NL 2003. Van Saskia Diesing. Met oa Misja van Baaijen, Babette Mulder en Dunya Khayame. Du is een Nederlandse film die zich gewillig laat omschrijven als een droogkomische roadmovie. Twee mannen, een Duitse sergeant met zelfmoordneigingen en een Hollandse voortvluchtig psychiatrisch patiënt met nihilistische wanen kruisen op een motor met zijspan door het lege land van Oost-Groningen. Het verschil tussen de twee staat garant voor bitterkomische scènes, aangelengd met humor over de Duits-Nederlandse cultuurverschillen. Om de film te wortelen in de waan van de dag passeren ook de Arabisch-Nederlandse verschillen de revue. Du ging op het Rotterdamse filmfestival in première met vier andere Lolamoviola’s: door de VPRO gefinancierde korte producties van aankomende talentvolle filmmakers.
Droogkomische roadmovie waarin twee mannen op een zijspan het landschap van Oost-Groningen doorkruisen. Werner, een overspannen Duitse sergeant die zelfmoord wil plegen, en Ferdi, een voortvluchtig psychiatrische patiënt die aan nihilistische wanen lijdt, hebben onverenigbare opvattingen over de werkelijkheid maar proberen elkaar ondanks hun verschillen te begrijpen.
Ik belde zondagochtend bijna naar nachdienst(.nl) om carolijn visser de reisverhalenschrijfster die daar te gast was te vragen of ze op al haar vele verre reizen (jarenlang estland en nog veel exotischer, schreef al een berg boeken) niet ook ooit wel eens contact had gehad met een subcultuurtje van straatmuzikanten groene aktivisten, van oosters culturele onthaasting en genotsmiddelen gecharmeerden, kunstenaars, hobos, kortom het soort hippies dat beperkte bekendheid geniet onder de naam rainbow family, ze had in niet al ver verleden haar immuun systeem goed hoorbaar geweld aangedaan tenslotte. Zo verkouwuh als wat. Velen van deze zogenaamde rainbows dwalen tenslotte ook over de wereld om de reusachtige rafelige ‘vrouwerpower’ eindjes aan elkaar te knopen (mooi nieuw woord he?).
Ik was 20 jaar een lifter, (motor)fietser, op straat en langs de weg lever, vaakverhuizer en wandelaar. Na een jaar of 7 kwam ik na/via een kort maar krachtige ziekte in contact met hen. Op hun jaarlijks en telkens ergens anders terugkerende zeer afgelegen plaatsvindende ritueel, het met op het hoogtepunt na met nogal verschillend aangeklede (vliegensvlug vervulbare) voorvredegebeden (een van de ‘leiders’ ((er uitdrukkelijk geen te hebben in een uit en treure herhaald geloofsartikel en dus is oever- en eindeloze discussie vaak niet van de lucht) schreef zelfs een akopalipties boek waarin de laatste slag door middels van mediatie beslist word. festival bekend als de rainbow gathering lijkt op een Tianaman Square protest waarbij veel geloop en gezeul en zit in de moeite die ze doen moeilijkheden uit de weg te gaan door enorm afgelegen stukken landschap te gebruiken (de meesten hebben ook weinig of niks te makken). Dat lukt niet altijd of eigenlijk zelfs telkens weer niet 100%. Er word in ieder geval opzicht uitgeoefend door de bosbouw ‘behu-u-urden’ (behoorlijkaards met umlaut) en soms is de federale politie in grote getale aanwezig om op elk kantje boord legale schoonheidsfoutslakjes zout te leggen maar de live-in vehicle bouw en trouw is een aardig breed verbreid fenomeen in amerika waar de rbf haar oorsprong nam in de zeventiger jaren. Tussen haakjes, de regenboog kleuren zijn nog niet eens een kwart van de tijd sindsdien verstreken dezelfden waarmee ook de homo pronkt.
