Wetenschap helpt Olympische droom

Een bijdrage van Eva Teuling van Sciencepalooza. Het Nederlands Olympisch Comitee (NOC*NSF) heeft de ambitie uitgesproken om Nederland bij de top-10 van beste topsport-landen van de wereld te brengen. Als kikkerlandje met slechts 16 miljoen inwoners moeten we daarvoor wat harder ons best doen dan landen als Canada en de VS, die uit een veel grotere vijver van talenten kunnen vissen. Maar, wie niet sterk is moet slim zijn! Eén van de slimme maatregelen om deze ambitie te bereiken is om wetenschappers zich met de sport te laten bemoeien. Hiervoor richtten NOC*NSF en TNO in 2006 de Stichting InnoSportNL op, die samenwerkingen heeft met onder andere de TU Delft, chemieconcern DSM en de Faculteit Bewegingswetenschappen van het VUMC. Sportlabs Landelijk zijn nu een vijftal sportlabs verrezen waar (top)sporters trainen onder professionele begeleiding van – jawel – een wetenschapper. Onder de naam Wetenschappelijke Ondersteuning Topsport (WOT) wordt kennis uit allerlei vakgebieden toegepast op sporters, zoals medische verzorging, voedingsadviezen en mentale en fysieke begeleiding. Ook hulpmiddelen zoals klimaatkamers en hoogtekamers om atleten voor te bereiden op andere weersomstandigheden worden niet gevreesd. Maar nieuw zijn de embedded scientists: wetenschappers die meedraaien in het dagelijkse leven van de topsporter, net als hun persoonlijke begeleider en voedingsadviseur al jaren doen. Eén voorbeeld van de combinatie van wetenschappelijk onderzoek en vooruitgang in de topsport zijn nieuwe turnhallen in Den Bosch.

Door: Foto: Sargasso achtergrond wereldbol
Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

The Berlin consensus

Een bijdrage van Philip Whyte, senior research fellow at the Centre for European Reform.

A broad consensus appears to have emerged across northern Europe on what ails the eurozone. The region’s current predicament, on this view, is the result of fecklessness and irresponsibility in geographically peripheral member-states. Countries in the periphery ran into difficulty because they mismanaged their public finances and lost ‘competitiveness’. The road to redemption, on this analysis, is for the peripheral countries to consolidate their public finances and embrace supply-side reforms. The task at EU level is to keep member-states on the straight and narrow by making sure that they comply with the fiscal rules and do what is required to remain ‘competitive’. This view, which is having a decisive influence on reforms to way the eurozone is run, coincides with that of the German government. Let us, then, call it the ‘Berlin consensus’.
As an analysis of what ails numerous economies across Europe, the Berlin consensus has much to commend it. There is no question that some countries have mismanaged their public finances. Greece, where governments disguised their profligacy by cooking the data, is the most egregious example. Nor is there any question that many ‘peripherals’, particularly across Southern Europe, face daunting supply-side challenges: low productivity, high drop-out rates from secondary education, inflexible labour markets, insufficient competition in services markets, rapidly ageing populations and low effective ages of retirement are a toxic brew. All these countries are on unsustainable paths and must push through thoroughgoing economic reforms. Depressingly, their reform efforts have been among the most pedestrian in the EU.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

De prijzenoorlog: acht jaar later

[speld]

Voor de meeste Nederlanders is het een schim uit het verleden, maar wie er direct bij betrokken was, draagt de herinnering een leven lang met zich mee: De prijzenoorlog van 2003, gestart door supermarktgigant Albert Heijn. Vandaag verschijnt het boek Frontlinie Koelvak, geschreven door ex-caissière Mildred Schuitevaart. Het boek bevat dagboekfragmenten, ooggetuigenverslagen en kleurenfoto’s uit deze bewogen episode uit de vaderlandse geschiedenis.

Ze lijkt de vrolijkheid zelve, een frisse en spontane studente Algemene Letteren. Maar Mildred, nu 24 en werkend aan haar masterscriptie, draagt een verhaal met zich mee. “Ik was scholiere en amper drie weken bezig met mijn nieuwe baantje toen de hel begon. Ik zat er middenin, van het ene op het andere moment. In één weekend ben ik volwassen geworden.”

