Een jongeman verdedigt in heldere zinnen zijn proefschrift tegenover zeven hoogleraren in toga. Op de eerste rij van de publiek zit zijn vader, een man wiens pantalon zo ver is omhoog gekropen dat de bedekking van zijn onderbenen nu vooral voor rekening komt van zijn witte, hoog opgetrokken tennissokken. De man heeft een kapsel dat alleen nog maar als parodie bestaat. Tussen de wijd openhangende panden van zijn colbertje rust een stropdas op het witte overhemd. Midden op de stropdas bevindt zich een gele gitaar en daar omheen dansen een aantal bonte figuurtjes die ik niet kan onderscheiden vanaf mijn positie. De das is volkomen verkeerd gestrikt. Het brede uiteinde reikt tot net onder de tepels, het dunne uiteinde is zo lang dat de man het overschot in zijn pantalon heeft gestopt. Het lijkt alsof de gele gitaar van een elektriciteitskabel is voorzien.
GEKLEURD – Russia Today (pro-Gadaffi, pro-Assad) schildert Amsterdam af als één groot Islamistan. De roze buren applaudisseren. FILMPJE!
Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.
In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.
(Orgineel uit 1776 hier. Orgineel uit 1581 dat de inspiratie is voor het orgineel uit 1776 hier)
hen in the Course of human events it becomes necessary for people to dissolve the commercial, legal and moral bands which have connected them with an industry and to assume among the powers of the earth, the separate and equal station to which their most fundamental principles entitle them, a decent respect to the opinions of mankind requires that they should declare the causes which impel them to the separation.
We hold these truths to be self-evident, that all lives are enriched by the sharing of culture, that citizens are endowed by their democracies with certain unalienable rights, that among these are knowledge, true ownership of their property and the sharing of culture. That to secure these rights, laws are instituted among the people, deriving their just powers from the consent of the governed. That whenever any of these laws become destructive of these ends, it is the right of the people to alter or to abolish them, and to institute new laws, laying their foundations on such principles and organizing their powers in such form, as to them shall seem most likely to effect their safety and happiness.
Prudence, indeed, will dictate that laws long established should not be changed for light and transient causes; and accordingly all experience hath shewn that mankind are more disposed to suffer, while evils are sufferable, than to right themselves by abolishing the forms to which they are accustomed. But when a long train of abuses and usurpations, pursuing invariably the same object, evinces a design to reduce them under absolute despotism, it is their right, it is their duty, to throw off such laws, and to provide new guards for their future cultural wealth. Such has been the patient sufferance of the people of the Internet; and such is now the necessity which constrains them to alter their former systems of cultural distribution. The history of the present copyright industry is a history of repeated injuries and usurpations, all having in direct object the establishment of an absolute tyranny over the culture of the people of Earth. These are just some of the effects of the lobbying of the copyright-industry:
The destruction of our cultural heritage by forced obliteration and decay, by forbidding or hindering the reduplication and sometimes even the restoration of cultural artifacts. – The destruction of our future, by frustrating education and the sharing of knowledge, thereby condemning many to lower life standards than they could otherwise achieve, especially in developing countries. – The destruction of the creative process, by legally forcing artists and authors to steer clear of any sources of inspiration, and punishing them for accidental similarities and citations. – The destruction of free access to key, contentious pieces of political information by preventing maximum distribution of this information. – The destruction of human and natural resources, by forcing the re-creation of works that would be perfectly usable with some minor rework, but not allowing such re-use. – The destruction of social and economic order, by allowing the control of much of our heritage to end up in just a few hands. Leading to a society where a few have a lot, and a lot have little. – The destruction of innocent lives by transporting citizens of other nations beyond Seas to be tried for offences that are not even offences in their home nations.
In every stage of these oppressions we have petitioned for redress in the most humble terms: Our repeated petitions have been answered only by repeated injury. Corporations, whose character is thus marked by every act which may define tyrants, are unfit to be conduit of culture for a free people. Nor have we been wanting in attentions to our corporate cultural overlords. We have warned them from time to time of attempts by their lobbying to extend an unwarrantable jurisdiction over us. We have reminded them of the limits of our patience and the growing existence of alternatives to their wares. The most recent efforts of the copyright industry to circumvent our most fundamental democratic institutions leaves us no choice but to defend our culture by taking it out of the hands of these corporations.
