Er is nog hoop. De grote hoop. Dè oplossing om uit de crisis te komen en een andere economie op te bouwen. Gisteren de grote hoop van de overheid. Vandaag het tweede en laatste deel: wat als bedrijven hun geld op de grote hoop gooien en herverdelen?
Voor deze exercitie kijken we alleen naar beursgenoteerde bedrijven (met gebruikmaking van gegevens van Wikipedia).
In juli deelde het CBS mee dat beursgenoteerde bedrijven in de eerste helft van 2011 ruim een half miljard euro meer dividend uitkeerden aan hun aandeelhouders, dan in dezelfde periode in 2010. In totaal ging het om ruim 7,6 miljard euro. De beursgenoteerde financiële instellingen keerden weinig of geen dividend uit. Voor bijvoorbeeld ING is dat ook niet toegestaan, zolang de staatssteun nog niet is terugbetaald.
Het CBS leverde er een statistiekje bij, waaruit bleek dat de bedrijven in 2010 leken te herstellen van de crisis.
Behalve dividenduitkering spendeerden de beursgenoteerde bedrijven hun inkomsten ook aan hogere bonussen voor hun bestuursvoorzitters. Volgens bureau Berenschot was dat te verwachten, omdat 80 procent van de betreffende bedrijven weer winst wist te maken. Het bureau vond het wel vreemd dat er geen duidelijk verband was met de af- of toename van de nettowinst.
Ook de nettowinsten van niet-financiële ondernemingen namen toe. Hoewel ze geen of weinig dividend uitkeerden, gaven ze wel geld uit aan leningen bij andere concernonderdelen en aandelen en deelnemingen in beursgenoteerde en niet-beursgenoteerde bedrijven. Tevens losten ze wat schulden af die ze bij Nederlandse banken hadden uitstaan.
Allemaal volgens het boekje, maar het had ook anders gekund. Niet met alle bedrijven gaat het goed en een deel zucht nog onder de last van de staatsteun. Voor de optie van ‘de grote hoop’ nam ik een steekproefje.
Van 23 beursgenoteerde bedrijven was de winstontwikkeling over de jaren 2008 tot en met 2010 te achterhalen. Tien bedrijven stonden op verlies. Als de totale winst van 2010 op een hoop wordt gegooid, de verliezers daaruit 1 miljoen euro in de plus worden gezet en de rest her te verdelen over de overige dertien bedrijven, naar rato van hun sterktepositie van voor de verdeling, leveren die dertien bedrijven slechts 0,20% van hun winst in.
Het overzichten de berekening vind je in dit exceldocument.
De grote hoop, ofwel een coöperatief collecte-kapitalisme, zou een manier zijn uit de crisis te komen. Gooi al het geld op een hoop, help eerst de noodlijdende instellingen en bedrijven en verdeel dan wat over blijft, naar rato van de sterktepositie die een instelling of bedrijf innam, voor de herverdeling. Zolang er dan nog steeds dik geld overblijft, hoeft er niet gensoeid te worden op collectieve voorzieningen of mensen ontslagen te worden
Onder individuele burgers wordt al gecollecteerd en coöperatie afgedwongen door middel van bezuinigingen en lastenverzwaringen. De burger zal met minder voorzieningen genoegen moeten nemen en tegelijkertijd hogere bijdrages en premies moeten betalen. Dat alles om het staatstekort terug te dringen. Een tekort dat mede is ontstaan door staatssteun aan bedrijven te leveren. Waarom zouden we van overheden en bedrijfsleven niet eenzelfde coöperativiteit mogen eisen?
Tot slot: De twee artikelen over ‘de grote hoop’ zijn niet meer dan een poging een heel andere oplossing te zoeken, dan de gebruikelijke methodes die overheid en bedrijfsleven hanteren.
Cruciaal punt bij een herverdeling van ‘de grote hoop’, is wie er over die verdeling beslist. En hoe het to een nieuw besluit komt. Door middel van referenda? Een burgerforum met vertegenwoordigers uit alle lagen en sectoren van de samenleving? Het kabinet naar huis sturen en na nieuwe verkiezingen, nieuwe plannen maken? Iets anders?
In ieder geval graag iets anders.
Reacties (9)
Ik heb je excel-document bekeken, en je maakt helaas een grote fout.