Mildred zag met eigen ogen hoe haar klasgenoten veranderden in vakkenvullers, die in allerijl prijskaartjes moesten verwisselen en scanapparaten opnieuw instelden. “De verwarring, angst en het wantrouwen waren van de gezichten van klanten af te lezen. Was de lage prijs een truc? Werd hier een val uitgezet? Boodschappen doen werd iedere dag weer een stap in een mijnenveld.”

In het boek komen de begraven ervaringen van klanten aan bod. “De vrede mag getekend zijn, voor mij zal de oorlog altijd voortduren”, aldus huisvrouw Greta Luijckx. “De vanzelfsprekendheid waarmee ik vroeger een supermarkt binnenging, zal nooit meer terugkomen. Zodra ik de winkel binnenkom, voel ik mijn ademhaling en hartslag weer versnellen. Hoeveel kost het brood vandaag? Is het aardappelvak niet leeggehamsterd?”

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Moebarak afgetreden!

Wat niemand zelfs een maand geleden nog voor mogelijk had gehouden, heeft het Egyptische volk vrijdagmiddag voor elkaar gekregen. Na dertig jaar alleenheerschappij is Hosni Moebarak afgetreden. Dit heeft de vicepresident, Omar Suleiman, tegen het eind van de middag bekend gemaakt.

Vanmiddag werd reeds bekend dat de Egyptische president met zijn familie naar hun vakantievilla in Sharm el Sheikh was gevlogen. Rond het presidentiële paleis, waar een batterij tanks zich had opgesteld om duizenden woedende betogers tegen te houden, sloeg een grimmige sfeer om in een feeststemming.

“Tanks voor het presidentiële paleis draaien hun lopen weg van de betogers,” twitterde Saeed Ahmed vanmiddag. “Gejuich klinkt. Een soldaat klimt uit de tank en hangt een Egyptische vlag aan de schietkoepel.”

En nu heeft de Egyptische leider dus het hoofd gebogen voor de wil van het volk, dat tweeëneenhalve week zijn rug recht en zijn poot stijf hield. In de straten van Caïro, op het Tahrirplein, voor het presidentieel paleis. Vrome beloften over eerlijke verkiezingen en echte democratisering waren voor haar niet voldoende. Het volk had vooral één wens: Down, down, Mubarak! Moebarak moet weg! Alleen dan kon men er zeker van zijn dat het geen list was van de elite om alsnog aan de macht te blijven; maar dat het dit regime menens is dat men de wensen van het volk zal inwilligen.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Het verhuiscircus, deel 23

Er is weer nieuws van het front van het gevecht om de vergaderplaats van het Europees Parlement. Een nieuw rapport laat zien dat 91% % van de Europarlementariërs en medewerkers van de maandelijkse Straatsburg-vergadering af wil. Eigenlijk zijn de kosten zelf (180 miljoen euro per jaar, 19 miljoen ton CO2) nog niet eens het grootste probleem. Het is de democratie die er onder lijdt,  zo valt te lezen.

Straatsburg is duur en slecht bereikbaar. Bekend is dat veel media het zich niet kunnen veroorloven om naar Straatsburg te komen, wat de journalistieke controle verzwakt. Maar ook het parlementaire werk lijdt onder de verhuizingen. Het rapport staat bol van ergernissen: “Na een week Straatsburg ben ik kapot (…) Velen klagen over allergieën, problemen met de stoelgang, stress”, zegt een medewerker. “Ik heb een klote tijd (…) Je verliest een halve dag om er te komen, een halve dag om weer terug te gaan”, zegt een ander.

Europarlementariërs hebben last van de reputatieschade door het verhuiscircus. Burgers weten vaak niets van hun werk, behalve dat er onnodig gereisd en geld verkwist wordt .  “Het hangt als een albatros om je nek”, zegt een langzittend parlementslid. Was Straatsburg eerst een symbool van verzoening, het is nu een symbool van verspilling en daarmee een enorm obstakel in de verantwoording van het EP naar de Europese burger.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Vorige Volgende