We, therefore, the Pirates of the World, do, in the name, and by authority of the good people of the Internet, solemnly publish and declare, that we are free and united, and no longer recognize the legal or moral validity of the copyright claims of aforementioned corporations, that we are absolved from all legal and moral allegiance to these corporations, and that all connections between the people of the Internet and the copyright industry is and ought to be totally dissolved; and that as free and Independent people, we have full power to download, distribute, remix, broadcast, perform and to do all other acts and things which Independent people may of right do. And for the support of this declaration, with a firm reliance on strong cryptological protection, we mutually pledge to each other our lives, our fortunes, and our sacred bandwidth.
printable version for those ink-based-real-life signing parties here
’Wat doen we met de ouderen?’ Dat is een van de grote sociale vragen van deze tijd. Het is duidelijk dat we moeten voorkomen dat het reservoir aan talent ongebruikt aan de kant blijft staan, stelt Joop Schippers, hoogleraar Arbeids- en Emancipatie-economie aan de Universiteit Utrecht.
Het basisprincipe van de verzorgingsstaat is dat sommige groepen worden vrijgesteld van de plicht hun eigen inkomen te verdienen, omdat ‘we’ hen te zwak (zieken/arbeidsongeschikten) of te oud achten (65-plussers) óf omdat we vinden dat zij hun tijd beter kunnen gebruiken (leerplichtige jongeren).
Piramide is urn geworden
De meeste ‘vrijgestelden’ vinden we dan ook aan de top en aan de basis van de bevolkingspiramide. Die ooit door demografen bedachte piramide is echter veeleer een urn geworden, met een steeds bredere bovenkant. Immers, daar vinden we momenteel de omvangrijke cohorten babyboomers terug. Door de voortdurend stijgende levensverwachting wordt de urn bovendien steeds hoger.
In een sociaal en economisch houdbare verzorgingsstaat vormen de ‘vrijgestelden’ een minderheid ten opzichte van degenen die de verzorgingsstaat dragen. Met de stijging van de levensverwachting neemt het aantal burgers boven de 65 jaar hand over hand toe. Hun aandeel in de Nederlandse bevolking beweegt van 14 procent halverwege het eerste decennium van deze eeuw tot bijna 25 procent in 2050. De verzorgingsstaat dreigt uit balans te raken. Werk- en stuurgroepen en in hun kielzog politici concentreren zich daarbij op de kosten van de AOW, de aanvullende pensioenen en de zorg, die uit de hand lopen.
Dat kan! Sargasso is een collectief van bloggers en we verwelkomen graag nieuw blogtalent. We plaatsen ook regelmatig gastbijdragen. Lees hier meer over bloggen voor Sargasso of over het inzenden van een gastbijdrage.
DATA - Minister Schippers wil het experiment met vrije tandartstarieven doorzetten, maar de Tweede Kamer trok daar vorige week een streep door. Dat is maar goed ook. De cijfers zijn veel slechter dan in de media gerapporteerd.
Tandartsen mogen sinds begin dit jaar zelf bepalen wat zij voor hun diensten vragen. Al snel kwamen er berichten dat de prijzen stegen in plaats van daalden, zoals minister Schippers had gehoopt. Marktwerking zou toch tot meer concurrentie en service leiden?
Onlangs bleek uit onderzoek van de Nederlandse Zorgautoriteit (NZa) dat de prijzen toch waren gestegen: gemiddeld met zo’n 6 procent, inflatie niet meegerekend, anders zou het rond de tien procent liggen. Maar deze prijs is een gemiddelde. Wie de cijfers er eens bijhaalt (diep in het rapport weggestopt), ziet dat de verschillen tussen veel behandelingen groter zijn. En laten nou net de populaire behandelingen duurder zijn geworden. Flink duurder soms.
De meest populaire behandeling, de periodieke controle, steeg in het eerste kwartaal met 3,1 procent. Het maken van een röntgenfoto met 4,1. Tot zover valt het mee. Je kunt zelfs zeggen dat deze prijzen ongeveer gelijk bleven als je de inflatie meerekent.
Een gebitsreiniging is sinds 2011 echter 13,21 procent meer gaan kosten. Een vulling 15,4 procent. En voor een probleemgericht consult betaal je bijna een vijfde meer.
Bedrieglijk echt gaat over papyrologie en dan vooral over de wedloop tussen wetenschappers en vervalsers. De aanleiding tot het schrijven van het boekje is het Evangelie van de Vrouw van Jezus, dat opdook in het najaar van 2012 en waarvan al na drie weken vaststond dat het een vervalsing was. Ik heb toen aangegeven dat het vreemd was dat de onderzoekster, toen eenmaal duidelijk was dat deze tekst met geen mogelijkheid antiek kon zijn, beweerde dat het lab uitsluitsel kon geven.
Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.
Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.