ACHTERGROND - Zijn de verkiezingen te koop? Het lijkt er wel op als je de bedragen ziet die aan de campagne voor de Midterm Elections uitgegeven worden. Een slordige vier miljard dollar wordt er dit jaar stukgeslagen volgens het Center for Responsive Politics.
Het zijn de duurste Congresverkiezingen ooit. Vooral in battleground states ontaardt de campagne in deze laatste weken voor de verkiezingen in een ware advertentieoorlog. Met name zwevende kiezers krijgen een bombardement van poltieke spotjes op radio en televisie om hun oren, honderden robottelefoontjes van call centers en hordes canvassers aan de deur.
Regels
Het grootste deel van de uitgaven in de campagne doen de kandidaten niet zelf. De mogelijkheden voor directe donaties aan kandidaten zijn juist beperkt om te voorkomen dat bedrijven of rijke particulieren te veel invloed kunnen kopen. Donaties moeten via een Political Action Committee lopen, die maar een beperkt mogen bedrag aannemen per donateur en alle giften openbaar moeten maken, zodat duidelijk is door wie ze gesteund worden. Sinds 2010 kunnen bedrijven en vakbonden via Super PAC’s echter ongelimiteerd bijdragen aan campagnes, al moeten ook deze donaties geregistreerd en gepubliceerd worden.
Super PAC
Partijgebonden Super PAC’s investeren in kandidaten die in nek-aan-nekraces verwikkeld zijn. Maar dat doen ze alleen als die kandidaten de partijlijn volgen. Er zijn ook onafhankelijke fondsen die kandidaten steunen die hen gunstig gezind zijn; vaak in ruil voor invloed op het programma. Dat werkt eenvoudig. De campagnestaf vertelt in de media wat ze willen en fondsen maken duidelijk wat ze van kandidaten verwachten. Is er een match, dan krijgt een kandidaat steun: doorgaans een spotje met de door beide partijen gewenste boodschap, inclusief zendtijd; de kandidaat onderschrijft de boodschap.
Transparantie
In de politieke cultuur in de Verenigde Staten is invloed van bedrijven en ngo’s op de campagne veel normaler dan in Europa. De gedachte is dat de politieke agenda zo de maatschappelijke trends goed weerspiegelt. Voorwaarde is echter wel transparantie: als je maar kunt zien wie wie beïnvloedt, is er geen probleem. Maar steeds meer fondsen onttrekken de herkomst van hun donaties aan de openbaarheid. PAC’s mogen na de verkiezingen te rapporteren, zodat pas achteraf duidelijk wordt wie een kandidaat steunde. Een andere mogelijkheid is een fonds dat zich niet uitsluitend op politieke beïnvloeding richt: dat hoeft ook niet te rapporteren.
Campagnefinanciering
Geld is intussen steeds vaker onderwerp van de campagne. Vooral de Democraten maken een nummer van de invloed van miljardairs op de Republikeinse campagne. De DSCC heeft als campagnespeerpunt de ‘verslaving’ van de GOP aan de dollars van de gebroeders Koch. Nu steunen deze oliemiljardairs ook campagnes van Republikeinse wannabe Senatoren als Pat Roberts in Kansas, Joni Ernst in Iowa en Mitch McConnell in Kentucky. Maar de kritiek van Democraten als Elisabeth Warren —“Mitch McConnell is there for millionaires and billionaires” — klinkt hypocriet. Ze halen zelf immers minstens even veel geld op bij vakbonden, bedrijven en miljonairs.
Verandering
De kiezer is er inmiddels wel klaar mee. Uit opinieonderzoek blijkt keer op keer dat een meerderheid van de Amerikanen voor het beperken van campagne-uitgaven is. Maar er verandert niets. Dappere pogingen van onafhankelijken en dissidenten in de grote partijen om buiten het miljoenencircus te blijven, worden niet beloond. Ze dringen niet door tot het grote publiek. Daardoor lijken alle politici op elkaar en keren kiezers zich af. De opkomst blijft ondanks de enorme marketinginspanningen laag, en de waardering voor het Congres is gedaald tot een bizar dieptepunt: nog maar één op de vijf kiezers waardeert het Congres positief. Misschien zijn verkiezingen te koop, maar de prijs die de politiek betaalt is hoog: het vertrouwen in de democratie.
Reacties (2)
Er zijn natuurlijk een aantal problemen bij (Amerikaanse) verkiezingen.
De corrumperende invloed van ‘gekochte’ verkiezingen, is mijns inziens slechts een van de meer zichtbare uitlopers van de problemen. Dat dit voor kan komen, komt door een aantal systeemeigenschappen.
Het first past the post systeem (FPTP), wat het geval is in de VS, werkt doorgaans naar een systeem met twee partijen.
Het winner takes all systeem garandeert dat het first past the post systeem ook geldt wanneer er meerdere functies te vergeven zijn. Dit gaat bijvoorbeeld op voor de kiesmannen bij het presidentieel college (ALLE kiesmannen in de staat stemmen hoe de meerderheid in de staat heeft gekozen), en voor de meeste staten voor het kiezen van de senators (al is het iets ingewikkelder: mensen stemmen niet direct op hun senator, en enkele staten hebben de mogelijkheid om 2 senatoren van 2 verschillende partijen te hebben), maar niet voor de Afgevaardigden, die per kiesdistrict door FPTP worden geselecteerd.
Redistricting kan al snel leiden tot gerrymandering, zeker als dit door een politiek orgaan wordt gedaan.
En niet geheel onbelangrijk: er zijn een vast aantal ‘stoelen’ in deze stoelendans. Dat betekent dat het minimum samenvalt met het maximum. Er is maar één taart om te verdelen, en je kunt ook geen stukken weggooien. Dat betekent dat een laag of hoog opkomstpercentage niks uitmaakt.
Dat je met geld diensten en goederen kunt kopen is een simpele constatering, maar mét de simpele constatering dat je jezelf daardoor meer onder de aandacht kan brengen (reclame), betekent dat invloed ‘gekocht’ kan worden. Hoe erg dat is, hangt van de andere kiessystemen die je gebruikt af. Laat ik constateren dat je in de VS invloed kunt kopen waarbij die altijd (vast aantal stoelen) in één van twee partijen (FPTP) of soms zelfs poppetjes (winner takes all) terecht komt. Het grootste argument tegen het hele voornoemde aggregaatsysteem lijkt me dan ook dat je een safe bet kan plaatsen: allebei de kandidaten/partijen sponsoren (wat ook wel degelijk gebeurt!)
Overigens is het ergens best hinderlijk dat juist in dit stuk de centrale aanname onuitgesproken en onbeargumenteerd blijft: met geld kun je invloed/politiek kopen. Nu wil ik dat op zich best op face value aannemen, maar niet als dat juist het onderwerp is (wat hier het geval is). Zelf ben ik daarom nu hier in aan het lezen.
Mooie reeks artikelen. Sargasso op zijn best. Mag ook wel eens gezegd worden. ;)