We moeten ons blijven verzetten

Jullie hebben al een paar weken niet van me gehoord over de bezuinigingen. Hoe nu? Zijn ze van de baan? Welnee — met de beruchte voorjaarsnota komt er immers opnieuw een flinke dreun aan. En gezien de slapte waarmee tot nu toe in universitaire kring is gereageerd op al het onheil, zou ik het als neoliberale politicus in een coalitie met radicaal rechts wel weten: daar kunnen nog makkelijk honderden miljoenen worden weggesneden. Als deze regering blijft zitten, dan gaat dat gebeuren. De vraag is nu alleen: waartegen precies te protesteren? Er zijn, alleen al bij mij, minstens drie lagen van ontevredenheid. Nuttige torens De eerste laag is een materiële: het gaat over de centen, over de huidige bezuinigingen en de bezuinigingen die er nog aankomen. Die gaan allerlei mensen hun baan kosten. Ze brengen de kwaliteit van het hoger onderwijs ernstige schade toe, en in de sector waarin wij werken heeft dat onherroepelijk ook gevolgen voor het voortgezet onderwijs – wij leiden immers de mensen op die daar straks aan de slag moeten. Er wordt nu al op allerlei manieren schandelijk omgesprongen met medewerkers. Neem bijvoorbeeld de internationale collega’s die hierheen zijn gelokt met fraaie beloften, die hier nu een loopbaan proberen op te bouwen en die ineens te horen krijgen dat we van gedachten zijn veranderd en dat ze dus weer mogen ophoepelen. De tweede laag is die van weerzin tegen de al decennia voortdurende sloop van de publieke sector. Alle lagen van het onderwijs worden al jarenlang geteisterd door steeds verdere reducties — net als de zorg en tal van andere sectoren. Eigenlijk wordt iedereen die zich inzet voor de publieke zaak, al zo lang als ik werk getreiterd door degenen die de publieke zaak eigenlijk moesten beschermen. Het land is in veel opzichten echt minder goed georganiseerd dan aan het begin van deze eeuw. De huidige sloopkogel van Eppo Bruins gooit er alleen nog maar een paar nuttige torens extra om. Duistere types De derde laag is nog dreigender en grootser: we leven in een tijd waarin instituties op allerlei plaatsen worden bedreigd. In Amerika worden boeken over de taal van Marguerite Yourcenar uit bibliotheken verwijderd omdat ze als te woke worden bestempeld, en wordt allerlei waardevol onderzoek stopgezet. In Hongarije zijn universiteiten al gesloten, en mogen kinderboeken waarin bijvoorbeeld homoseksuelen voorkomen niet in de buurt van scholen of kerken worden verkocht. Het anti-intellectualisme neemt inmiddels heel nare vormen aan — vormen die we herkennen uit de jaren dertig — terwijl tegelijkertijd op allerlei manieren verder wordt geknaagd aan de rechtsstaat en de democratie. De Nederlandse regering bestaat vooral uit sukkels. Het is mij niet duidelijk hoeveel would-be-fascisten ertussen zitten: minstens één, maar de meerderheid is misschien vooral onnozel. Toch voeren ze — juist in die onnozelheid — een beleid uit dat in een volgende ronde gemakkelijk kan leiden tot veel rakere klappen. Na een chaotisch Trump-I kwam er immers ook een Trump-II, mogelijk gemaakt door de ontwrichting van de eerste periode. Waartegen verzetten we ons nu? We mogen natuurlijk best zeggen: tegen alle drie, maar het zijn kwesties van nogal verschillende orde. En dan zou ik zeggen: het eerste punt is op zich al erg genoeg, maar pas in het licht van het tweede en derde punt wordt het een ramp. En die laatste twee hebben alles met elkaar te maken — wat we nu allemaal meemaken, kan moeilijk anders worden gezien dan als onderdeel van de totale vernieling van de openbare ruimte. En die vernieling kan uiteindelijk alleen maar uitmonden in bestuur door duistere types die het niet goed met ons voorhebben. En daar moeten we ons tegen blijven verzetten. Op 24 mei a.s. vanaf 13:00 is de landelijke manifestatie De Straat op, een brede demonstratie tegen de onkunde van dit kabinet en vóór een open democratie en burgerrechten. WOinActie is deze dag aanwezig.  

