ‘alfawinst’

De laatste decennia hebben institutionele beleggers in toenemende mate geïnvesteerd in verwachte marktbewegingen, in plaats van ouderwetse aandelen en obligaties. Zolang dit doorgaat blijft het risico op spectaculaire financiële fiasco’s onverantwoord groot.

Enkele dagen geleden publiceerde het webzine Salon een bijdrage van Wallace Turbeville, een financiële insider en voormalig VP van Goldman Sachs. In dit stuk wees Turbeville op een fundamentele verandering die de afgelopen dertig jaar heeft plaatsgevonden op de financiële markten. Ooit investeerden marktpartijen hoofdzakelijk voor de lange termijn, in bedrijven of obligaties waarvan men verwachtte dat de intrinsieke waarde zou stijgen. Tegenwoordig investeert men vooral in de markt zelf, door te anticiperen op bewegingen in de markt. Met andere woorden: ooit werd winst gemaakt door de waardestijging van aandelen, momenteel maakt men winst door korte termijn investeringen op het juiste moment aan te schaffen en weer door te verkopen:

‘There was a time […], when investment was primarily about the fundamental value of shares of stock and corporate and municipal bonds. Investors acquired with a view to hold their investments long enough to realize this fundamental value. But the investing public is now enthralled by the mythic trader, able to spin gold from straw using only his sharp wits. […] The quest is a search for “alpha” returns that exceed the markets. Investment in a sound company or a plain vanilla municipal bond seems so very boring when the opportunity to grab a fraction of the limitless wealth of the Wall Street trader is on offer.’

Vorige Volgende