Het gaat om de getallen onder het kopje “Te verdelen: alleen de laatste positieve resultaten.”
En de negatieve dan? Die verdeel je nergens. Die 0.2% gebruik je om 10 bedrijven van 0 naar 1.000.000 euro te laten gaan. Maar de 729.800.000 euro die deze 10 bedrijven verlies leden in de laatste periode waar je resultaten van hebt, die compenseer je nergens. Dat is bijna 73 keer zoveel geld als dat je nodig denkt te hebben, dus zullen de bedrijven die winst maken 14,6% van hun winst moeten inleveren om jouw systeem te laten werken.
(Als je me niet gelooft, ga dan eens na hoeveel procent van de winst er in jouw systeem zou moeten worden ingeleverd om de verliezers niet op een miljoen euro in de plus te zetten, maar op 0 euro in de plus. Dan zal je zien dat je huidige berekening niet kan kloppen.)
Je hebt gelijk. In dat geval hebben ze 15% minder dan hun laatste winst. Eerst moet dus het totale verlies worden weggewerkt (729, 8 miljoen euro) en de 10 miljoen verrekend worden (10 x 1 miljoen voor de 10 verliezers). Er blijft dan ruim 4,3 miljard over om te verdelen.
Wat zal iedereen blij zijn dat ik minister De Jager niet ben ;-)
Ach, jij miste 730 miljoen euro, er zijn er ook die 50 miljard missen!
En ik vind het nog steeds een geruststellende gedachte. Natuurlijk, 15% extra belasting is erg extreem, en ik denk niet dat een Nederlandse politieke partij dat serieus voor zal stellen. Maar als uiterste redmiddel is het in principe wel mogelijk. En de optimale oplossing, die ergens tussen “niks doen” en jouw oplossing in zal zitten, is dus ook mogelijk.
Voor 15% meer belasting wil ik dus wel meer garanties. Dat hoor je tegenwoordig te eisen. Geen geintjes want wie betaalt bepaalt. En anders flikkert men maar op of om. Dus.
Verrek, das waar ook: wie betaalt, die bepaalt. Dat wordt door sommigen verward met wie uitgeeft, die bepaalt. Het belastinggeld is ook zo’n ‘grote hoop’, maar de betaler heeft er zelf maar bar weinig direct over te zeggen.
Hmmm… volgens mij pleit de auteur met zijn ‘grote hoop’-verhaal gewoon voor hogere belastingen. Waarom zegt hij dat dan niet?
Hoe zal dat gaan met pensioenfondsen die dit rendement nodig hebben?
Dus de bedrijven waar het goed mee gaat, zouden dan maar moeten ophoesten voor het wanbeleid van (sommige) bedrijven waar het niet zo goed mee gaat. Een lage vorm van solidariteit. Ik ben best bereid te betalen voor een zieke die weinig kans heeft op de arbeidsmarkt, maar niet voor bedrijven waar salarissen worden uitkeerd (250 000+ euro). Dus eerst salarissen omlaag, dan pas overheidssteun. Keihard zijn tegen die financiele instellingen, dat doen zij andersom namelijk ook.
En dat smoesje van: oh oh dan valt de bank om en dat zorgt voor een kettingreactie is bullshit, want als dat zo zou zijn dan is de loyaliteit van de werknemers wel erg laag en dergelijke personen zou ik per definitie al niet in mijn bedrijf willen.
Het idee van de grote hoop is prima, maar er moet wel gekeken worden naar de oorzaak van het feit dat een bedrijf of overheid er gebruik van maakt. De hoogte van de WAO uitkering wordt immers ook bepaald door een doktor en niet door een soort van “percentage aandeel” tabel.
Natuurijk is het goed om het kaf van het koren te scheiden. Maar, om bij het idee van de grote hoop te blijven, de ING is ook beuirsgenoteerd. Blijkbaaar vinden sommigen dat die dan toch moet blijven bestaan en krijgt staatssteun. Bij het idee van de grote hoop niet. Dan moeten de beursgenoteerdeen eerst maar wat onderlinge solidariteit tonen. Volgens het principe van de grote hoop hadden er dan dus geen ettelijke miljarden uit de staatsboekhouding gehaald hoeven worden.