Carolijn Visser gaat nogmaals in China wonen. Daar zijn de westerse rainbows nog niet in massale getale doorgedrongen maar in australie en afrika vonden al wel gatherings plaats (getuigenverslag van laatstgenoemde was erg inspirerend, een shamanin had dieren toestemming gevraagd en gekregen).
De chinese rainbows avant la lettre poogden vertrouwen in aard(se )kracht en pracht te vieren juist en zelfs waar ze eigenlijk helemaal gesloopt, onder de voet gelopen, verstikt en verstopt was. Heel moedig. Iets dergelijks beleef ik gister in zeeland. Een rainbow weekendje word ondanks bruut bulldozer geweld dat tot bijna aan de voordeur oprukt op Tiengemeten waar Natuurmonumenten op die manier herstel denkt te moeten inleiden. Het doel heiligt tenslotte nog steeds de middelen. Als je bedenkt dat maar 3 heel kleine stipjes van het eiland ueberhaupt groen waren (en moeten blijven trouwens) inplaats van akkers en schapengraasland, lijkt de hier bij het allerneoliberaal duivelst eng onbegrip en delegatie macht tot uitdrukking brengende zegswijze ‘nieuwe bestemming’ gebruikelijke kapitaalvernietiging heel wat absurder. Niet alleen dat maar er was rainbowfamily belanstelling en bezetting. Het vrouwelijk schoonspersoon (rainbows noemen elkaar sister en brother) dat met de nog voorhanden zijnde en reaal bestaande verweving tussen mineraal plant dier en mens, droog, hard, zacht vochtig bevacht beveerd en plaatselijk behaar voor zwaar industrieel geweld pleging wilde bewaren slaagde er net zomin in als de wrijwel terzelfder tijd verlopende pogingen door geest woord en daad verwante behoeders tegen boskap ten gunste van NATO gestraaljaag elders in een klein maar moorddadidg belangrijke spil (ook letterlijk) van oeropa.
#3
mescaline
p rot je op ja!
#4
piet
‘k heb weer even tijd gevonden voor wat verbeteringen en aanvullingen:
Ik was 20 jaar een lifter, (motor)fietser, op straat en langs de weg lever, vaakverhuizer en wandelaar. Na een jaar of 7 kwam ik na/via een kort maar krachtige ziekte (lyme) in contact met hen. Op hun jaarlijks en telkens ergens anders terugkerende zeer afgelegen plaatsvindende ritueel, het met (op het hoogtepunt na met nogal verschillend aangeklede en ook volgens mijn vaste overtuiging vliegensvlug vervulbare) voor(de)vredegebeden (een van de ‘leiders’ ((er uitdrukkelijk geen te hebben in een uit en treure herhaald geloofsartikel en dus is oever- en eindeloze discussie vaak niet van de lucht)) schreef zelfs een akopalipties boek waarin de laatste slag door middels van mediatie beslist word).
Mocht de rainbow family Carolijn Visser onbekend zijn zou ik haar voorstellen zich het Tianaman Square protest in prachtig wilde en groene omgeving voor te stellen (er vinden echter ook regelmatig gatherings in woestijngebieden plaats, israel bijvoorbeeld maar daar lopen de hedonistische strekjes in het oog en de religieuze onder de voet wat een beetje lood om oud ijzer is volgens mijn op empirie bouwende en vertrouwende pragma- en optiek). Door de afgelegenheid zijn bij afwezigheid van omwonenden de locatie weinig omstreden buiten de autoriteiten — die kennelijk genoeg tijd over hebben om een en ander van hun concurrenten te leren zo te zien http://www.staatsbosbeheer.nl/pagina.asp?id={7B5D0D00-258F-4DB2-98E5-3271E50DC916}
Een andere reden dat er niet opgekeken word tegen het vele en verre geloop en gezeul dat gaat zitten in de moeite die ze doen moeilijkheden uit de weg te gaan is de keerzijde van ondervonden leed, namelijk het ge-emotiveerd na te streven doel. Door de attributen en rangorden van complexere, sociaal steiler gestratificeerde culturen achter zich te laden pogen ze weer aan te knopen bij oudere, stabilere en non expansieve beschavingen (als je buren even sterk zijn kun je nog zoveel bloed in de strijd gooien of de grensovergangbehoefte afleren; een grens ontstaat pas door bevolkingsdruk, als die aflaat onstaat ruimte voor mensloos niemandsland dat daarom alles en iedereensland kan worden, handig bij visionquests en zo (de meesten hebben ook weinig of niks te makken).