Door: Foto: Bernhard De Grendel - Marguerite Yourcenar-Bailleul, via Wikimedia.

Closing Time | Empty Eyes

Within Temptation is geen onbekende hier, maar komt vanavond toch nóg een keer langs in de Closing Time. Dit nummer is namelijk een relatief onbekend b-kantje. Onbegrijpelijk dat deze indertijd niet het reguliere album (The Unforgiving) heeft gehaald, want Empty Eyes is een prima nummer dat qua kwaliteit en stijl prima past bij de rest van het album.

Doneer!

Sargasso is een laagdrempelig platform waarop mensen kunnen publiceren, reageren en discussiëren, vanuit de overtuiging dat bloggers en lezers elkaar aanvullen en versterken. Sargasso heeft een progressieve signatuur, maar is niet dogmatisch. We zijn onbeschaamd intellectueel en kosmopolitisch, maar tegelijkertijd hopeloos genuanceerd. Dat betekent dat we de wereld vanuit een bepaald perspectief bezien, maar openstaan voor andere zienswijzen.

In de rijke historie van Sargasso – een van de oudste blogs van Nederland – vind je onder meer de introductie van het liveblog in Nederland, het munten van de term reaguurder, het op de kaart zetten van datajournalistiek, de strijd voor meer transparantie in het openbaar bestuur (getuige de vele Wob-procedures die Sargasso gevoerd heeft) en de jaarlijkse uitreiking van de Gouden Hockeystick voor de klimaatontkenner van het jaar.

Foto: Area C, Maale Adumim, B1408, CC BY-SA 4.0, via Wikimedia Commons.

Israëlisch kabinet staat eigendom voor Joden in bezet gebied toe – nieuwe stap naar annexatie

NIEUWS - Het Israëlische “veiligheidskabinet” heeft zondag besloten om de mogelijkheid te heropenen van de registratie van eigendom van land in de “Area C” van de Westoever, het gebied van de Westoever waar Israël de volledige zeggenschap over heeft. De registratie is een proces waaraan landmeters deelnemen en waarbij het bezit wordt opgetekend als in een kadaster (in Israël een ”tabu”) Als het proces is voltooid is het bijna onmogelijk het nog aan te vechten. Uiteraard geldt de registratie alleen voor bezit van Joden. Het regeringsbesluit is daarom opnieuw een belangrijke stap op weg naar de totale annexatie van het gebied van Area C, die 61% beslaat van de totale Westoever en het merendeel van de Israëlische nederzettingen omvat.

Landregistratie was onder het Ottomaanse bewind een normaal proces. In de periode van het Britse mandaat werd dat voortgezet en nadat Jordanië in 1949 de Westoever bezette, werd een nieuw registratieproces opgestart. Dat werd echter in 1967 ruw door Israël onderbroken en sindsdien vond geen nieuwe registratie meer plaats. Wel werd een nieuw classificatiesysteem ingevoerd, voor verschillende soorten grond, waarbij – bijvoorbeeld – gemeenschappelijk gebruikte weidegrond gewoonlijk tot ”staatsland”  werd verklaard dat aan de staat verviel. Het systeem was gewoonlijk heel  ongunstig voor Palestijnse landeigenaren. Velen voerden een een verloren strijd met hun oude Ottomaanse akten tegen een horde landmeters, die volgens het ingewikkelde nieuwe systeem (in de jaren ’80 ontworpen door een dame van het ministerie van Justitie, Plia Ahlbeck) te werk gingen. Zo kwamen de nederzettingen aan grond. het gewoonlijk een gevecht tegen de bierkaai.