Die moeilijkheden uit de weg gaan lukt niet altijd of eigenlijk zelfs telkens weer niet 100%. Er word in ieder geval opzicht uitgeoefend door de bosbouw ‘behu-u-urden’ (behoorlijkaards met umlaut – lekker schietzoverheen in dit geval, nu laten ze het kort geding tegen Fort Pannerden weer vallen) en soms is de federale politie in grote getale aanwezig om op elk kantje boord legale voertuigschoonheidsfoutslakjes zout te leggen maar de live-in vehicle bouw en trouw is een aardig breed verbreid fenomeen in amerika waar de rbf haar oorsprong nam in de zeventiger jaren. Tussen haakjes, de regenboog kleuren zijn nog niet eens een kwart van de tijd sindsdien verstreken dezelfden waarmee ook de homo pronkt (en lonkt). Een beetje het verkeerde associatieverhaal dus weer. Alsof die Afghaanse boeren Agent Orange verwachten maar inplaats daarvan goed geld krijgen voor hun volkomen legale op recept verstrekbaar materiaal dat, zichzelf als wel goed zo permanent ontspoord beschouwenden zo hoog nodig denken te moeten mogen hebben dat het ze geen donder uitmaakt of ze nu de taliban financieren en alvast hun beoogde ontwrichtingen met kruimelwerk verrichten of zich even zo rustig kandideren om aan het topje van de brandhouthoop voor verzorgingswereldhegemonie te gaan prijken. Leve de zieligaard. Leve de kkkristenjoodmoslim.
#5
piet
Ik was 20 jaar een lifter, (motor)fietser, op straat en langs de weg lever, vaakverhuizer en wandelaar. Na een jaar of 7 kwam ik na/via een kort maar krachtige ziekte (lyme) in contact met hen. Op hun jaarlijks en telkens ergens anders terugkerende zeer afgelegen plaatsvindende ritueel, het met (op het hoogtepunt na met nogal verschillend aangeklede en ook volgens mijn vaste overtuiging vliegensvlug vervulbare) voor(de)vredegebeden (een van de ‘leiders’ ((er uitdrukkelijk geen te hebben in een uit en treure herhaald geloofsartikel en dus is oever- en eindeloze discussie vaak niet van de lucht)) schreef zelfs een akopalipties boek waarin de laatste slag door middels van mediatie beslist word).
Mocht de rainbow family Carolijn Visser onbekend zijn zou ik haar voorstellen zich het Tianaman Square protest in prachtig wilde en groene omgeving voor te stellen (er vinden echter ook regelmatig gatherings in woestijngebieden plaats, israel bijvoorbeeld maar daar lopen de hedonistische strekjes in het oog en de religieuze onder de voet wat een beetje lood om oud ijzer is volgens mijn op empirie bouwende en vertrouwende pragma- en optiek). Door de afgelegenheid zijn bij afwezigheid van omwonenden de locatie weinig omstreden buiten de autoriteiten — die kennelijk genoeg tijd over hebben om een en ander van hun concurrenten te leren zo te zien http://www.staatsbosbeheer.nl/pagina.asp?id={7B5D0D00-258F-4DB2-98E5-3271E50DC916}
Een andere reden dat er niet opgekeken word tegen het vele en verre geloop en gezeul dat gaat zitten in de moeite die ze doen moeilijkheden uit de weg te gaan is de keerzijde van ondervonden leed, namelijk het ge-emotiveerd na te streven doel. Door de attributen en rangorden van complexere, sociaal steiler gestratificeerde culturen achter zich te laden pogen ze weer aan te knopen bij oudere, stabilere en non expansieve beschavingen (als je buren even sterk zijn kun je nog zoveel bloed in de strijd gooien of de grensovergangbehoefte afleren; een grens ontstaat pas door bevolkingsdruk, als die aflaat onstaat ruimte voor mensloos niemandsland dat daarom alles en iedereensland kan worden, handig bij visionquests en zo (de meesten hebben ook weinig of niks te makken).
Die moeilijkheden uit de weg gaan lukt niet altijd of eigenlijk zelfs telkens weer niet 100%. Er word in ieder geval opzicht uitgeoefend door de bosbouw ‘behu-u-urden’ (behoorlijkaards met umlaut – lekker schietzoverheen in dit geval, nu laten ze het kort geding tegen Fort Pannerden weer vallen) en soms is de federale politie in grote getale aanwezig om op elk kantje boord legale voertuigschoonheidsfoutslakjes zout te leggen maar de live-in vehicle bouw en trouw is een aardig breed verbreid fenomeen in amerika waar de rbf haar oorsprong nam in de zeventiger jaren. Tussen haakjes, de regenboog kleuren zijn nog niet eens een kwart van de tijd sindsdien verstreken dezelfden waarmee ook de homo pronkt (en lonkt). Een beetje het verkeerde associatieverhaal dus weer. Alsof die Afghaanse boeren Agent Orange verwachten maar inplaats daarvan goed geld krijgen voor hun volkomen legale op recept verstrekbaar materiaal dat, zichzelf als wel goed zo permanent ontspoord beschouwenden zo hoog nodig denken te moeten mogen hebben dat het ze geen donder uitmaakt of ze nu de taliban financieren en alvast hun beoogde ontwrichtingen met kruimelwerk verrichten of zich even zo rustig kandideren om aan het topje van de brandhouthoop voor verzorgingswereldhegemonie te gaan prijken. Leve de zieligaard. Leve de kkkristenjoodmoslim.
Reacties (5)
Ik heb hier nog wat zaad van een boom van een kerel…
gekke henkie helpt u lachen.
Maar nu even zere neus:
nee ik was niet hier http://www.sociaalforum.nl/spz/pub/website/main.php afgelopen weekend . .zag wel dit:
ComedyFilm
NL 2003. Van Saskia Diesing. Met oa Misja van Baaijen, Babette Mulder en Dunya Khayame. Du is een Nederlandse film die zich gewillig laat omschrijven als een droogkomische roadmovie. Twee mannen, een Duitse sergeant met zelfmoordneigingen en een Hollandse voortvluchtig psychiatrisch patiënt met nihilistische wanen kruisen op een motor met zijspan door het lege land van Oost-Groningen. Het verschil tussen de twee staat garant voor bitterkomische scènes, aangelengd met humor over de Duits-Nederlandse cultuurverschillen. Om de film te wortelen in de waan van de dag passeren ook de Arabisch-Nederlandse verschillen de revue. Du ging op het Rotterdamse filmfestival in première met vier andere Lolamoviola’s: door de VPRO gefinancierde korte producties van aankomende talentvolle filmmakers.
Droogkomische roadmovie waarin twee mannen op een zijspan het landschap van Oost-Groningen doorkruisen. Werner, een overspannen Duitse sergeant die zelfmoord wil plegen, en Ferdi, een voortvluchtig psychiatrische patiënt die aan nihilistische wanen lijdt, hebben onverenigbare opvattingen over de werkelijkheid maar proberen elkaar ondanks hun verschillen te begrijpen.
Ik belde zondagochtend bijna naar nachdienst(.nl) om carolijn visser de reisverhalenschrijfster die daar te gast was te vragen of ze op al haar vele verre reizen (jarenlang estland en nog veel exotischer, schreef al een berg boeken) niet ook ooit wel eens contact had gehad met een subcultuurtje van straatmuzikanten groene aktivisten, van oosters culturele onthaasting en genotsmiddelen gecharmeerden, kunstenaars, hobos, kortom het soort hippies dat beperkte bekendheid geniet onder de naam rainbow family, ze had in niet al ver verleden haar immuun systeem goed hoorbaar geweld aangedaan tenslotte. Zo verkouwuh als wat. Velen van deze zogenaamde rainbows dwalen tenslotte ook over de wereld om de reusachtige rafelige ‘vrouwerpower’ eindjes aan elkaar te knopen (mooi nieuw woord he?).