Foto: Sargasso achtergrond wereldbol

Steeds meer stemmen tegen begrotingen in de Eerste Kamer

Op 22 april 2025 stemde de Eerste Kamer in met de laatste begroting van het reeds lopende jaar. Een verwerping van een begroting (zoals voor het laatst in 1906) was nog niet in zicht, maar het aantal tegenstemmen in de Eerste Kamer bij begrotingsbehandelingen is de afgelopen jaren hoger dan voorheen. 2025 lijkt daarbij een nieuw record.

Achtergrond

Tegen een begroting stemmen is niet alleen gebruikelijker geworden in de Eerste Kamer, maar ook in de Tweede Kamer. De Eerste Kamer stelt zich echter doorgaans zeer terughoudend op bij het behandelen van begrotingen (zie Begrotingsbehandeling in de Eerste Kamer). Dit komt deels doordat de senaat een begroting niet mag amenderen, maar bij ontevredenheid alleen kan tegenstemmen. Het afwijzen is een zwaar middel, waarvan de gevolgen ook niet geheel duidelijk zijn.

In de periode 1971-2002 werd een begroting vaak eerst ‘administratief afgehandeld’ (zonder stemmen), en daarna pas besproken in het nieuwe jaar. Als er niet gestemd wordt, kunnen partijen nog wel aangeven dat zij tegengestemd zouden hebben als het in stemming was gebracht (dit staat bekend als een ‘aantekening vragen’).

Neem bijvoorbeeld de begroting van 2000. Hierbij werd twee keer een aantekening gevraagd: de SP vroeg om een aantekening bij de begroting van Onderwijs, Cultuur en Wetenschap en GroenLinks wilde geacht worden tegen de artikelen over kernwapens in de begroting van Defensie gestemd te hebben.

Lezen: Venus in het gras, door Christian Jongeneel

Op een vroege zomerochtend loopt de negentienjarige Simone naakt weg van haar vaders boerderij. Ze overtuigt een passerende automobiliste ervan om haar mee te nemen naar een afgelegen vakantiehuis in het zuiden van Frankrijk. Daar ontwikkelt zich een fragiele verstandhouding tussen de twee vrouwen.

Wat een fijne roman is Venus in het gras! Nog nooit kon ik zoveel scènes tijdens het lezen bijna ruiken: de Franse tuin vol kruiden, de schapen in de stal, het versgemaaide gras. – Ionica Smeets, voorzitter Libris Literatuurprijs 2020.

Closing Time | Vuur & Zijde

Dat roept toch wel verwachtingen op, een band genaamd ‘Vuur en zijde’, die hun debuutalbum ook nog eens de titel ‘boezem’ heeft meegegeven. Het nummer Zusterzon is klinkt heel aangenaam en ontspannen, en zeker de moeite waard. Voor hen die nieuwsgierig zijn naar wat voor soort muziek ze gaan luisteren, volgens Metallum maakt Vuur & Zijde Atmospheric Post-Black Metal, terwijl de muzieksite Treble van mening is dat ’they’re arguably more post-punk than metal’. Ik neem het allemaal maar aan, ik  ben al een jaar of tien afgehaakt qua genre-namen. Treble is overigens óók van mening dat dit één van de beste metalplaatjes van vorig jaar was. Mooi artwork voor de hoes ook, trouwens. Meer van dit graag!

Foto: It is not a joke, Authenticity Ha ha © Nora Turato © foto Wilma Lankhorst.

Kunst op Zondag en de drie van Venlo

RECENSIE - Tegenover het station van Venlo liggen twee mooie musea: Museum Van Bommel Van Dam en het Limburgs Museum. Deze zomer vind je hier een interessant programma voor een culturele ontdekkingsdag in het zuiden. Voor Kunst op Zondag bezocht ik de zomerse drie van Venlo. Het zijn de tentoonstellingen Giselle Kuster en It’s not a Joke in Museum Van Bommel Van Dam en bij de buren (het Limburgs Museum) de Hete Vuren.

Venlo_ Giselle Kuster en haar galerie in Leiden© collage Wilma_Lankhorst.