Ik was 20 jaar een lifter, (motor)fietser, op straat en langs de weg lever, vaakverhuizer en wandelaar. Na een jaar of 7 kwam ik na/via een kort maar krachtige ziekte in contact met hen. Op hun jaarlijks en telkens ergens anders terugkerende zeer afgelegen plaatsvindende ritueel, het met op het hoogtepunt na met nogal verschillend aangeklede (vliegensvlug vervulbare) voorvredegebeden (een van de ‘leiders’ ((er uitdrukkelijk geen te hebben in een uit en treure herhaald geloofsartikel en dus is oever- en eindeloze discussie vaak niet van de lucht) schreef zelfs een akopalipties boek waarin de laatste slag door middels van mediatie beslist word. festival bekend als de rainbow gathering lijkt op een Tianaman Square protest waarbij veel geloop en gezeul en zit in de moeite die ze doen moeilijkheden uit de weg te gaan door enorm afgelegen stukken landschap te gebruiken (de meesten hebben ook weinig of niks te makken). Dat lukt niet altijd of eigenlijk zelfs telkens weer niet 100%. Er word in ieder geval opzicht uitgeoefend door de bosbouw ‘behu-u-urden’ (behoorlijkaards met umlaut) en soms is de federale politie in grote getale aanwezig om op elk kantje boord legale schoonheidsfoutslakjes zout te leggen maar de live-in vehicle bouw en trouw is een aardig breed verbreid fenomeen in amerika waar de rbf haar oorsprong nam in de zeventiger jaren. Tussen haakjes, de regenboog kleuren zijn nog niet eens een kwart van de tijd sindsdien verstreken dezelfden waarmee ook de homo pronkt.
Carolijn Visser gaat nogmaals in China wonen. Daar zijn de westerse rainbows nog niet in massale getale doorgedrongen maar in australie en afrika vonden al wel gatherings plaats (getuigenverslag van laatstgenoemde was erg inspirerend, een shamanin had dieren toestemming gevraagd en gekregen).
De chinese rainbows avant la lettre poogden vertrouwen in aard(se )kracht en pracht te vieren juist en zelfs waar ze eigenlijk helemaal gesloopt, onder de voet gelopen, verstikt en verstopt was. Heel moedig. Iets dergelijks beleef ik gister in zeeland. Een rainbow weekendje word ondanks bruut bulldozer geweld dat tot bijna aan de voordeur oprukt op Tiengemeten waar Natuurmonumenten op die manier herstel denkt te moeten inleiden. Het doel heiligt tenslotte nog steeds de middelen. Als je bedenkt dat maar 3 heel kleine stipjes van het eiland ueberhaupt groen waren (en moeten blijven trouwens) inplaats van akkers en schapengraasland, lijkt de hier bij het allerneoliberaal duivelst eng onbegrip en delegatie macht tot uitdrukking brengende zegswijze ‘nieuwe bestemming’ gebruikelijke kapitaalvernietiging heel wat absurder. Niet alleen dat maar er was rainbowfamily belanstelling en bezetting. Het vrouwelijk schoonspersoon (rainbows noemen elkaar sister en brother) dat met de nog voorhanden zijnde en reaal bestaande verweving tussen mineraal plant dier en mens, droog, hard, zacht vochtig bevacht beveerd en plaatselijk behaar voor zwaar industrieel geweld pleging wilde bewaren slaagde er net zomin in als de wrijwel terzelfder tijd verlopende pogingen door geest woord en daad verwante behoeders tegen boskap ten gunste van NATO gestraaljaag elders in een klein maar moorddadidg belangrijke spil (ook letterlijk) van oeropa.
p rot je op ja!