Impressie van het aanbod in Giselle’s galerie in Leiden© collage WL.

Kennismaking met Giselle Kuster

Tijdens mijn bezoek aan de tentoonstelling ‘De luiken Open’ van Evert Thielen (Venlo, 1954) zag ik een oproep voor werken van Giselle Kuster (1911-1972). Voor mij een onbekende schilder. Maar de oproep leverde tot grote verrassing van het museumteam ruim 130 werken op. Ook het museum zelf heeft verschillende werken van Kuster in haar collectie. Uit dit grote aanbod zijn 75 werken geselecteerd die je in vier thema’s kennis laten maken met het  leven en werk van Giselle Kuster. Haar ouders hadden een kledingatelier. Al vroeg zagen zij dat hun dochter een groot tekentalent had. Giselle kreeg tekenles en ging na de middelbare school naar de kunstacademie in het Belgische Luik. In 1940 verhuist het gezin naar Leiden en Giselle opent daar haar eigen galerie. Naast eigen werk exposeert ze werk van tijdgenoten als Charley Toorop, Otto Rees, en Jan Sluijters.

Lezen: De BVD in de politiek, door Jos van Dijk

Tot het eind van de Koude Oorlog heeft de BVD de CPN in de gaten gehouden. Maar de dienst deed veel meer dan spioneren. Op basis van nieuw archiefmateriaal van de AIVD laat dit boek zien hoe de geheime dienst in de jaren vijftig en zestig het communisme in Nederland probeerde te ondermijnen. De BVD zette tot tweemaal toe personeel en financiële middelen in voor een concurrerende communistische partij. BVD-agenten hielpen actief mee met geld inzamelen voor de verkiezingscampagne. De regering liet deze operaties oogluikend toe. Het parlement wist van niets.

Closing Time | Blume

De Einstürzende Neubauten zijn een avant-garderockgroep uit Berlijn, die sinds 1980 actief zijn.

Frontman Blixa Bargeld is bij een breder publiek bekend vanwege zijn samenwerking met Nick Cave & The Bad Seeds.

Petitie voor motie van wantrouwen tegen minister Faber

NIEUWS, OPROEP - Afgelopen vrijdag ging een petitie online waarin wordt opgeroepen een motie van wantrouwen in te dienen tegen minister Faber. De initiatiefnemer gaat morgen een mail naar de 2e Kamer sturen om uit te zoek wanneer de petitie kan worden aangeboden.

Op moment van dit schrijven was de petitie al 64.819 keer ondertekend. De petitie kan via De Goede Zaak worden ondertekend.

De tekst van de petitie:

Closing Time | Script For A Jester’s Tear

Uit de annalen van de progrock: Marillion speelde in april 1983 in het Hammersmith Odeon.

Zanger Fish (Derek Dick) doet hier duidelijk Peter Gabriel uit z’n Genesis-tijd na – de zang, de make-up, de theatraliteit – maar geeft desondanks een goede show weg.

Closing Time | I Know It’s Gonna Happen Someday

De Britse indierockzanger Morrissey doet hier een aardige poging de stijl van een oude crooner te benaderen, begeleid door interessante samples.

Van het album Your Arsenal (1992). Een jaar later al zou niemand minder dan David Bowie het nummer overnemen voor zijn plaat Black Tie White Noise.

Steun ons!

De redactie van Sargasso bestaat uit een club vrijwilligers. Naast zelf artikelen schrijven struinen we het internet af om interessante artikelen en nieuwswaardige inhoud met lezers te delen. We onderhouden zelf de site en houden als moderator een oogje op de discussies. Je kunt op Sargasso terecht voor artikelen over privacy, klimaat, biodiversiteit, duurzaamheid, politiek, buitenland, religie, economie, wetenschap en het leven van alle dag.

Om Sargasso in stand te houden hebben we wel wat geld nodig. Zodat we de site in de lucht kunnen houden, we af en toe kunnen vergaderen (en borrelen) en om nieuwe dingen te kunnen proberen.

Vorige Volgende