‘k heb weer even tijd gevonden voor wat verbeteringen en aanvullingen:
Ik was 20 jaar een lifter, (motor)fietser, op straat en langs de weg lever, vaakverhuizer en wandelaar. Na een jaar of 7 kwam ik na/via een kort maar krachtige ziekte (lyme) in contact met hen. Op hun jaarlijks en telkens ergens anders terugkerende zeer afgelegen plaatsvindende ritueel, het met (op het hoogtepunt na met nogal verschillend aangeklede en ook volgens mijn vaste overtuiging vliegensvlug vervulbare) voor(de)vredegebeden (een van de ‘leiders’ ((er uitdrukkelijk geen te hebben in een uit en treure herhaald geloofsartikel en dus is oever- en eindeloze discussie vaak niet van de lucht)) schreef zelfs een akopalipties boek waarin de laatste slag door middels van mediatie beslist word).
Mocht de rainbow family Carolijn Visser onbekend zijn zou ik haar voorstellen zich het Tianaman Square protest in prachtig wilde en groene omgeving voor te stellen (er vinden echter ook regelmatig gatherings in woestijngebieden plaats, israel bijvoorbeeld maar daar lopen de hedonistische strekjes in het oog en de religieuze onder de voet wat een beetje lood om oud ijzer is volgens mijn op empirie bouwende en vertrouwende pragma- en optiek). Door de afgelegenheid zijn bij afwezigheid van omwonenden de locatie weinig omstreden buiten de autoriteiten — die kennelijk genoeg tijd over hebben om een en ander van hun concurrenten te leren zo te zien http://www.staatsbosbeheer.nl/pagina.asp?id={7B5D0D00-258F-4DB2-98E5-3271E50DC916}
Een andere reden dat er niet opgekeken word tegen het vele en verre geloop en gezeul dat gaat zitten in de moeite die ze doen moeilijkheden uit de weg te gaan is de keerzijde van ondervonden leed, namelijk het ge-emotiveerd na te streven doel. Door de attributen en rangorden van complexere, sociaal steiler gestratificeerde culturen achter zich te laden pogen ze weer aan te knopen bij oudere, stabilere en non expansieve beschavingen (als je buren even sterk zijn kun je nog zoveel bloed in de strijd gooien of de grensovergangbehoefte afleren; een grens ontstaat pas door bevolkingsdruk, als die aflaat onstaat ruimte voor mensloos niemandsland dat daarom alles en iedereensland kan worden, handig bij visionquests en zo (de meesten hebben ook weinig of niks te makken).
Die moeilijkheden uit de weg gaan lukt niet altijd of eigenlijk zelfs telkens weer niet 100%. Er word in ieder geval opzicht uitgeoefend door de bosbouw ‘behu-u-urden’ (behoorlijkaards met umlaut – lekker schietzoverheen in dit geval, nu laten ze het kort geding tegen Fort Pannerden weer vallen) en soms is de federale politie in grote getale aanwezig om op elk kantje boord legale voertuigschoonheidsfoutslakjes zout te leggen maar de live-in vehicle bouw en trouw is een aardig breed verbreid fenomeen in amerika waar de rbf haar oorsprong nam in de zeventiger jaren. Tussen haakjes, de regenboog kleuren zijn nog niet eens een kwart van de tijd sindsdien verstreken dezelfden waarmee ook de homo pronkt (en lonkt). Een beetje het verkeerde associatieverhaal dus weer. Alsof die Afghaanse boeren Agent Orange verwachten maar inplaats daarvan goed geld krijgen voor hun volkomen legale op recept verstrekbaar materiaal dat, zichzelf als wel goed zo permanent ontspoord beschouwenden zo hoog nodig denken te moeten mogen hebben dat het ze geen donder uitmaakt of ze nu de taliban financieren en alvast hun beoogde ontwrichtingen met kruimelwerk verrichten of zich even zo rustig kandideren om aan het topje van de brandhouthoop voor verzorgingswereldhegemonie te gaan prijken. Leve de zieligaard. Leve de kkkristenjoodmoslim.
Ik was 20 jaar een lifter, (motor)fietser, op straat en langs de weg lever, vaakverhuizer en wandelaar. Na een jaar of 7 kwam ik na/via een kort maar krachtige ziekte (lyme) in contact met hen. Op hun jaarlijks en telkens ergens anders terugkerende zeer afgelegen plaatsvindende ritueel, het met (op het hoogtepunt na met nogal verschillend aangeklede en ook volgens mijn vaste overtuiging vliegensvlug vervulbare) voor(de)vredegebeden (een van de ‘leiders’ ((er uitdrukkelijk geen te hebben in een uit en treure herhaald geloofsartikel en dus is oever- en eindeloze discussie vaak niet van de lucht)) schreef zelfs een akopalipties boek waarin de laatste slag door middels van mediatie beslist word).
Mocht de rainbow family Carolijn Visser onbekend zijn zou ik haar voorstellen zich het Tianaman Square protest in prachtig wilde en groene omgeving voor te stellen (er vinden echter ook regelmatig gatherings in woestijngebieden plaats, israel bijvoorbeeld maar daar lopen de hedonistische strekjes in het oog en de religieuze onder de voet wat een beetje lood om oud ijzer is volgens mijn op empirie bouwende en vertrouwende pragma- en optiek). Door de afgelegenheid zijn bij afwezigheid van omwonenden de locatie weinig omstreden buiten de autoriteiten — die kennelijk genoeg tijd over hebben om een en ander van hun concurrenten te leren zo te zien http://www.staatsbosbeheer.nl/pagina.asp?id={7B5D0D00-258F-4DB2-98E5-3271E50DC916}
Een andere reden dat er niet opgekeken word tegen het vele en verre geloop en gezeul dat gaat zitten in de moeite die ze doen moeilijkheden uit de weg te gaan is de keerzijde van ondervonden leed, namelijk het ge-emotiveerd na te streven doel. Door de attributen en rangorden van complexere, sociaal steiler gestratificeerde culturen achter zich te laden pogen ze weer aan te knopen bij oudere, stabilere en non expansieve beschavingen (als je buren even sterk zijn kun je nog zoveel bloed in de strijd gooien of de grensovergangbehoefte afleren; een grens ontstaat pas door bevolkingsdruk, als die aflaat onstaat ruimte voor mensloos niemandsland dat daarom alles en iedereensland kan worden, handig bij visionquests en zo (de meesten hebben ook weinig of niks te makken).
Die moeilijkheden uit de weg gaan lukt niet altijd of eigenlijk zelfs telkens weer niet 100%. Er word in ieder geval opzicht uitgeoefend door de bosbouw ‘behu-u-urden’ (behoorlijkaards met umlaut – lekker schietzoverheen in dit geval, nu laten ze het kort geding tegen Fort Pannerden weer vallen) en soms is de federale politie in grote getale aanwezig om op elk kantje boord legale voertuigschoonheidsfoutslakjes zout te leggen maar de live-in vehicle bouw en trouw is een aardig breed verbreid fenomeen in amerika waar de rbf haar oorsprong nam in de zeventiger jaren. Tussen haakjes, de regenboog kleuren zijn nog niet eens een kwart van de tijd sindsdien verstreken dezelfden waarmee ook de homo pronkt (en lonkt). Een beetje het verkeerde associatieverhaal dus weer. Alsof die Afghaanse boeren Agent Orange verwachten maar inplaats daarvan goed geld krijgen voor hun volkomen legale op recept verstrekbaar materiaal dat, zichzelf als wel goed zo permanent ontspoord beschouwenden zo hoog nodig denken te moeten mogen hebben dat het ze geen donder uitmaakt of ze nu de taliban financieren en alvast hun beoogde ontwrichtingen met kruimelwerk verrichten of zich even zo rustig kandideren om aan het topje van de brandhouthoop voor verzorgingswereldhegemonie te gaan prijken. Leve de zieligaard. Leve de kkkristenjoodmoslim.